Υπόγειο κανάλι Μαξίμου-ΣΥΡΙΖΑ

Θεωρώντας ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς ότι η έξοδος της χώρας στις αγορές την οδηγεί πλέον σε άλλο στάδιο μνημονιακών υποχρεώσεων, σχεδιάζει την επόμενη ημέρα για τη Νέα Δημοκρατία. Ο σχεδιασμός αυτός έχει τριπλή στόχευση:

1τις πολιτικές προοπτικές του κόμματος σε ένα ρευστό αυτή τη στιγμή πολιτικό σύστημα,

2 την εξασφάλιση στη Ν.Δ. πρωταγωνιστικού ρόλου στα πολιτικά πράγματα, δηλαδή συντήρηση της κυβερνητικής της παρουσίας, καθώς ο κ. Σαμαράς πιστεύει ότι μόνο έτσι θα εξασφαλίζεται και η πολιτική σταθερότητα, ως απαραίτητο στοιχείο για τη συντήρηση της εμπιστοσύνης των δανειστών προς τη χώρα και 

3 τη θεμελίωση συγκεκριμένων θεσμικών αλλαγών.

Στο πλαίσιο της υλοποίησης των στόχων αυτών, ο κ. Σαμαράς έχει αναθέσει έναν νέο ρόλο στον στενό συνεργάτη του και μέχρι σήμερα ασχολούμενο με την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, Χρύσανθο Λαζαρίδη.

ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ. Ειδικότερα, στον κ. Λαζαρίδη έχει ανατεθεί το οργανωτικό κομμάτι του σχεδιασμού αυτού, για την προώθηση του οποίου ο στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού έχει αναλάβει:

1 Την προετοιμασία μιας Εθνικής Συνδιάσκεψης, που θα αποβλέπει στη μεταμόρφωση της σημερινής Ν.Δ. σε έναν άλλο πολιτικό φορέα, με άλλο όνομα και πιο πιθανή ονομασία τη «Νέα Ελλάδα».

2 Συχνές επαφές με τον ΣΥΡΙΖΑ! Συγκεκριμένα, το Μαξίμου κρίνει ότι πρέπει να αναζητηθεί φόρμουλα συνεννόησης με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που ενδεχομένως θα μπορούσε να καταλήξει ακόμη και σε κυβερνητική συνεργασία, στην περίπτωση που οι περιστάσεις θα το απαιτούσαν. Ως επιχείρημα βεβαίως προβάλλεται το συμφέρον της χώρας, η οποία στην κατάσταση που βρίσκεται ακόμη δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος μιας παρατεταμένης ακυβερνησίας. Ο προφανής λόγος όμως είναι άλλος.

3 Τον συντονισμό της προεργασίας για τον εκσυγχρονισμό του Συντάγματος μέσω μίας ακόμη αναθεώρησής του.

ΑΠΟΓΑΛΑΚΤΙΣΜΟΣ. Αναλύοντας τον καθέναν από τους στόχους αυτούς, μπορεί να παρατηρήσει κανείς τα εξής:

Μία Εθνική Συνδιάσκεψη, προκειμένου να οδηγήσει σε μετάλλαξη της Νέας Δημοκρατίας σε άλλο πολιτικό φορέα, με αλλαγή μάλιστα και της ονομασίας, μέχρι στιγμής τουλάχιστον μόνο την κλειστή ομάδα του Μαξίμου και ενδεχομένως μικρό αριθμό βουλευτών συγκινεί. Αντιθέτως, όπως ανέφεραν τα «Π» και σε προηγούμενο ρεπορτάζ τους, υπάρχει συγκροτημένη ομάδα 17 βουλευτών και όχι μόνο καραμανλικών που είναι διατεθειμένοι να αντιδράσουν σφόδρα σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, με ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται για την εσωκομματική -ή και για την κυβερνητική- σταθερότητα. Σημειώνεται μάλιστα ότι σε νέα έρευνα των «Π» στην κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ. προέκυψε ότι ο αριθμός των βουλευτών που θα αντιδράσουν στο παραπάνω ενδεχόμενο είναι εντυπωσιακά υψηλότερος. Είναι προφανές ότι, μετά το «ατύχημα Μπαλτάκου», το οποίο αποκάλυψε τις πολύ δεξιές αποκλίσεις του κόμματος, που επί μήνες καλλιεργούνταν -όταν ο χώρος που εξασφαλίζει συνήθως τις αυτοδυναμίες είναι τοποθετημένος στο κέντρο-, το Μαξίμου κρίνει σκόπιμο να προχωρήσει στον απογαλακτισμό του από ακροδεξιές συνάφειες. Θεωρεί επομένως ότι η μετάλλαξη της Ν.Δ. σε άλλο φορέα θα επιτύχει την άρση των ιδεολογικών βαρών που οι ίδιοι οι συνεργάτες του πρωθυπουργού δημιούργησαν. Ενώ, από την άλλη, θα διευκολύνει τη διεύρυνση του νέου κόμματος και προς άλλους κομματικούς χώρους με την προσέλκυση στελεχών. Βεβαίως, οι μέχρι σήμερα ενδείξεις για μια τέτοιου είδους διεύρυνση περιλαμβάνουν πρόσωπα με μάλλον φθαρμένη πολιτική πορεία, που δημιουργούν απώθηση στους ψηφοφόρους της Ν.Δ.

Η συντήρηση ενός διαύλου επικοινωνίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις οξείες λεκτικές κορώνες στην αντιπαράθεση των δύο κομμάτων εντός ή εκτός Βουλής, οδηγεί σε μία αποκάλυψη: Οτι υπό τον μανδύα της πολιτικής σταθερότητας που θα εξασφάλιζε μία κυβερνητική συνεργασία των κομμάτων αυτών κρύπτονται συγκεκριμένες αδυναμίες. Μπορεί, λ.χ., να προβάλλεται -δικαιολογημένα άλλωστε- ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «έχει πιάσει ταβάνι», αλλά και από την άλλη μία ανάλογη εικόνα -δημοσκοπικώς τουλάχιστον- δείχνει και η Νέα Δημοκρατία. Επομένως, γνωρίζουν στη Συγγρού και στην Ηρώδου του Αττικού ότι οι αυτοδυναμίες, σε αυτή τουλάχιστον τη φάση, αποτελούν «όνειρο απατηλό». Με αυτό το δεδομένο, η συντήρηση της κυβερνητικής παρουσίας της Ν.Δ. μόνο με μία τέτοιου είδους συνεργασία μπορεί να επιτευχθεί, ειδικώς μάλιστα αν πρώτο κόμμα είναι η Κουμουνδούρου.

Η αντίδραση των ψηφοφόρων

Σε όλα όσα αναφέρθηκαν πιο πάνω υπάρχει ένα εύλογο ερώτημα, το οποίο οι απεργαζόμενοι αυτούς τους σχεδιασμούς αποφεύγουν να θίξουν: Ποια μπορεί να είναι η αντίδραση των ψηφοφόρων της Ν.Δ. σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Κι αυτό διότι με όσα έχουν υποστεί ως πολίτες έχουν κάθε λόγο να σκέπτονται: (α) ότι το πολιτικό σύστημα, προκειμένου να επιβιώσει, βρίσκει διέξοδο και σε ανίερες συμμαχίες, (β) ότι το εκλογικό σώμα, που θα έχει ψηφίσει κάτω από διαφορετικές ρητορείες των δύο κομμάτων, τελικώς θα έχει γίνει αντικείμενο εμπαιγμού, (γ) ότι η Ν.Δ. συμμαχεί κυβερνητικά με ένα κόμμα που έχει θολές θέσεις και πολιτικές και που ενδεχομένως θα μπορούσε να παρασύρει μία τέτοια κυβέρνηση σε λάθη, από τη στιγμή που ο ένας κυβερνητικός συνεταίρος, λ.χ. η Ν.Δ., θα κάνει παραχωρήσεις για να επιβιώσει και η ίδια. Οσοι υποστηρίζουν την εκτίμηση αυτή κάνουν αναφορά και φέρνουν ως παράδειγμα τις σημερινές «διευκολύνσεις» του Μαξίμου προς τον κ. Βενιζέλο.

Πάντως, επειδή στο Μαξίμου θέλουν πριν καταλήξουν στο ακραίο αυτό σχέδιο να έχει προϋπάρξει εναλλακτική λύση, εμφανίζονται να βλέπουν… συμπαθώς το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη! Πιστεύουν, με άλλα λόγια, ότι τα δημοσκοπικά ποσοστά, τα οποία ενδεχομένως να επιβεβαιωθούν στις ευρωεκλογές, μπορεί να επαναληφθούν και σε γενικές εκλογές. Οπότε μπορεί να προκύψει ένα στήριγμα σε μια κυβέρνηση με κεντρικό άξονα τη Ν.Δ. Βεβαίως, αυτές οι εκτιμήσεις αγνοούν ότι η ψήφος των ευρωεκλογών προς το «Ποτάμι» είναι ψήφος διαμαρτυρίας κυρίως και όχι συνειδητής επιλογής θέσεων, που δεν υπάρχουν ή δεν έχουν γίνει γνωστές μέχρι στιγμής. Και, επιπλέον, άλλο να διαμαρτύρεσαι και άλλο να ψηφίζεις τον κυβερνήτη σου...

parapolitika.gr