Δυστυχώς για την αξιοπρέπεια του Ελληνικού λαού η διαχείριση της εξουσίας περιλαμβάνει και τον όρο “χειραγώγηση των ανώριμων κοινωνιών”.
Οι τακτικισμοί , ο χρόνος και η διάρκεια των πολιτικών γεγονότων, τα πρόσωπα και οι δηλώσεις σχεδόν πάντα συνυπολογίζουν τη σκοπιμότητα της χειραγώγησης μιας κοινωνίας ανίκανης να αντιληφθεί την πραγματικότητα.
Να διορθώσουμε λάθη και να ευημερήσουμε,αντί να στηρίζουμε τις φρούδες ελπίδες στον οικονομικό όρο “αναδιανομή του εισοδήματος” .
Η ελληνική κοινωνία εγκλωβισμένη από τα – δήθεν- αριστερόστροφα πολιτικά κόμπλεξ της, αδυνατεί να συνειδητοποιήσει ότι τίποτα δεν χορηγείται δωρεάν και επιπλέον κανείς πλέον δεν μπορεί να εξαναγκάσει άλλους να πληρώσουν για σένα.
Τη οδό διαφυγής την είχε προτείνει ο Ρούσβελτ…
“Για να ζήσουν οι εργαζόμενοι και πραγματικές επιχειρήσεις, και μαζί τους η χώρα, πρέπει να πεθάνουν οι ραντιέρηδες”.
Η πολιτική πρόσοδος δηλώνει τους διάφορους μηχανισμούς με τους οποίους επιχειρήσεις, συντεχνίες και άτομα καρπώνονται εισοδήματα από το κράτος που δεν αντιστοιχούν σε πραγματική προσφορά υπηρεσίας ή προϊόντος.
Περιλαμβάνει την αργομισθία, τη συνταξιοδότηση με προνομιακούς όρους, τις επιχορηγήσεις χωρίς αναπτυξιακό αποτέλεσμα, τις υπερκοστολογημένες προμήθειες και έργα, και τις μίζες των δημοσίων υπαλλήλων.
Περιλαμβάνει επίσης τις ρυθμίσεις που επιτρέπουν σε συντεχνίες να υπερτιμολογούν στην αγορά και, κάτι λιγότερο φανερό, τα οφέλη από την παρανομία όταν οι ανταγωνιστές σου είναι σύννομοι.
Δεν περιλαμβάνει εκείνους του μισθούς του Δημοσίου που αμείβουν πραγματικά εργαζόμενους, ούτε τις συντάξεις, τα επιδόματα ανεργίας, κτλ, που δίνονται με γενικά κοινωνικά κριτήρια.
Η φαυλοκρατία και οι πελατειακές σχέσεις ήταν σύμφυτες με το ελληνικό κράτος από την ίδρυσή του, και το κράτος ήταν πάντα ρυθμιστής στην οικονομία.
Η διανομή προσόδων ήταν αναγκαίος μηχανισμός για τη νομιμοποίηση των πολιτικών στα μάτια του κόσμου, αλλά και ο προσπορισμός προσόδων ήταν βασικός λόγος για γίνει κάποιος πολιτικός.
Το κράτος συνολικά υπήρξε ραντιέρης εμβασμάτων, ζώντας σε μεγάλο βαθμό από διεθνείς εισροές, δάνεια που μοίρασε και δεν αποπλήρωσε, σχέδια βοήθειας, και πιο πρόσφατα τα ταμεία της ΕΕ.
Η όποια πολιτική ανάπτυξης θα πετύχει μόνο αν εστιάσει στις οικογενειακές στρατηγικές, στις μικροεπιχειρήσεις, στην προσοδοκρατία και στον καιροσκοπισμό – είτε για να αξιοποιήσει μερικά στοιχεία τους, είτε για να τα αλλάξει.
Ένα νέο ελληνικό αναπτυξιακό μοντέλο δεν θα μοιάζει με τα πετυχημένα διεθνώς.
Θά ξεκινάει από άλλες βάσεις, και θα έχει άλλη τροχιά.
Να αποδεχθούμε την ιδιομορφία,ότι δεν έχουμε μεγάλες επιχειρήσεις στα διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά.
Θα ενισχύσουμε τη συγκέντρωση του κεφαλαίου εκεί, και με ποιο τρόπο;
Και αν ναι, πώς θα αποτρέψουμε την προσοδοθηρία και τον καιροσκοπισμό που εισχωρούν σε όλες τις μεγάλης κλίμακας προσπάθειες στη χώρα μας;
Οι μικρές μονάδες θα είναι πάντα κρίσιμες σε εμάς.
Χρειάζεται να γίνουν εξωστρεφείς, ανταγωνιστικές, να καινοτομούν, να συντονίζονται, να μην επιβαρύνονται από τη δημόσια διοίκηση.
Όλα τα συστήματα του Δημοσίου, εκπαιδευτικό, φορολογικό, ασφαλιστικό, έρευνα, υποδομές, πρέπει να υποστηρίξουν αυτούς τους στόχους.
Το αναπτυξιακό λογοπλαίσιο επιβάλλεται να διαμορφωθεί πάνω στη μικρή κλίμακα.
Γιατί όπως λέμε “ο καθείς και τά όπλα του”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου