Η
πόλη-σύμβολο του κουρδικού αγώνα κατά του εξτρεμιστικού ισλαμισμού,
έχει πλέον καταστεί το επίκεντρο του παγκοσμίου ενδιαφέροντος αφού στη
μάχη αυτή συγκρούονται πολλοί «κόσμοι» μεταξύ τους.
Η πρώτη ανάγνωση σχετίζεται με τους αντιπάλους, τους Κούρδους με τους τζιχαντιστές. Οι δύο όμως αυτές πλευρές στην ουσία δεν αντιπροσωπεύουν απλά την ταυτότητα την οποία φέρουν αλλά πολύ περισσότερα.
Η μάχη στην ουσία λαμβάνει χώρα μεταξύ της έννοιας του έθνους-κράτους και της φυλής, όπως αυτή αντιπροσωπεύεται από το Κουρδικό στοιχείο, και του «παγκοσμιοποιημένου» εξτρεμιστικού ισλαμισμού, ο οποίος δεν δέχεται στην κοσμοθεωρία του την έννοια του έθνους-κράτους.
Δεν είναι τυχαίο ότι υπό τη σημαία της παγκόσμιας ισλαμιστικής «επανάστασης» συρρέουν άτομα κάθε ηλικίας, χρώματος και εθνικότητας, ενώ όλοι τους είναι λάτρεις του Σουνιτικού Ισλάμ στην πιο ακραία του μορφή, δηλαδή τον Ουαχαμπισμό.
Δεν θα ήταν υπερβολή να συγκρίνουμε τις ορδές του Ισλαμικού Κράτους με τα πολυεθνικά θρησκευτικά τάγματα της Δύσης την εποχή των Σταυροφοριών, όπου στις τάξεις τους διέθεταν μαχητές από κάθε χώρα και γλώσσα της Ευρωπαϊκής Δύσης, αρκεί οι συμμετέχοντες να είχαν δηλώσει υποταγή στον Πάπα. Φυσικά, το να συγκρίνεις τους σημερινούς βαρβάρους τζιχαντιστές με τα Μοναχικά τάγματα της Δύσης πριν από 10 αιώνες, αποτελεί κάτι το συζητήσιμο. Το σίγουρο όμως είναι ότι η «σύσταση» και η γενική κοσμοθέαση των τζιχαντιστών παραπέμπει στα τάγματα του μεσαίωνα.
Εννοείται φυσικά ότι οι διαφορές είναι τεράστιες ειδικά στο ποια ήταν η κοινωνική καταγωγή των «ιπποτών» της Χριστιανοσύνης τότε, σε σχέση με τη περίπτωση των μοντέρνων μαχητών του Ισλαμικού Κράτους.
Σε κάθε περίπτωση, οι Κούρδοι αντιπροσωπεύουν μία ιδεολογία η οποία είναι συμβατή με τα σημερινά πρότυπα του έθνους-κράτους, ενώ οι τζιχαντιστές δεν αποτελούν παρά μία νεκρανάσταση ενός παγκοσμιοποιημένου, πολυεθνικού, αυτοκρατορικού ακραίου Ισλαμισμού, η ιδεολογία του οποίου δεν μπορεί παρά να μας παραπέμψει στην εποχή των σταυροφοριών.
Στην σύγκρουση λοιπόν, που μαίνεται και η οποία φαίνεται να έχει αφήσει άφωνο τον κόσμο, κυρίως για τον αμοραλισμό με τον οποίο η νεοθεωμανική Τουρκία αντιμετωπίζει το ζήτημα, πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για τη μοίρα και τον ρόλο των Κούρδων σε σχέση με το ανοιχτό Ανατολικό Ζήτημα και το πως τους χρησιμοποιούν οι Δυτικές δυνάμεις. Η παρακάτω σύγκριση ειδικά για εμάς τους Έλληνες ίσως να δώσει στην πλήρη της καθαρότητα την τραγικότητα αλλά και την ιστορικότητα των στιγμών:
Οι Κούρδοι του 21ου αιώνα θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με τους Έλληνες του 19ου αιώνα. Οι ομοιότητες αναφορικά με τον αντίπαλο, την εσωτερική τους δομή, την επαναστατική διάθεση την αδελφοκτόνα έριδα αλλά και τον ρόλο των Μεγάλων Δυνάμεων είναι χαρακτηριστική, και δεν είναι ανάγκη να επεκταθούμε με το παρών σημείωμα.
Αυτό όμως που μπορούμε να πούμε είναι πως αυτή τη στιγμή οι Κούρδοι έχουν κερδίσει πάρα πολλά και οι διάφορες κρατικές δομές που έχουν δημιουργήσει ειδικά στο Ιράκ αλλά και στη Συρία, προσομοιάζουν προς τα πρώτα χρόνια της επανάστασης όπου οι Έλληνες είχαν de facto δημιουργήσει ημιανεξάρτητες δομές από τους Οθωμανούς, χωρίς αυτό βέβαια να τους έχει εμποδίσει να τρώγονται μεταξύ τους και να φτάνουμε μέχρι και σε εμφύλιους.
Στην συγκεκριμένη περίοδο της ελληνικής επανάστασης, ο Οθωμανός Σουλτάνος, προχώρησε σε μία κίνηση «Ματ» όπως πίστευε, αναφορικά με την καταπολέμηση των Ελλήνων, έβαλε στο παιχνίδι την πιο σύγχρονη εξοπλισμένη και εκπαιδευμένη από τη Δύση πολεμική μηχανή της Εγγύς Ανατολής, την Αίγυπτο του Μωχάμετ Άλι και του Ιμπραήμ.
Τι έκανε στην ουσία ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β’; Αφού είδε πως δεν μπορεί από μόνος του να χτυπήσει τους εξεγερμένους Έλληνες, στην ουσία ήρθε σε συμφωνία με τον υφιστάμενό του και ημιανεξάρτητο Μωχάμετ Άλι να στείλει τις «εκσυγχρονισμένες» ορδές του να βγάλει «τα κάστανα από τη φωτιά».
Περιττό να πούμε πως το αντίτιμο θα ήταν όλη η νότια Ελλάδα (Κρήτη και Πελοπόννησος) να «αδειάσει» από Έλληνες και να εγκατασταθούν Αιγύπτιοι. Πράγματι, για ένα διάστημα οι Αιγύπτιοι του Ιμπραήμ έγειραν την πλάστιγγα υπέρ των Οθωμανών και έφεραν σε δύσκολη θέση τους εξεγερμένους αλλά διαιρεμένους Έλληνες. Όμως οι Έλληνες πολέμησαν ηρωικά ενώ το Μεσολόγγι ΜΕ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ του αποτέλεσε το έναυσμα της αλλαγής στάσης της Δύσης απέναντι στο θέμα.
Η ιστορία είναι γνωστή, οι Έλληνες οργανώθηκαν καλύτερα, οι Μεγάλες Δυνάμεις χτύπησαν τους Οθωμανο-Αιγυπτίους στο Ναυαρίνο και μετά τα γεγονότα πήραν τη σειρά τους. Γιατί αυτό το συνοπτικό «μάθημα» ιστορίας; Εκτιμούμε πως για ακόμα μία φορά η ιστορία επαναλαμβάνεται όχι ως φάρσα αλλά ως μία διαδικασία η οποία τιμωρεί με τον χειρότερο τρόπο όσους νομίζουν πως η αλαζονεία, η μηχανορραφία, ο αμοραλισμός, και το έγκλημα μπορούν να επιβιώσουν για πολύ στις Διεθνείς Σχέσεις ατιμώρητα.
Εξηγούμαστε:
H τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία είναι σήμερα η πολυεθνική Τουρκία. Οι τότε Έλληνες είναι σήμερα οι Κούρδοι, οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις είναι ακριβώς οι ίδιες με τις σημερινές (με την προσθήκη των ΗΠΑ), τέλος οι τότε Αιγύπτιοι που πήγαν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά για τους Οθωμανούς είναι τώρα οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους. Όπως και τότε έτσι και τώρα ο αγώνας ήταν μεταξύ του έθνους-κράτους και του παγκοσμιοποιημένου αυτοκρατορικού ισλαμισμού, με διαιτητές πάντα τις Μεγάλες Δυνάμεις.
Το Κομπάνι, θα μπορούσε να παρομοιαστεί με το Μεσολόγγι, το οποίο μπορεί να μην κατέστη δυνατόν να κρατηθεί από τους Έλληνες και να «αφέθηκε» να πέσει από τους Δυτικούς, το κύμα όμως της αντίδρασης από κράτη και την κοινή γνώμη στην ελεύθερη και πολιτισμένη Δύση οδήγησε μετά από λίγο στη Ναυμαχία της Ναυαρίνου. Το πείσμα και ο ηρωισμός των Ελλήνων, βρίσκει το αντίστοιχό του στους Κούρδους σήμερα, και είναι σίγουρο πως όπως και τότε έτσι και σήμερα το αποτέλεσμα της νέας φάσης του Ανατολικού Ζητήματος δεν θα είναι άλλο από τη καταστροφή του ισλαμιστικού τέρατος και αυτού που το εξέθρεψε. Προσοχή!
Με όλα αυτά δεν στρεφόμαστε κατά κανέναν τρόπο εναντίον του Ισλάμ και της έννοιας τη Παγκόσμιας όπως το αντιλαμβάνεται «Ούμας» (κοινότητας των πιστών) το πρόβλημά μας είναι ο τζιχαντισμός και ο εξτρεμισμός όπως ακριβώς βρισκόμαστε αντίθετοι σε κάθε μορφής «σταυροφορικού» δυτικότροπου επιθετικού πνεύματος.
Στόχος της παρούσας ανάλυσης δεν είναι φυσικά να εξαντλήσουμε τις ομοιότητες των περιστάσεων και των γεγονότων μεταξύ της Ελληνικής και της Κουρδικού επανάστασης, αλλά η ουσία του επιχειρήματος είναι πως το Κουρδικό εκ φύσεως και λόγο των αιωνίων γεωπολιτικών πραγματικοτήτων διέπεται από τις ίδιες παραμέτρους με τις οποίες διεπόταν και το Ελληνικό ζήτημα πριν από 200 έτη.
Συμπέρασμα της συγκεκριμένης παρατήρησης δεν μπορεί να είναι το παρακάτω: Το Κουρδικό θα αποτελέσει τον καταλύτη των εξελίξεων στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή, και θα λειτουργήσει ως το κλειδί στο οποίο θα «ανοίξει» την τελευταία φάση του Ανατολικού Ζητήματος το οποίο και θα λύσει οριστικά θέματα στην περιοχή μας τα οποία άνοιξαν το 1071, με τη μάχη του Ματζικέρτ.
Το Κομπάνι, είναι πιθανόν να λειτουργήσει για τους Κούρδους όπως το Μεσολόγγι για τους Έλληνες, ενώ οι νεοθωμανοί βρίσκονται πλέον εν αναμονή της νέας «ναυμαχίας του Ναυαρίνου» και του δικού τους «Βατερλό».
ΠΗΓΗ - http://sklantzithres.blogspot.gr/ - See more at: http://ellinasgienniesaidenginesepote.blogspot.gr/2014/10/13102014_30.html#sthash.XALe6IXF.dpuf
Η πρώτη ανάγνωση σχετίζεται με τους αντιπάλους, τους Κούρδους με τους τζιχαντιστές. Οι δύο όμως αυτές πλευρές στην ουσία δεν αντιπροσωπεύουν απλά την ταυτότητα την οποία φέρουν αλλά πολύ περισσότερα.
Η μάχη στην ουσία λαμβάνει χώρα μεταξύ της έννοιας του έθνους-κράτους και της φυλής, όπως αυτή αντιπροσωπεύεται από το Κουρδικό στοιχείο, και του «παγκοσμιοποιημένου» εξτρεμιστικού ισλαμισμού, ο οποίος δεν δέχεται στην κοσμοθεωρία του την έννοια του έθνους-κράτους.
Δεν είναι τυχαίο ότι υπό τη σημαία της παγκόσμιας ισλαμιστικής «επανάστασης» συρρέουν άτομα κάθε ηλικίας, χρώματος και εθνικότητας, ενώ όλοι τους είναι λάτρεις του Σουνιτικού Ισλάμ στην πιο ακραία του μορφή, δηλαδή τον Ουαχαμπισμό.
Δεν θα ήταν υπερβολή να συγκρίνουμε τις ορδές του Ισλαμικού Κράτους με τα πολυεθνικά θρησκευτικά τάγματα της Δύσης την εποχή των Σταυροφοριών, όπου στις τάξεις τους διέθεταν μαχητές από κάθε χώρα και γλώσσα της Ευρωπαϊκής Δύσης, αρκεί οι συμμετέχοντες να είχαν δηλώσει υποταγή στον Πάπα. Φυσικά, το να συγκρίνεις τους σημερινούς βαρβάρους τζιχαντιστές με τα Μοναχικά τάγματα της Δύσης πριν από 10 αιώνες, αποτελεί κάτι το συζητήσιμο. Το σίγουρο όμως είναι ότι η «σύσταση» και η γενική κοσμοθέαση των τζιχαντιστών παραπέμπει στα τάγματα του μεσαίωνα.
Εννοείται φυσικά ότι οι διαφορές είναι τεράστιες ειδικά στο ποια ήταν η κοινωνική καταγωγή των «ιπποτών» της Χριστιανοσύνης τότε, σε σχέση με τη περίπτωση των μοντέρνων μαχητών του Ισλαμικού Κράτους.
Σε κάθε περίπτωση, οι Κούρδοι αντιπροσωπεύουν μία ιδεολογία η οποία είναι συμβατή με τα σημερινά πρότυπα του έθνους-κράτους, ενώ οι τζιχαντιστές δεν αποτελούν παρά μία νεκρανάσταση ενός παγκοσμιοποιημένου, πολυεθνικού, αυτοκρατορικού ακραίου Ισλαμισμού, η ιδεολογία του οποίου δεν μπορεί παρά να μας παραπέμψει στην εποχή των σταυροφοριών.
Στην σύγκρουση λοιπόν, που μαίνεται και η οποία φαίνεται να έχει αφήσει άφωνο τον κόσμο, κυρίως για τον αμοραλισμό με τον οποίο η νεοθεωμανική Τουρκία αντιμετωπίζει το ζήτημα, πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για τη μοίρα και τον ρόλο των Κούρδων σε σχέση με το ανοιχτό Ανατολικό Ζήτημα και το πως τους χρησιμοποιούν οι Δυτικές δυνάμεις. Η παρακάτω σύγκριση ειδικά για εμάς τους Έλληνες ίσως να δώσει στην πλήρη της καθαρότητα την τραγικότητα αλλά και την ιστορικότητα των στιγμών:
Οι Κούρδοι του 21ου αιώνα θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με τους Έλληνες του 19ου αιώνα. Οι ομοιότητες αναφορικά με τον αντίπαλο, την εσωτερική τους δομή, την επαναστατική διάθεση την αδελφοκτόνα έριδα αλλά και τον ρόλο των Μεγάλων Δυνάμεων είναι χαρακτηριστική, και δεν είναι ανάγκη να επεκταθούμε με το παρών σημείωμα.
Αυτό όμως που μπορούμε να πούμε είναι πως αυτή τη στιγμή οι Κούρδοι έχουν κερδίσει πάρα πολλά και οι διάφορες κρατικές δομές που έχουν δημιουργήσει ειδικά στο Ιράκ αλλά και στη Συρία, προσομοιάζουν προς τα πρώτα χρόνια της επανάστασης όπου οι Έλληνες είχαν de facto δημιουργήσει ημιανεξάρτητες δομές από τους Οθωμανούς, χωρίς αυτό βέβαια να τους έχει εμποδίσει να τρώγονται μεταξύ τους και να φτάνουμε μέχρι και σε εμφύλιους.
Στην συγκεκριμένη περίοδο της ελληνικής επανάστασης, ο Οθωμανός Σουλτάνος, προχώρησε σε μία κίνηση «Ματ» όπως πίστευε, αναφορικά με την καταπολέμηση των Ελλήνων, έβαλε στο παιχνίδι την πιο σύγχρονη εξοπλισμένη και εκπαιδευμένη από τη Δύση πολεμική μηχανή της Εγγύς Ανατολής, την Αίγυπτο του Μωχάμετ Άλι και του Ιμπραήμ.
Τι έκανε στην ουσία ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β’; Αφού είδε πως δεν μπορεί από μόνος του να χτυπήσει τους εξεγερμένους Έλληνες, στην ουσία ήρθε σε συμφωνία με τον υφιστάμενό του και ημιανεξάρτητο Μωχάμετ Άλι να στείλει τις «εκσυγχρονισμένες» ορδές του να βγάλει «τα κάστανα από τη φωτιά».
