Με αφορμή τα 20 χρόνια από την κατάκτηση του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου του Άρη του Κυπέλλου Κυπελλούχων στο Τορίνο με το 50-48 επί της Εφές Πίλσεν το Sport24.gr έκανε ένα ταξίδι στο χρόνο με την βοήθεια τριών εκ των πρωταγωνιστών του «Αυτοκράτορα» του ελληνικού μπάσκετ.
sport24
Τον Σβι Σερφ που ήταν ο προπονητής της βραδιάς του τελικού έχοντας διαδεχθεί δύο μήνες νωρίτερα τον Στιβ Γιατζόγλου που το καλοκαίρι του 1992 είχε χτίσει την συγκεκριμένη ομάδα με πρόεδρο τον Θεόφιλο Μητρούδη στην πρώτη μετά-Γκάλη χρονιά του Άρη.
Τον Μέμο Ιωάννου που ήταν ο παίκτης του Άρη που είχε παίξει την άμυνα πάνω στον Ναουμόσκι στην τελευταία επίθεση της Εφές Πίλσεν και η ομάδα της Θεσσαλονίκης πανηγύρισε τον τίτλο.
Αλλά και τον Βαγγέλη Βουρτζούμη που φρόντισε μετά το άκουσμα της λήξης να αφήσει για λίγο στην άκρη τα πανηγύρια και να πάει να κόψει το ένα από τα δύο διχτάκια που το έχει μέχρι και σήμερα ως ενθύμιο. Το πρώτο από της συλλογής του καθώς ακολούθησαν αυτό στο Παρίσι με τον Παναθηναϊκό στον τελικό του Final Four του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και εκείνο στην Βαρσοβία με το Μαρούσι στον τελικό του Κυπέλλου Saporta.
Η πορεία του Άρη
Ο Άρης φρόντισε να κάνει μία συνολικά εκπληκτική πορεία μέχρι να φθάσει στον τελικό του Τορίνο και κατακτώντας τον έφθασε ένα ρεκόρ 16-1 με μοναδική ήττα στο Ισραήλ από την Χάποελ Γκαλίλ στις 13 Ιανουαρίου πριν αναλάβει δράση ο Σερφ.
Στα προκριματικά ο Άρης πραγματοποίησε εντυπωσιακές εμφανίσεις πετυχαίνοντας να προκριθεί αήττητος και με τρεις 100άρες.
29/09/1992 Μινσκ-Άρης 59-117
06/10/1992 Άρης-Μινσκ 107-70
27/10/1992 Σλάβια Βρότσλαβ-Άρης 80-90
03/11/1992 Άρης-Σλάβια Βρότσλαβ 102-75
Στην προημιτελική φάση οι πέντε αντίπαλοί του ήταν οι Χάποελ Γκαλίλ Ελιόν, Σολέ, Μπενφίκα, Σπλιτ και Μπουντιβέλνικ που όπως αποδείχθηκε δεν ήταν δυνατόν να του δημιουργήσουνε κάποιο πρόβλημα στο να κατακτήσει την 1 θέση του
15/11/1992 Άρης – Χάποελ Γκαλίλ 88-75
01/12/1991 Άρης – Σολέ 104-72
08/12/1992 Μπενφίκα – Άρης 67-75
15/12/1992 Άρης – Σλιπ 89-56
05/01/1993 Άρης – Μπουντιβέλνικ 67-61
13/01/1993 Χάποελ Γκαλίλ – Άρης 80-69
19/01/1993 Σολέ – Άρης 60-70
26/01/1993 Άρης – Μπενφίκα 83-72
02/02/1993 Σπλιτ – Άρης 66-76
09/02/1993 Μπουντιβέλνικ – Άρης 80-94
Στα ημιτελικά ο Άρης βρήκε στον δρόμο του την ισπανική Σαραγόσα και φρόντισε να προκριθεί στον τελικό του Τορίνο με δύο νίκες.
18/02/1993 Σαραγόσα – Άρης 84-86
23/02/1993 Άρης – Σαραγόσα 82-66
Κάπως έτσι έφθασε η βραδιά της 16 Μαρτίου του 1993 όπου η αποστολή του Άρη είχε φροντίσει νωρίτερα να πάει στην Ιταλία και να κάνει μίνι προετοιμασία σε μία περιοχή κοντά στο Μπόρμιο όπως είχε κρίνει ο Σερφ πως έπρεπε να γίνει και δικαιώθηκε. Ο Άρης σήκωσε την κούπα με το 50-48 επί της Εφές Πίλσεν παρουσία 5.000 φίλων του στις κερκίδες και μόλις 200 της τουρκικής ομάδας. Ωστόσο τα σοβαρά επεισόδια που είχανε γίνει στις κερκίδες είχανε σαν αποτέλεσμα τον διετή αποκλεισμό από τις διοργανώσεις της FIBAια την ομάδα της Θεσσαλονίκης.
16/03/1993 Εφές Πίλσεν-Άρης 48-50
Τελικός: Παλακανέστρο Ρουφίνο Οξίλιουμ, Τορίνο (16/03/1993)
Εφές Πίλσεν: Όιγκουτς 5, Αγιντίν 16, Σαρίτσα 11(2), Ναουμόφσκι 7(1), Οζτούρκ 2, Ρίτσαρντ 7, Κορουτσού.
ΑΡΗΣ: Γιαννάκης 2, Μισούνοφ 10, Τάρπλεϊ 19, Ιωάννου, Άντερσον 15, Αγγελίδης 2, Βουρτζούμης 2, Γάσπαρης, Μωραϊτοφ.
Τι έχει να θυμάται όμως ο Σβι Σερφ από την πορεία προς τον τελικό, την διεξαγωγή του και την υποδοχή στην επιστροφή στην Θεσσαλονίκη; Μιλώντας χθες στο Sport24.gr από το Τελ Αβίβ με το θερμόμετρο να δείχνει 32 (!) βαθμούς Κελσίου τόνισε: «Θυμάμαι κάθε στιγμή της πορείας μας. Μα δεν είναι δυνατόν να την ξεχάσω.
Στο πρώτο μου παιχνίδι είχαμε αντιμετωπίσει για τον όμιλο την Σολέ που είχε παίκτη της τον Ριγκοντό και βήμα βήμα φθάσαμε στον τελικό του Τορίνο. Μάλιστα είχαμε πάει μερικές ημέρες νωρίτερα σε μία τοποθεσία κοντά στο Μπόρμιο για να απομονώσουμε την ομάδα και να μπορέσουμε να ελέγξουμε τον Τάρπλεϊ μαζί με τους δύο βασικούς μου συνεργάτες. Τον Νίκο Κεραμέα και τον Φάνη Ταρνατώρο».
"Είχαν έρθει 5.000 φίλοι του Άρη"
Κι όσο για την βραδιά του τελικού; «Η εικόνα που συναντήσαμε όταν μπήκαμε στο παρκέ από τους 5.000 φίλους του Άρη που είχανε έρθει με κάθε τρόπο από κάθε πλευρά της Ελλάδας και της Ευρώπης ήταν απίστευτη. Μία εικόνα που αύξησε ακόμη περισσότερο την πίεση για να φθάσουμε στην κατάκτηση του Κυπέλλου. Μία πίεση που είχε αποτελέσει επίσης μία από τις αιτίες που είχαμε επιλέξει την μίνι προετοιμασία για να αποφορτιστεί όλη η ομάδα από το ότι λεγόταν στην Θεσσαλονίκη και να συγκεντρωθεί αποκλειστικά στον τελικό».
Σύμφωνα πάντως με τον Ισραηλινό τεχνικό το τζάμπολ του τελικού είχε γίνει μία μέρα νωρίτερα στην Συνέντευξη Τύπου και δεν είχε να κάνει με οτιδήποτε μεταξύ των δύο τεχνικών αλλά μεταξύ των δύο προέδρων. «Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως ο πρόεδρός μας ο Θεόφιλος Μητρούδης είχε έρθει μία μέρα πριν από τον τελικό σε ένταση με τον πρόεδρο της Εφές Πίλσεν για την ονομασία της Κωνσταντινούπολης και ότι σε καμία περίπτωση δεν λέγεται Ιστανμπούλ.
Κάπως έτσι ξεκίνησε ο τελικός με μας ως Άρης να ήμασταν το φαβορί και να έπρεπε και να το αποδείξουμε και στον τελικό. Το παιχνίδι δεν ήταν καλό, μας βγήκε και η πίεση αλλά στο τέλος ο Ιωάννου έβγαλε την άμυνα που έπρεπε πάνω στον Ναουμόσκι και όλοι μαζί πανηγυρίσαμε τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο του Άρη για να ακολουθήσει και η αποθεωτική υποδοχή στην Θεσσαλονίκη».
Σε εκείνο το σημείο ο «Τσβίκα» αποκάλυψε ότι: «Πρόκειται για έναν τίτλο που θα τον θυμάμαι μέχρι το τέλος της ζωής μου. Δεν σας κρύβω ότι σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο που έσω στο σπίτι μου έχω έξι μεγάλες φωτογραφίες από τον τελικό για να θυμάμαι εκείνες τις τόσο όμορφες στιγμές που έζησα».
Ο Σερφ φρόντισε να σταθεί στην άμυνα του Μέμου Ιωάννου στην τελευταία επίθεση της Εφές Πίλσεν πάνω στον Ναουμόσκι την οποία όπως ήταν επόμενο δεν την έχει ξεχάσει ούτε ο ίδιος. «Ήταν μία φάση όπου δεν έχεις πολλά να σκεφτείς. Μία φάση όπου λειτουργείς σύμφωνα με ότι περνάει εκείνη την ώρα από το μυαλό σου και ότι μπορείς να θυμηθείς από το βίντεο στην διάρκεια της προετοιμασίας που έχει προηγηθεί. Ευτυχώς όλα πήγανε καλά και φθάσαμε στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων», τόνισε αρχικά ο Ιωάννου.
"Απίστευτη βραδιά, δεν θα την ξεχάσω"
Κι όσο για την πρώτη του αντίδραση αμέσως μετά το άκουσμα της κόρνας της λήξης; «Το πρώτο πράγμα που είπα ήταν ότι επιτέλους ο τελικός τελείωσε και όχι μόνο αυτό αλλά εμείς ήμασταν και οι νικητές. Κάτι που ήθελα και το θέλαμε όλοι μας πάρα πολύ. Σε μία απίστευτη βραδιά που δεν πρόκειται να την ξεχάσω. Μάλιστα με το που τελείωσε ο τελικός έφυγα αμέσως στα αποδυτήρια όσο πιο γρήγορα μπορούσα και έκατσα σε μία γωνιά για να ηρεμήσω από την ένταση που είχε προηγηθεί. Για αυτό και δεν είδα τίποτα από τα επεισόδια που είχανε γίνει στις κερκίδες.
Ήταν ένας ψυχοφθόρος τελικός όπου στα χαρτιά ήμασταν εμείς το φαβορί αλλά θα έπρεπε να το αποδείξουμε και στον αγωνιστικό χώρο. Όπως και έγινε τελικά αλλά με πάρα πολύ αγχωτικό τρόπο. Ήταν ένα παιχνίδι από εκείνα που μόλις τελειώνουνε αδειάζεις και χαίρομαι που ήμασταν εμείς οι νικητές και περάσαμε στην ιστορία».
Σε έναν τελικό όπου ο Βαγγέλης Βουρτζούμης φρόντισε να αποχωρήσει έχοντας στις αποσκευές του το ένα από τα δύο διχτάκια. «Δεν υπήρχε περίπτωση να το αφήσω και παρά το ότι γινότανε στις κερκίδες φρόντισα να ανέβω στην μία στεφάνι και να το κόψω έχοντάς το μέχρι και σήμερα. Ήταν κάτι που το έκανα από το σχολείο με το πρώτο να το είχα κόψει σε ηλικία 12 ετών στο Μόντρεαλ ενώ μετά από αυτό στο Τορίνο με τον Άρη ακολούθησαν άλλα δύο. Αυτό με τον Παναθηναϊκό στο Παρίσι στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών με την Μπαρτσελόνα και εκείνο με το Μαρούσι στον τελικό του Κυπέλλου Saporta στην Βαρσοβία με την Σολέ», επισήμανε στο Sport24.gr για να αναφερθεί ειδικά στο διχτάκι του Τορίνο.
«Αρχικά είχαμε πει να το κόψουμε σε μικρά κομματάκια για να το μοιραστούμε όλοι μας αλλά τελικά δεν επανήλθε η συζήτηση εκεί όπου το έχω ακόμη και σήμερα όπως και τα άλλα δύο ως έχουνε. Μάλιστα δεν σου κρύβω πως σκέφτομαι σοβαρά να τα βγάλω σε πλειστηριασμό αν είναι για καλό σκοπό και μόνο».
"Μερίδιο και στον Στιβ Γιατζόγλου"
Ενώ για το αγωνιστικό κομμάτι και την πορεία προς τον τελικό είπε: «Μπορεί στον τελικό προπονητής μας να ήταν ο Σβι Σερφ αλλά πολύ μεγάλο μερίδιο του Κυπέλλου αυτού ανήκει και στον πρώτο μας προπονητή εκείνη την χρονιά τον Στιβ Γιατζόγλου που είχε χτίσει την ομάδα μαζί με τον πρόεδρό μας τον Θεόφιλο Μητρούδη.
Ο τελικός ήταν ένα ψυχοβγαλτικό παιχνίδι, με τον κόσμο του Άρη στις κερκίδες να ήταν ανεπανάληπτος έχοντας έρθει με κάθε τρόπο από παντού και εμείς στο τέλος νικητές που ήταν το ιδανικό φινάλε. Ένας τελικός που δεν τον χάναμε με τίποτα με αυτόν τον κόσμο αλλά φυσικά και με την θέληση του Θεού που ήταν μαζί μας».
sport24
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου