Το μέλλον του ραγιά, αξίζει σ΄όσους αποδέχονται παθητικά το ρόλο.

Του Κώστα Παντελάκη

Χωρίς άμεσο σταμάτημα της συνεχούς αφαίμαξης που μας έχουν επιβάλλει οι δανειστές και τα μνημόνια, όχι ανάπτυξη, αλλά ούτε η επιβίωση δεν θα είναι εφικτή. 

Ποιός άφρων θεωρεί οτι θα έχει στη διάθεσή του άπλετο χρόνο για να μας κοροϊδεύει;
Καμιά χώρα δεν ξεπέρασε την Κρίση με λιτότητες και αυτό ισχύει και για την δική μας περίπτωση.
Το πρόγραμμα δεν βγαίνει γιατί τις όποιες “επιτυχίες” του τις στηρίζει σε φορολόγηση πλούτου που παρήχθη στο παρελθόν.
Νομοτελειακά η φοροδοτική ικανότητα θα εξαφανιστεί άμεσα.
Τότε θα υπάρχει μία και μόνη επιλογή.
Η εκπόνηση από μεριάς μας ενός τρόπου αποπληρωμής των χρεών μας που δεν θα ματώνει την κοινωνική οικονομία.

Με το χρέος μας μη βιώσιμο η μόνη λύση είναι η αναστολή πληρωμών εξωτερικού χρέους μέχρι τον προσδιορισμού του πραγματικού εκείνου ποσού που θα δώσουμε.
Οι Γερμανοί δε λένε ότι πρέπει να έχουμε για να βγει το πρόγραμμα 3,5% με 4% ανάπτυξη;
Ωραία λοιπόν όταν δεν έχουμε ανάπτυξη τέτοιας τάξης δεν αποπληρώνουμε τίποτα.
Είναι σίγουρο ότι οι Γερμανοί δεν θα το δεχτούνε.
Σε μια διαπραγμάτευση για να κερδίσεις πρέπει να έχεις ένα όπλο που να κάνει τον συνομιλητή σου να φοβηθεί.
Εμείς ένα όπλο έχουμε.
Την απειλή ότι αν δεν διασυνδέσουν οι εταίροι μας την αποπληρωμή των πραγματικών χρεών μας με την ανάπτυξη τότε θα βάζουμε βέτο σε κάθε απόφαση της ΕΕ.
Φωνάζοντας παράλληλα ότι εμείς δεν θέλουμε νέα δάνεια, δηλαδή δεν θέλουμε άλλα χρήματα από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους όπως αφειδώς μας κατηγορούν.
Το μέλλον του ραγιά, αξίζει σ΄όσους αποδέχονται παθητικά το ρόλο.
Δεν το πιστεύω πως θα ευδοκιμήσει για πολύ αυτό το φρούτο στην Ελλάδα.
Ξέρουμε ν΄ανατρέπουμε τις Κασσάνδρειες προβλέψεις κι αργά ή γρήγορα, θα ξαναβρούμε το δρόμο.
Εδώ είμαστε και θα τα δείτε…