Με ρωτούν συχνά: «Ποιά μεταρρύθμιση πέτυχε; Πες μου μία». Αυτό είναι το πρόβλημα. Ή μάλλον η ερμηνεία του φαινομένου της διάλυσης που επικρατεί στο κράτος, στην κοινωνία και φυσικά στην οικονομία. Βάφτισαν τον όποιον πειραματισμό ως μεταρρύθμιση και… ξόφλησαν. Την εποχή της μεταρρυθμισιομανίας (reformania). Η κυριαρχία του όρου πρέπει να προέρχεται από τον Λουθηρανικό συνειρμό. Από το πνεύμα του Προτεσταντισμού που καθοδηγεί τον καπιταλισμό, όπως γράφει ο Μαξ Βέμπερ.
Οι εισαγόμενες με το μνημόνιο, το διαβόητο, τοκογλυφικό και ανθρωποφάγο εργαλείο εισβολής και επιβολής αντί ερπυστριών, μεταρρυθμιστικές συνταγές, ήσαν αμερικανογερμανικής καταγωγής και νεοφιλελεύθερης προέλευσης. Τα κείμενα ήσαν γραμμένα με μπαγιάτικο μελάνι της σχολής του Σικάγου στο εγχειρίδιο-manual του ΔΝΤ που πουλάει μυαλό, δηλαδή τεχνογνωσία, στους όπου γης δυστυχείς ιθαγενείς (που νόμισαν αφελώς πως είχαν δικαίωμα στην κατανάλωση και το άσκησαν βλακωδώς). Το manual έλεγε: Τσακίστε τους, διαλύστε τους το κράτος, πετσοκόψτε τους μισθούς και τις συντάξεις, δημεύστε τις περιουσίες τους, σκορπίστε τον στρατό τους, γονατίστε τους. Η «εργαλειοθήκη του ΟΑΣΑ» γεμάτη βλακείες και ανοησίες χτυπούσε γιατρούς, φαρμακοποιούς, δικηγόρους, μηχανικούς. Δεν άφηνε τίποτα όρθιο. Ούτε ταξιτζήδες, ούτε φορτηγούς, ούτε ψαράδες, ούτε βοσκούς, ούτε γελαδάρηδες, ούτε φρουτοπαραγωγούς. Τίποτα. Σαν τον Ιμπραήμ που έκοβε τα καρποφόρα δένδρα.
Και οι μεταρρυθμιστές εκόμπαζαν σαν γύφτικα σκεπάρνια ότι σώζουν τη χώρα. Και ο λαός πεθαίνει. Δεν τον αφήνουμε. Θα τον σώσουμε εμείς οι απροσκύνητοι είτε το θέλουν είτε όχι. Με το στανιό, όπως έλεγε και ο Ν. Πλαστήρας. Όλο το σχέδιο ήταν ένα πείραμα. Μια εκδίκηση. Συσσωρευμένες προκαταλήψεις και μισές αλήθειες κατά των εθνικών κρατών, κατά του δημόσιου τομέα, κατά του μεγάλου κράτους, κατά των πελατειακών σχέσεων του νεποτισμού και της ευνοιοκρατίας, ήσαν η γόμωση και η εκρηκτική ύλη των οβίδων του βαρέος πυροβολικού. Και μια έφοδος κατά ενός ιστορικού έθνους-κράτους και μέλους της ΕΕ, της Ελλάδος, από πλευράς Νέας Τάξης, βιαστικής και επειγόμενης να επιβάλει την ομοιομορφία και την τυποποίηση, παντού, και ως εκ τούτου άκριτης και άσοφης. Και προπαντός ανιστόρητης.
Αυτή ήταν και είναι η Νέα Τάξη, η «τζιχαντιστική» ορδή (από την άλλη πλευρά του λόφου) του μεταμοντέρνου καπιταλισμού, της παγκοσμιοποίησης. Που θέλει τη μαζοποίηση των λαών της μιας μόδας, του ενός τρόπου, της μιας θρησκείας (του χρήματος), της μιας κουλτούρας (συνήθως της σαχλαμάρας και του ηθικά ουδέτερου), του ηγεμονισμού (του ενός ηγεμόνα «μεγάλου αδερφού» και των απείρων δούλων-εθελοδούλων). Πράγματα αφύσικα, απίθανα, αδύνατα. που όμως τα επιχειρούν. Αρχίζοντας από το να καταστρέψουν την πιο αυθεντική, συνεχή, αληθινή γεννήτρια πνεύματος, την Ελλάδα των Ελλήνων.
Βλέπω την Αμφίπολη σαν ένα ακόμη (και όχι το τελευταίο) κάστρο που πυργώνεται στη Μακεδονία μας για να δείξει, αποδείξει την αλήθεια. Ότι είμαστε εδώ, ζωντανοί και πεθαμένοι, θαμμένοι στον Τύμβο, και αιώνια αναστημένοι. Και αντιστεκόμαστε. Ήρεμοι, σε στάση σιγουριάς και αυτοπεποίθησης, σαν τον Λέοντα.
dotnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου