Θερίζουμε ό,τι σπέρνουμε...
Το παρακάτω κείμενο κάνει το γύρο του διαδικτύου. Δεν είναι μια παρά μια μικρή εξομολόγηση, μια αφορμή για σκέψη και προβληματισμό.
Λίγη λογική παρακαλώ…Η μόνη μας ελπίδα είναι να βρούμε και πάλι το Θεό πριν να είναι πολύ αργά… Η εξομολόγησή μου:
Δεν μου αρέσει να με αποπαίρνουν επειδή είμαι Εβραίος και πιστεύω ότι ούτε στους χριστιανούς αρέσει να τους αποπαίρνουν επειδή είναι χριστιανοί. Θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι που πιστεύουν στο Θεό έχουν κουραστεί να παρενοχλούνται εξαιτίας της θρησκείας τους.
Δεν έχω καμία ιδέα από που προέκυψε το ότι η Αμερική είναι ρητά μια άθεη χώρα. Δεν μπορώ να το βρω στο Σύνταγμα…
Για να το θέσω αλλιώς: ποιος είπε ότι μπορούμε να λατρεύουμε τους celebrities αλλά όχι το Θεό;
Υποθέτω ότι αυτό είναι ένα σημάδι του ότι γερνάω…
Αλλά νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί που αναρωτιούνται, απο πού ήρθαν όλοι οι αυτοί οι διάσημοι και πού πήγε η Αμερική που γνωρίζαμε.
Συνηθίζουμε να στέλνουμε αστεία ο ένας στον άλλο για να γελάσουμε.
Αλλά αυτό δεν είναι αστείο, δεν είναι για να γελάσετε αλλά για να σκεφτείτε:
Νομίζω ότι όλα ξεκίνησαν όταν η Madeleine Murray O’Hare (η οποία δολοφονήθηκε και το σώμα της βρέθηκε πριν από μερικά χρόνια) παραπονέθηκε ότι δεν ήθελε να γίνεται προσευχή στα σχολεία μας και εμείς είπαμε ΟΚ.
Στη συνέχεια, κάποιος είπε πως είναι καλύτερα να μην διδάσκεται η Αγία Γραφή στα σχολεία (η Αγία Γραφή που λέει ου φονεύσεις, ου κλέψεις και αγάπα τον πλησίον σου..) και πάλι είπαμε ΟΚ.
Μετά, ο Δρ Steven Benjamin Spock είπε ότι δεν πρέπει να δέρνουμε τα παιδιά μας όταν παρεκτρέπονται, γιατί κάτι τέτοιο θα έπληττε την προσωπικότητά τους και θα μπορούσε να βλάψει την αυτοεκτίμησή τους (ο γιος του Δρ Spock αυτοκτόνησε). Θεωρήσαμε ότι ένας ειδικός γνωρίζει καλύτερα και πάλι είπαμε ΟΚ.
Τώρα αναρωτιόμαστε γιατί τα παιδιά μας δεν έχουν συνείδηση, γιατί δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το σωστό από το λάθος και γιατί έχουν καταλήξει να σκοτώνουν ξένους, τους συμμαθητές τους, τους εαυτούς τους.
Πιθανότατα, αν το καλοσκεφτούμε, θα καταλάβουμε.
Νομίζω ότι η απάντηση βρίσκεται στην παροιμία που λέει «θερίζουμε ό,τι σπέρνουμε».
Είναι αστείο το πόσο εύκολο είναι για τους ανθρώπους να πετάνε το Θεό στα «σκουπίδια» και μετά να αναρωτιούνται γιατί ο κόσμος πηγαίνει κατά διαόλου.
Είναι αστείο το πόσο εύκολα πιστεύουμε όσα λένε οι εφημερίδες αλλά αμφισβητούμε όσα λέει η Αγία Γραφή.
Είναι αστείο το πόσο εύκολα προωθούμε e-mail με αστεία, ενώ όταν το περιεχόμενο τους αφορά στο Θεό, το σκεφτόμαστε πολύ σοβαρά.
Είναι αστείο το ότι άσεμνα, χυδαία και βίαια άρθρα κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαδίκτυο, ενώ η δημόσια συζήτηση για τα θρησκευτικά πιστεύω απαγορεύεται στα σχολεία και τους χώρους εργασίας.
Γελάτε ακόμα;
Είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα προωθήσετε αυτό το κείμενο σε πολλούς παραλήπτες, επειδή δεν είστε σίγουροι για το τι πιστεύουν ή επειδή φοβάστε τι θα σκεφτούν για εσάς επειδή τους το στείλατε.
Είναι γελοίο το ότι ανησυχούμε περισσότερο για το τι σκέφτονται οι άλλοι για εμάς, από το τι σκέφτεται ο Θεός για εμάς.
Αν νομίζετε ότι έχει κάποια αξία, προωθήστε το.
Αν όχι, τότε απλά διαγράψτε το … κανείς δεν θα το μάθει.
Αλλά, αν απορρίπτετε την τροφή για σκέψη, μετά μη διαμαρτύρεστε για την κατάσταση του κόσμου…
Το παρακάτω κείμενο κάνει το γύρο του διαδικτύου. Δεν είναι μια παρά μια μικρή εξομολόγηση, μια αφορμή για σκέψη και προβληματισμό.
Λίγη λογική παρακαλώ…Η μόνη μας ελπίδα είναι να βρούμε και πάλι το Θεό πριν να είναι πολύ αργά… Η εξομολόγησή μου:
Δεν μου αρέσει να με αποπαίρνουν επειδή είμαι Εβραίος και πιστεύω ότι ούτε στους χριστιανούς αρέσει να τους αποπαίρνουν επειδή είναι χριστιανοί. Θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι που πιστεύουν στο Θεό έχουν κουραστεί να παρενοχλούνται εξαιτίας της θρησκείας τους.
Δεν έχω καμία ιδέα από που προέκυψε το ότι η Αμερική είναι ρητά μια άθεη χώρα. Δεν μπορώ να το βρω στο Σύνταγμα…
Για να το θέσω αλλιώς: ποιος είπε ότι μπορούμε να λατρεύουμε τους celebrities αλλά όχι το Θεό;
Υποθέτω ότι αυτό είναι ένα σημάδι του ότι γερνάω…
Αλλά νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί που αναρωτιούνται, απο πού ήρθαν όλοι οι αυτοί οι διάσημοι και πού πήγε η Αμερική που γνωρίζαμε.
Συνηθίζουμε να στέλνουμε αστεία ο ένας στον άλλο για να γελάσουμε.
Αλλά αυτό δεν είναι αστείο, δεν είναι για να γελάσετε αλλά για να σκεφτείτε:
Νομίζω ότι όλα ξεκίνησαν όταν η Madeleine Murray O’Hare (η οποία δολοφονήθηκε και το σώμα της βρέθηκε πριν από μερικά χρόνια) παραπονέθηκε ότι δεν ήθελε να γίνεται προσευχή στα σχολεία μας και εμείς είπαμε ΟΚ.
Στη συνέχεια, κάποιος είπε πως είναι καλύτερα να μην διδάσκεται η Αγία Γραφή στα σχολεία (η Αγία Γραφή που λέει ου φονεύσεις, ου κλέψεις και αγάπα τον πλησίον σου..) και πάλι είπαμε ΟΚ.
Μετά, ο Δρ Steven Benjamin Spock είπε ότι δεν πρέπει να δέρνουμε τα παιδιά μας όταν παρεκτρέπονται, γιατί κάτι τέτοιο θα έπληττε την προσωπικότητά τους και θα μπορούσε να βλάψει την αυτοεκτίμησή τους (ο γιος του Δρ Spock αυτοκτόνησε). Θεωρήσαμε ότι ένας ειδικός γνωρίζει καλύτερα και πάλι είπαμε ΟΚ.
Τώρα αναρωτιόμαστε γιατί τα παιδιά μας δεν έχουν συνείδηση, γιατί δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το σωστό από το λάθος και γιατί έχουν καταλήξει να σκοτώνουν ξένους, τους συμμαθητές τους, τους εαυτούς τους.
Πιθανότατα, αν το καλοσκεφτούμε, θα καταλάβουμε.
Νομίζω ότι η απάντηση βρίσκεται στην παροιμία που λέει «θερίζουμε ό,τι σπέρνουμε».
Είναι αστείο το πόσο εύκολο είναι για τους ανθρώπους να πετάνε το Θεό στα «σκουπίδια» και μετά να αναρωτιούνται γιατί ο κόσμος πηγαίνει κατά διαόλου.
Είναι αστείο το πόσο εύκολα πιστεύουμε όσα λένε οι εφημερίδες αλλά αμφισβητούμε όσα λέει η Αγία Γραφή.
Είναι αστείο το πόσο εύκολα προωθούμε e-mail με αστεία, ενώ όταν το περιεχόμενο τους αφορά στο Θεό, το σκεφτόμαστε πολύ σοβαρά.
Είναι αστείο το ότι άσεμνα, χυδαία και βίαια άρθρα κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαδίκτυο, ενώ η δημόσια συζήτηση για τα θρησκευτικά πιστεύω απαγορεύεται στα σχολεία και τους χώρους εργασίας.
Γελάτε ακόμα;
Είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα προωθήσετε αυτό το κείμενο σε πολλούς παραλήπτες, επειδή δεν είστε σίγουροι για το τι πιστεύουν ή επειδή φοβάστε τι θα σκεφτούν για εσάς επειδή τους το στείλατε.
Είναι γελοίο το ότι ανησυχούμε περισσότερο για το τι σκέφτονται οι άλλοι για εμάς, από το τι σκέφτεται ο Θεός για εμάς.
Αν νομίζετε ότι έχει κάποια αξία, προωθήστε το.
Αν όχι, τότε απλά διαγράψτε το … κανείς δεν θα το μάθει.
Αλλά, αν απορρίπτετε την τροφή για σκέψη, μετά μη διαμαρτύρεστε για την κατάσταση του κόσμου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου