Μήπως ήρθε ο καιρός να ακούσουμε και πάλι τους σοφούς;

Γράφει ο Κώστας Παντελάκης

Η πολιτική τους για την καταπολέμηση της κρίσης περιορίζεται στην δημιουργία μιας ομάδας ειδικών τεχνοκρατών στους οποίους δίνει την εξουσία (expertocracy) να λαμβάνουν μέτρα με ανασταλτικό αποτέλεσμα.
Αν όμως δεν υπάρχει η πίεση της κοινωνίας των πολιτών, που κινητοποιείται για ζωτικής σημασίας αποφάσεις πέραν των εθνικών συνόρων, η αυτονομημένη εκτελεστική εξουσία των Βρυξελλών δεν έχει την ισχύ και το ενδιαφέρον να ρυθμίσει πάλι τον ανεξέλεγκτο σήμερα τρόπο λειτουργίας τωναγορών, ώστε να είναι κοινωνικά αποδεκτός…

Μόνο αν συμμαχήσουν τα εθνικά συμφέροντα με το γενικό ευρωπαϊκό συμφέρον, μόνον τότε υπάρχει προοπτική να νομιμοποιηθούν και να γίνουν αποδεκτά τα αναπόφευκτα αποτελέσματα μιας βραχυπρόθεσμης και μακροπρόθεσμης αναδιανομής.
Η απόσπαση κοινωνικής συναίνεσης και πολιτικής νομιμοποίησης, προκειμένου να ενδυναμωθεί η πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία της ολιγαρχίας και των συμμάχων της, επιδιώκεται συχνά με καλλιέργεια φοβικών συνδρόμων και ανασφάλειας, καθώς και με εξω-κοινοβουλευτικές μεθοδεύσεις και διαδικασίες, για την αποτελεσματικότητα των οποίων έχει ήδη προετοιμαστεί το έδαφος από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους.
Σε ιστορικές εποχές ακμής, οι πολλοί άνθρωποι ακούν τους σοφούς και δυσπιστούν στους πολιτικούς.
Σε εποχές παρακμής, οι άνθρωποι δυσπιστούν στους σοφούς, άγονται και φέρονται πίσω από επιχρυσωμένους  τενεκεδένιους  πολιτικούς.
Μήπως ήρθε ο καιρός να ακούσουμε και πάλι τους σοφούς;