Ήταν όλοι τους στρατιωτάκια του Μπαλτάκου. Τα φωτογραφικά ντοκουμέντα
μιλάνε από μόνα τους. Τώρα αίφνης όλες οι κυβερνητικές κότες-υπουργοί
σπεύδουν να τον αποκηρύξουν. Δρυός πεσούσης. Κοιτάξτε ποιοι κυβερνάνε
τον έρμο τούτο τόπο.
Στρατιωτάκια ενός παραληρηματικού συγγραφέα που έγραφε κείμενα σαν κι αυτό:
Αποσπάσματα από το παραληρηματικό βιβλίο του Τάκη Μπαλτάκου «Τέλος του Εφιάλτη»:
«(Μόλις πλησιάζουμε τον εχθρό) το σώμα ολόκληρο δονείται από κύματα χαράς. Είναι μια κατάσταση ευεξίας ασύγκριτης. Δεν υπάρχει στη φύση ουσία ικανή να φέρει τέτοιο αποτέλεσμα. Ούτε διεγερτική, σαν το κρασί, ούτε παραισθησιογόνα, σαν αυτή που χρησιμοποιεί η Πυθία. Ο οργανισμός παράγει μόνος του την ουσία που είναι απαραίτητη για να φθάσουμε σε έκσταση. Με μία προϋπόθεση όμως. Πρέπει να κινδυνέψεις. Κίνδυνος, μουσική, συντροφικότητα, αυταπάρνηση οδηγούν στη μόνη έκσταση που εμείς δεχόμαστε να δοκιμάσουμε. Είναι σύντομη αλλά είναι όλη δική μας. Μπροστά στην έκσταση αυτή η αντίστοιχη της αναπαραγωγικής πράξης έχει χαρακτήρα νηπιακό. Γι' αυτό ο πολεμιστής δίνει μικρή σημασία στην πράξη αυτή. Είναι ήδη πλήρης - Η θέα και η οσμή του αίματος επηρεάζουν;», ρωτά ο συνομιλητής «- Το αίμα είναι σπονδή για την πόλη. Γι΄ αυτήν ρέει.
Ο πολεμιστής μεθά με τον κίνδυνο, όχι με το αίμα. Ο κίνδυνος είναι απαραίτητος για τον ίδιο, για τη δική του ευεξία, ενώ το αίμα είναι αναγκαίο για την πόλη. Η νίκη της πόλης απαιτεί διαδικασία αιματηρή».
Ως προς την τακτική της "Κρυπτείας" γράφει:
«Κανείς δεν ήταν ποτέ έτοιμος να αντιμετωπίσει τους ελιγμούς μας. Διεισδύαμε με μια κίνηση ελικοειδή, όπως το μαχαίρι που το στρίβεις δεξιά κι αριστερά για να αυξήσεις το μέγεθος της εσωτερικής πληγής».
Κοιτάξτε τι είδους σούργελα κυβερνάνε τη χώρα στην πιο κρίσιμη περίοδο της ιστορίας της μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.
Panayiotis Tzamaros/ FOSPHOTOS
Στρατιωτάκια ενός παραληρηματικού συγγραφέα που έγραφε κείμενα σαν κι αυτό:
Αποσπάσματα από το παραληρηματικό βιβλίο του Τάκη Μπαλτάκου «Τέλος του Εφιάλτη»:
«(Μόλις πλησιάζουμε τον εχθρό) το σώμα ολόκληρο δονείται από κύματα χαράς. Είναι μια κατάσταση ευεξίας ασύγκριτης. Δεν υπάρχει στη φύση ουσία ικανή να φέρει τέτοιο αποτέλεσμα. Ούτε διεγερτική, σαν το κρασί, ούτε παραισθησιογόνα, σαν αυτή που χρησιμοποιεί η Πυθία. Ο οργανισμός παράγει μόνος του την ουσία που είναι απαραίτητη για να φθάσουμε σε έκσταση. Με μία προϋπόθεση όμως. Πρέπει να κινδυνέψεις. Κίνδυνος, μουσική, συντροφικότητα, αυταπάρνηση οδηγούν στη μόνη έκσταση που εμείς δεχόμαστε να δοκιμάσουμε. Είναι σύντομη αλλά είναι όλη δική μας. Μπροστά στην έκσταση αυτή η αντίστοιχη της αναπαραγωγικής πράξης έχει χαρακτήρα νηπιακό. Γι' αυτό ο πολεμιστής δίνει μικρή σημασία στην πράξη αυτή. Είναι ήδη πλήρης - Η θέα και η οσμή του αίματος επηρεάζουν;», ρωτά ο συνομιλητής «- Το αίμα είναι σπονδή για την πόλη. Γι΄ αυτήν ρέει.
Ο πολεμιστής μεθά με τον κίνδυνο, όχι με το αίμα. Ο κίνδυνος είναι απαραίτητος για τον ίδιο, για τη δική του ευεξία, ενώ το αίμα είναι αναγκαίο για την πόλη. Η νίκη της πόλης απαιτεί διαδικασία αιματηρή».
Ως προς την τακτική της "Κρυπτείας" γράφει:
«Κανείς δεν ήταν ποτέ έτοιμος να αντιμετωπίσει τους ελιγμούς μας. Διεισδύαμε με μια κίνηση ελικοειδή, όπως το μαχαίρι που το στρίβεις δεξιά κι αριστερά για να αυξήσεις το μέγεθος της εσωτερικής πληγής».
Κοιτάξτε τι είδους σούργελα κυβερνάνε τη χώρα στην πιο κρίσιμη περίοδο της ιστορίας της μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.
Panayiotis Tzamaros/ FOSPHOTOS
kourdistoportocali.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου