Η πολιτική κουζίνα αυτής της περιόδου στρώνεται μεταξύ ευφορίας, ευπορίας, απορίας, εντέλειας και ευτέλειας…

Γράφει ο Κώστας Παντελάκης

Οι ασάφειες και παλινωδίες στο πρόγραμμα του Σύριζα “μήπως” δεν οφείλονται σε αφέλεια ή σε διαφορετικότητα των συνιστωσών,αλλά “λέμε μήπως” σε ένα μεθοδευμένο σχέδιο τετελεσμένης χρεοκοπίας;

Και υπάρχει λαός και μεγαλοεπιχειρηματίες που υποστηρίζουν τον κύριο”λεφτά δεν θα υπάρξουν”,ο κάθε ένας για δικό του ιδιοτελές όφελος(νομίζει) και όχι ιδεολογικά κριτήρια.
Κάτι παίζει στην περιοχή του Νότου,νέο πείραμα(;) που,πρόθυμα,ένα μέρος των πολιτών δέχεται,χωρίς δισταγμό.

Και κανείς δεν ρωτά τον κ.Τσίπρα,γιατί δεν είχε αναλάβει την πρωθυπουργία τον Ιούνιο του 2012,αφού ήθελε με τόσο πάθος να σώσει την χώρα;
Ισως,μια απάντηση είναι,ότι ένα σύστημα (εντός ή εκτός ή επι τα αυτά) τον κρατούσε σε αναμονή για σωθεί το ίδιο.
Δεν υπάρχει άλλος λαός με τέτοιες περγαμηνές ιστορίας και πολιτιστικής κληρονομιάς, που να επιδεικνύει τέτοιο αυτισμό στον ύψιστο ρόλο του πολιτικού γίγνεσθαι, την ψήφο του.
Ο Ελληνας πηγαίνει στην κάλπη με θυμό, οργή, μαγκιά και προσδοκία να γίνει πλούσιος χωρίς κόπο καί χωρίς αγώνα .
Βιάζεται,δεν κοιτάζει το μέλλον κι επιμένει ότι ψηφίζει για το μέλ
λον των παιδιών του.