Αναχαράζοντας τα περσινά και τα προπέρσινα.

 

Είναι εύλογη η απορία και προκύπτει αβίαστα: Προς τι ο θόρυβος γύρω από τις δραστηριότητες και τις συνομιλίες του καρατομημένου πλέον Γενικού Γραμματέα της κυβέρνησης των Ολετήρων?

Τα δύο αυτά τελευταία χρόνια τα έχομε περάσει βιώνοντας άδικους θανάτους, διαλυμένα σχολεία, αποδιοργανωμένα νοσοκομεία, παγωμένα σπίτια χωρίς ρεύμα και ζώντας μόνο με περισσότερα χαράτσια και μεγαλύτερες ουρές συσσιτίων∙ ενίοτε συσσιτίων μόνον για Έλληνες.  

Τα δύο αυτά τελευταία χρόνια, αναδύθηκε η κορφή του παγόβουνου της εθνικής οδύνης μας. Ζούμε καθημερινά στο πετσί μας τις συνέπειες των συμφωνιών που ερήμην μας συνομολογούνται, απόρροια  του καταστροφικού P.S.Ι. που ενορχηστρώθηκε υπό τη νομική μπαγκέτα του παρασυνταγματολόγου, που σήμερα αντιπροεδρεύει παρά τω Πρωθυπουργώ.

Είναι σπουδαιότερη η προβολή καταγεγραμμένων συνομιλιών σε πνεύμα και σε κλίμα λίγο-πολύ αναμενόμενο? 

Διότι οφείλουμε εδώ να παραδεχτούμε ότι οι καταβολές της και οι συναφείς πρακτικές της Ομάδας της Αλήθειας που από τα υπόγεια του Μεγάρου Μαξίμου χαράσσει τα δύο αυτά τελευταία χρόνια την επικοινωνιακή στρατηγική της κυβέρνησης των Ολετήρων, τίποτα διαφορετικό δεν προοιώνιζε, αλλά αντιθέτως, θα έλεγε κανείς ότι δικαιολογούνται πλήρως τα καθέκαστα των ημερών. 

Πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, με όλους αυτούς τους  λογής-λογής «Φαύλους-Φαήλους», με τους  Μουρουτηδομπαλτάκους κομμουνιστοφάγους, τους συνεπικουρούμενους κι από τους διάφορους γεννημένους (sic) αντικομουνιστές «Γκόρτσους», τους ιδιόρρυθμους «Μαυρογιαλούρους» τηλε-βιβλιοπώλες και τους άλλους ανεκδιήγητους, που στα νιάτα τους κυκλοφορούσαν με τους μπαλτάδες στους δρόμους και που σήμερα επανδρώνουν κυβερνητικές θέσεις? 

Είχε έτσι εξ αρχής προδιαγραφεί σαφώς το πλαίσιο, αφού και οι προθέσεις ήταν ανέκαθεν πρόδηλες.

Είναι ομολογημένο εδώ κι έναν χρόνο -εν μέσω της πολιτικής κρίσης που προέκυψε με αφορμή τον ξαφνικό θάνατο της Ε.Ρ.Τ. -  ότι ένα από τα ενδεχόμενα της εποχής, ήταν και η προσφυγή στις κάλπες, όπου, σύμφωνα με το σενάριο, συνυπολογίζοντας και τις αναφορές των δημο(σ)κόπων για τον καλπασμό των Αυγουλοκέφαλων, ο πρωθυπουργεύων σφουγγοκωλάριος μπορούσε σε περίπτωση «ατυχήματος» και πρόωρων εκλογών, να ελπίζει σε μία αλλαγή του συσχετισμού των κοινοβουλευτικών δυνάμεων, υπέρ του φυσικού του πολιτικού χώρου, της αρτηριοσκληρωτικής δεξιάς.

Καθόλα, λοιπόν,  λογική η δραστηριότητα του κομμένου πλέον δεξιού χεριού του παρανοϊκού πρωθυπουργεύοντα που βλέπει αυτές τις μέρες, το φως της δημοσιότητας.  

Εξάλλου, γίνεται καθημερινά όλο και πιο φανερό, αυτό που από την αρχή όλοι υποψιαζόμασταν: ότι ο φερόμενος ως Πρωθυπουργός, καταλαμβάνεται από το «Κόμπλεξ του Ιεχωβά», μια σοβαρότατη νεύρωση υπερ-ναρκισσισμού και εγωιστικής μεγαλομανίας, που μπορεί να αγγίξει τα όρια αιμοβόρας μανίας για γενοκτονία. (κοινό σύμπτωμα του Ιεχωβά,του Βιβλικού Θεού).

Πέρα όμως από αυτήν την αξιολογική κρίση, τι καινούριο έχει προκύψει από την υποκλαπείσα συνομιλία μεταξύ των τηλεαστέρων των ημερών, Κασσιδιάρη και Μπαλτάκου? Τίποτα! Προς τι λοιπόν, τώρα, ο θόρυβος για την αμοιβαία κατανόηση των δύο?

Μόνο ένα ερώτημα είναι εύλογο και αξίζει ίσως να μας απασχολεί: Γιατί δεν δόθηκε στη δημοσιότητα αυτή η επίμαχη μαγνητοταινία λίγες ημέρες  ενωρίτερα και πάντως πριν την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου που συνομολογεί την θανατική καταδίκη μερικών ακόμα χιλιάδων Ελλήνων? Γιατί δεν δόθηκε στη δημοσιότητα αυτή η επίμαχη μαγνητοταινία, λίγες μέρες  ενωρίτερα, τότε που με αφορμή το γάλα ή τα φάρμακα, δοκιμαζόταν σοβαρά η συνοχή της βλαπτικής κυβέρνησης μας?

Γιατί δίνεται τώρα στη δημοσιότητα αυτή η επίμαχη μαγνητοταινία, παρεκτός για να ασχοληθεί πάλι η κοινή γνώμη με τα φαιδρά κι όχι με τα σπουδαία? Διότι τα σπουδαία αφορούν στο ξεπούλημα των τελευταίων ψηγμάτων δημόσιου πλούτου, αντί πινακίου φακής. Τα σπουδαία αφορούν στο γεγονός ότι σώζονται οι τραπεζίτες και όχι οι τράπεζες. Τα σπουδαία αφορούν στο γεγονός ότι με την παρούσα διακυβέρνηση, οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι, πλουσιότεροι.  

Τα σπουδαία ασφαλώς δεν αφορούν στους διάφορους αναλώσιμους Μπαλτάκους, αλλά  στους εθνικούς Ολετήρες που μας κυβερνούν και που με τους μπαλτάδες στα χέρια κόβουν χέρια, πόδια, κεφάλια, ζωές, όνειρα...

Εύλογα, στο ίδιο συμπέρασμα, καταλήγομε και σήμερα, όπως και παλιότερα που με αφορμή την εν ψυχρώ δολοφονία του Παύλου Φύσσα, διαπιστώναμε για άλλη μια φορά, ότι το φαιδρό μας κράτος και το θλιβερό μας παρακράτος είναι συγκοινωνούντα δοχεία κι ότι δεν έχουν ηθικούς ενδοιασμούς οι Μακιαβέληδες!