Δημοσιεύματα στον διεθνή τύπο προαναγγέλλουν καταιγίδα πολλών μποφόρ τόσο στην πορεία της ελληνικής οικονομίας όσο και στην γενικότερη πορεία της ευρωζώνης.
Από τον παγίως φιλέλληνα Βαλερύ Ζισκάρ ντ’ Εσταίν, που όμως εισηγείται να περιοριστεί η ευρωζώνη σε έναν πιο περιορισμένο κύκλο βορειο- και κεντρο-ευρωπαϊκών χωρών με κοινές δομές, μέχρι τα χθεσινά δημοσιεύματα γερμανικών εφημερίδων γιά ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.
Αλλά ο μεγαλύτερος κόλαφος για την τεχνητή και ανυπόστατη αισιοδοξία της κυβέρνησης υπήρξε η προχθεσινή έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, που περιλαμβάνει πρωτοφανείς επισημάνσεις, όπως ότι «δεν έχει ακόμη διαμορφωθεί ένα εθνικό πρόγραμμα για την εποχή μετά το τρέχον μνημόνιο το οποίο ολοκληρώνεται το 2014», ότι όσα έχουν αναγγελθεί έως τώρα για την εποχή μετά το μνημόνιο «επαναλαμβάνουν γενικούς στόχους (ανταγωνιστικότητας, εξωστρέφειας κλπ) χωρίς να συνοδεύονται από συγκεκριμένα μέτρα» κι ότι «ό,ποια λύση και αν τελικά επιλεγεί, η έξοδος στις αγορές ή το αγκυροβόλιο του ΕΜΣ (π.χ. μέσω μιας προληπτικής γραμμής πίστωσης ή με απευθείας δανεισμό), θα συνοδεύεται από στενή εποπτεία της ελληνικής οικονομικής πολιτικής, πράγμα που συχνά παραβλέπει η δημόσια συζήτηση».
Σε μία άλλη κοινωνία, που θα διέθετε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, μία τέτοια έκθεση καταπέλτης για την κυβερνητική πολιτική θα οδηγούσε άμεσα σε παραίτηση της κυβέρνησης. Διότι σε απλά ελληνικά η έκθεση αυτή λέει ότι η κυβέρνηση α-πέ-τυ-χε. Και ότι είναι ακατάλληλη να διαχειριστεί σοβαρά εθνικά ζητήματα.
Επίσης η έκθεση σαφέστατα προβλέπει ότι θα υπάρξει και στο μέλλον «στενή εποπτεία», δηλαδή μνημόνιο και τρόϊκα, μαζί με τα δανεικά που θα συνεχίσουμε να χρειαζόμαστε. Γιατί, απλούστατα, στα τέσσερα χρόνια που πέρασαν, οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και η μακροβιότερη όλων κυβέρνηση Σαμαρά απέτυχαν να πραγματοποιήσουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και να καταστήσουν την χώρα δημοσιονομικά βιώσιμη.
Αλλά μάλλον είναι πλέον πολύ αργά γιά νέες εκκινήσεις.
Η μείζων κρίση της Ευρωζώνης καθιστά πολύ δυσχερή την παραμονή της Ελλάδας σε αυτήν.
Είτε η Ευρωζώνη θα θεωρήσει την Ελλάδα βαρίδι που πρέπει να πετάξει στην θάλασσα για να διασωθεί ως μία πιό περιορισμένη και ομοιογενή νομισματική ένωση γύρω απο το Βερολίνο, είτε θα αποσυντεθεί η ίδια η Ευρωζώνη, οπότε και πάλι η Ελλάδα θα βρεθεί στο κενό.
Και στις δύο περιπτώσεις η επιστροφή στην δραχμή είναι μονόδρομος.
Και διερωτάται κανείς: Πέρα από το αρρωστημένο παραλήρημα της μνημονιακής συγκυβέρνησης, υπάρχουν σε αυτόν τον τόπο δυνάμεις που να συνειδητοποιούν την πραγματικότητα και να μπορούν να οργανώσουν μία όσο γίνεται πιό ασφαλή και συστηματική πορεία στην προαναγγελθείσα θύελλα;
Υπάρχουν πρόσωπα που να κατανοούν, χωρίς κομματικές σκοπιμότητες και την γνωστή ψυχολογική παγίδα του αυτο-εφησυχασμού, ότι η χώρα χρειάζεται υπερεπειγόντως ένα σχέδιο εκτάκτου ανάγκης και τα κατάλληλα πρόσωπα γιά να το υλοποιήσουν;
Η κυβέρνηση ασφαλώς ούτε μπορεί ούτε θέλει να το καταλάβει.
Η αντιπολίτευση τι σκέπτεται;
Πηγή "KontraNews"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου