Τούτον το μήνα να διώξουμε το φόβο! Καλό μήνα!

του Τάσου Χατζηαναστασίου
αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα alphavita.gr

1η του Ιούνη σήμερα καλοί μου φίλοι και μάλιστα Σάββατο, με άδεια εξόδου από τη σχολική μου μονάδα. Θα ήθελα με την ευκαιρία να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μαζί σας από ανάγκη να ξορκίσω την απογοήτευση, αν όχι και τη θλίψη των ημερών. Πάνω απ’ όλα όμως, για να νικήσουμε το φόβο. Γιατί μου φαίνεται πως αρχίζουμε να συνηθίζουμε το γεγονός πως δεν ζούμε πια «υπό κανονικές συνθήκες».

 Πως ζούμε σ’ ένα καθεστώς ανωμαλίας, που δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα του σεβασμού βασικών συνταγματικών ελευθεριών. Η προληπτική επιστράτευση, ο καθόλα παράνομος αλλά και κυνικός τρόπος με τον οποίο μεθοδεύονται οι απολύσεις συναδέλφων, ο ψυχολογικός πόλεμος με την τιμωρία του εγκλεισμού μας στο χώρο του σχολείου, ο φόβος της πειθαρχικής δίωξης επειδή μιλήσαμε ή αντιμιλήσαμε, για «άσκηση κριτικής σε πράξεις της προϊσταμένης αρχής» ή δι’ «ανάρμοστον δια δημόσιον λειτουργόν συμπεριφοράν», συνιστούν  την καθημερινότητα ενός καθεστώτος που όχι απλώς δεν είναι δημοκρατικό, αφού αντιμετωπίζει τον πολίτη ως εξ ορισμού εχθρό του, αλλά και δεν έχει – και δεν πρέπει να έχει -καμία σχέση με την Παιδεία. Η παιδεία ή είναι ελεύθερη ή δεν υπάρχει και στη θέση της υπάρχει απλώς εκπαίδευση. Ο καθηγητής δεν μπορεί να διδάσκει φοβισμένος  γιατί τότε είναι απλώς υπάλληλος.  Έτσι όμως, δεν μπορεί να είναι δάσκαλος.

Όπως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις, αυτού του τύπου τα ανελεύθερα καθεστώτα βρίσκουν πρόθυμους συνεργάτες, δωσιλόγους, ανάμεσα στον καταπιεσμένο πληθυσμό. Πληθαίνουν τελευταία τα παραδείγματα νυν και πρώην συνδικαλιστών, στελεχών σήμερα της εκπαίδευσης που εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως . Φοράνε κουκούλες και δείχνουν με το δάκτυλο στον κατακτητή ποιος πρέπει να στηθεί στον τοίχο της Καισαριανής κάτω από την πινακίδα «Πωλείται» μαζί με όλη τη δημόσια παιδεία.  Σ’ αυτούς του «συναδέλφους» πρέπει να γίνει καθαρό ότι ήρθε η ώρα να αποφασίσουν με ποιους θα παν και ποιους θα αφήσουν: ή με τον κλάδο και το δημόσιο σχολείο ή με το καθεστώς. Αυτά τα δυο είναι πλέον εντελώς ασυμβίβαστα.

Η πρόσφατη εμπειρία της αναστολής της ψηφισμένης μαζικά απεργίας, μας δίδαξε νομίζω πως δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον αντίπαλο με τα όπλα του παρελθόντος. Συνειδητοποίησαμε επίσης  ότι οι ηγεσίες μας είναι ανθρωπάκια που έχουν μάθει να διαπραγματεύονται σε κλιματιζόμενα γραφεία ενώ οι καιροί απαιτούν να βγουν πρώτοι στο βουνό με το όπλο στο χέρι. Κι επειδή, έδειξαν οι άνθρωποι, και δεν τους κακίζει κανείς γι’ αυτό, ότι δεν μπορούν, ας κάνουν επιτέλους στην άκρη. Ας προχωρήσουν άλλοι που είναι αποφασισμένοι να συγκρουστούν με οποιοδήποτε κόστος. Γιατί, τώρα πια η σύγκρουση δεν θα είναι πλέον εκ τους ασφαλούς, αλλά θα έχει κόστος. Όποιος δεν είναι διατεθειμένος να θυσιάσει τη βόλεψή του διακινδυνεύοντας τα λίγα που έχει, ας μην ασχοληθεί πλέον με τον συνδικαλισμό γιατί ο κλάδος και η χώρα δεν τον χρειάζονται. Ας βρει άλλη ασχολία να περνάει την ώρα του. Υπάρχει, άλλωστε, τόση ανάγκη για χρήσιμο κοινωνικό έργο.  Συνδικαλισμός όμως από δω και πέρα, κάτω από αυτό το καθεστώς σημαίνει ρήξη και θέλει κουράγιο.

Το θάρρος και η δύναμη, όμως, δεν συνιστούν στην περίπτωσή μας ατομικά χαρακτηριστικά, που αφορούν τους λίγους ατρόμητους και πολύ μάγκες. Παίρνουμε κουράγιο από την αγωνιστική παράδοση του λαού μας και των άλλων λαών που αγωνίζονται. Έχουμε θάρρος γιατί μας οδηγούν οι ήρωες και ο ηρωίδες μας. Ναι, αυτοί που καμωνόμαστε πως τους τιμάμε στις επετείους, αλλά πιο πολύ οι χιλιάδες ανώνυμοι ήρωες, άνθρωποι σαν κι εμάς. Ναι, αυτοί που οι Ρεπούσηδες προσπαθούν να μας πείσουν πως αποτελούν εθνικούς μύθους για να τους καπηλεύονται οι εγκληματικές ναζιστικές συμμορίες. Έχουμε την ιστορική εμπειρία επομένως, της Χούντας και της Κατοχής, έχουμε τα συλλογικά και ατομικά πρότυπα που αψηφούν τη βία του καθεστώτος και ορθώνουν ανάστημα παλεύοντας για δημοκρατία, ψωμί, Παιδεία, ελευθερία. Στην πορεία προς το μέτωπο δεν βαδίζουμε μόνοι, βαδίζουν μαζί μας αι γενεαί πάσαι των αγωνιστών που γέννησε αυτός ο τόπος, βαδίζουν και οι χιλιάδες Φιλέλληνες του 19ου αιώνα, οι διαδηλωτές στις άλλες χώρες, βαδίζουν όσοι αγωνίζονται εναντίον της παγκόσμιας δικτατορίας του κεφαλαίου, όπως η νεολαία στις πόλεις της Τουρκίας, όσοι αγωνίζονται σε όλο τον κόσμο για ελευθερία και δικαιοσύνη.

Αν λοιπόν μοιάζουν όλα να τα σκιάζει η φοβέρα και να τα πλακώνει η σκλαβιά, αντί να σκύψουμε το κεφάλι, αντί να παραιτηθούμε, αντί να αναμένουμε τους από μηχανής θεούς ή τη μεγάλη νύχτα των οδοφραγμάτων ας κοιτάξουμε να οργανώσουμε την αντίστασή μας στοχεύοντας σε μικρούς εφικτούς στόχους προετοιμάζοντας τη συνολική ανατροπή. Το να αποτρέψουμε σήμερα απολύσεις συναδέλφων σε κάθε νομό είναι ένας τέτοιος στόχος. Το να μην κλείσει ένα τμήμα σε κάποιο σχολείο είναι άλλος ένας και πάει λέγοντας. Χρειαζόμαστε μικρές έστω επιμέρους νίκες.

Φίλες και φίλοι, την περίοδο της μεταπολίτευσης οι συνδικαλιστές έπαιζαν τον ρόλο των αρματολών της Τουρκοκρατίας. Εκβίαζαν το καθεστώς για να κατακτήσουν χρήμα και εξουσία με αντάλλαγμα τον έλεγχο της κοινωνίας. Για να γίνει η Επανάσταση έπρεπε να στραφούν ανοιχτά πλέον κατά του καθεστώτος. Σήμερα λοιπόν οι αρματολοί-συνδικαλιστές θα πρέπει επιτέλους να μεταβληθούν εκ νέου σε Κλέφτες, για να ξαναδούμε επιτέλους λευτεριά στον τόπο. Τώρα τούτον το μήνα πρέπει να πάρουν την απόφαση για να πάρουμε κι εμείς τη δική μας!

Καλό μήνα παίδες!