Περιττό να πούμε πως το αντίτιμο θα ήταν όλη η νότια Ελλάδα (Κρήτη και Πελοπόννησος) να «αδειάσει» από Έλληνες και να εγκατασταθούν Αιγύπτιοι. Πράγματι, για ένα διάστημα οι Αιγύπτιοι του Ιμπραήμ έγειραν την πλάστιγγα υπέρ των Οθωμανών και έφεραν σε δύσκολη θέση τους εξεγερμένους αλλά διαιρεμένους Έλληνες. Όμως οι Έλληνες πολέμησαν ηρωικά ενώ το Μεσολόγγι ΜΕ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ του αποτέλεσε το έναυσμα της αλλαγής στάσης της Δύσης απέναντι στο θέμα.
Η ιστορία είναι γνωστή, οι Έλληνες οργανώθηκαν καλύτερα, οι Μεγάλες Δυνάμεις χτύπησαν τους Οθωμανο-Αιγυπτίους στο Ναυαρίνο και μετά τα γεγονότα πήραν τη σειρά τους. Γιατί αυτό το συνοπτικό «μάθημα» ιστορίας; Εκτιμούμε πως για ακόμα μία φορά η ιστορία επαναλαμβάνεται όχι ως φάρσα αλλά ως μία διαδικασία η οποία τιμωρεί με τον χειρότερο τρόπο όσους νομίζουν πως η αλαζονεία, η μηχανορραφία, ο αμοραλισμός, και το έγκλημα μπορούν να επιβιώσουν για πολύ στις Διεθνείς Σχέσεις ατιμώρητα.
Εξηγούμαστε:
H τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία είναι σήμερα η πολυεθνική Τουρκία. Οι τότε Έλληνες είναι σήμερα οι Κούρδοι, οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις είναι ακριβώς οι ίδιες με τις σημερινές (με την προσθήκη των ΗΠΑ), τέλος οι τότε Αιγύπτιοι που πήγαν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά για τους Οθωμανούς είναι τώρα οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους. Όπως και τότε έτσι και τώρα ο αγώνας ήταν μεταξύ του έθνους-κράτους και του παγκοσμιοποιημένου αυτοκρατορικού ισλαμισμού, με διαιτητές πάντα τις Μεγάλες Δυνάμεις.
Το Κομπάνι, θα μπορούσε να παρομοιαστεί με το Μεσολόγγι, το οποίο μπορεί να μην κατέστη δυνατόν να κρατηθεί από τους Έλληνες και να «αφέθηκε» να πέσει από τους Δυτικούς, το κύμα όμως της αντίδρασης από κράτη και την κοινή γνώμη στην ελεύθερη και πολιτισμένη Δύση οδήγησε μετά από λίγο στη Ναυμαχία της Ναυαρίνου. Το πείσμα και ο ηρωισμός των Ελλήνων, βρίσκει το αντίστοιχό του στους Κούρδους σήμερα, και είναι σίγουρο πως όπως και τότε έτσι και σήμερα το αποτέλεσμα της νέας φάσης του Ανατολικού Ζητήματος δεν θα είναι άλλο από τη καταστροφή του ισλαμιστικού τέρατος και αυτού που το εξέθρεψε. Προσοχή!
Με όλα αυτά δεν στρεφόμαστε κατά κανέναν τρόπο εναντίον του Ισλάμ και της έννοιας τη Παγκόσμιας όπως το αντιλαμβάνεται «Ούμας» (κοινότητας των πιστών) το πρόβλημά μας είναι ο τζιχαντισμός και ο εξτρεμισμός όπως ακριβώς βρισκόμαστε αντίθετοι σε κάθε μορφής «σταυροφορικού» δυτικότροπου επιθετικού πνεύματος.
Στόχος της παρούσας ανάλυσης δεν είναι φυσικά να εξαντλήσουμε τις ομοιότητες των περιστάσεων και των γεγονότων μεταξύ της Ελληνικής και της Κουρδικού επανάστασης, αλλά η ουσία του επιχειρήματος είναι πως το Κουρδικό εκ φύσεως και λόγο των αιωνίων γεωπολιτικών πραγματικοτήτων διέπεται από τις ίδιες παραμέτρους με τις οποίες διεπόταν και το Ελληνικό ζήτημα πριν από 200 έτη.
Συμπέρασμα της συγκεκριμένης παρατήρησης δεν μπορεί να είναι το παρακάτω: Το Κουρδικό θα αποτελέσει τον καταλύτη των εξελίξεων στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή, και θα λειτουργήσει ως το κλειδί στο οποίο θα «ανοίξει» την τελευταία φάση του Ανατολικού Ζητήματος το οποίο και θα λύσει οριστικά θέματα στην περιοχή μας τα οποία άνοιξαν το 1071, με τη μάχη του Ματζικέρτ.
Το Κομπάνι, είναι πιθανόν να λειτουργήσει για τους Κούρδους όπως το Μεσολόγγι για τους Έλληνες, ενώ οι νεοθωμανοί βρίσκονται πλέον εν αναμονή της νέας «ναυμαχίας του Ναυαρίνου» και του δικού τους «Βατερλό».
ΠΗΓΗ - http://sklantzithres.blogspot.gr/ - See more at: http://ellinasgienniesaidenginesepote.blogspot.gr/2014/10/13102014_30.html#sthash.XALe6IXF.dpuf
Η πόλη-σύμβολο του κουρδικού αγώνα
κατά του εξτρεμιστικού ισλαμισμού, έχει πλέον καταστεί το επίκεντρο του
παγκοσμίου ενδιαφέροντος αφού στη μάχη αυτή συγκρούονται πολλοί «κόσμοι» μεταξύ
τους.
Η πρώτη ανάγνωση σχετίζεται με τους αντιπάλους, τους Κούρδους με τους τζιχαντιστές. Οι δύο όμως αυτές πλευρές στην ουσία δεν αντιπροσωπεύουν απλά την ταυτότητα την οποία φέρουν αλλά πολύ περισσότερα.
Η μάχη στην ουσία λαμβάνει χώρα μεταξύ της έννοιας του έθνους-κράτους και της φυλής, όπως αυτή αντιπροσωπεύεται από το Κουρδικό στοιχείο, και του «παγκοσμιοποιημένου» εξτρεμιστικού ισλαμισμού, ο οποίος δεν δέχεται στην κοσμοθεωρία του την έννοια του έθνους-κράτους.
Δεν είναι τυχαίο ότι υπό τη σημαία της παγκόσμιας ισλαμιστικής «επανάστασης» συρρέουν άτομα κάθε ηλικίας, χρώματος και εθνικότητας, ενώ όλοι τους είναι λάτρεις του Σουνιτικού Ισλάμ στην πιο ακραία του μορφή, δηλαδή τον Ουαχαμπισμό.
Η πρώτη ανάγνωση σχετίζεται με τους αντιπάλους, τους Κούρδους με τους τζιχαντιστές. Οι δύο όμως αυτές πλευρές στην ουσία δεν αντιπροσωπεύουν απλά την ταυτότητα την οποία φέρουν αλλά πολύ περισσότερα.
Η μάχη στην ουσία λαμβάνει χώρα μεταξύ της έννοιας του έθνους-κράτους και της φυλής, όπως αυτή αντιπροσωπεύεται από το Κουρδικό στοιχείο, και του «παγκοσμιοποιημένου» εξτρεμιστικού ισλαμισμού, ο οποίος δεν δέχεται στην κοσμοθεωρία του την έννοια του έθνους-κράτους.
Δεν είναι τυχαίο ότι υπό τη σημαία της παγκόσμιας ισλαμιστικής «επανάστασης» συρρέουν άτομα κάθε ηλικίας, χρώματος και εθνικότητας, ενώ όλοι τους είναι λάτρεις του Σουνιτικού Ισλάμ στην πιο ακραία του μορφή, δηλαδή τον Ουαχαμπισμό.
Δεν θα ήταν υπερβολή να συγκρίνουμε τις ορδές του Ισλαμικού Κράτους με τα πολυεθνικά θρησκευτικά τάγματα της Δύσης την εποχή των Σταυροφοριών, όπου στις τάξεις τους διέθεταν μαχητές από κάθε χώρα και γλώσσα της Ευρωπαϊκής Δύσης, αρκεί οι συμμετέχοντες να είχαν δηλώσει υποταγή στον Πάπα. Φυσικά, το να συγκρίνεις τους σημερινούς βαρβάρους τζιχαντιστές με τα Μοναχικά τάγματα της Δύσης πριν από 10 αιώνες, αποτελεί κάτι το συζητήσιμο. Το σίγουρο όμως είναι ότι η «σύσταση» και η γενική κοσμοθέαση των τζιχαντιστών παραπέμπει στα τάγματα του μεσαίωνα.
Εννοείται φυσικά ότι οι διαφορές είναι τεράστιες ειδικά στο ποια ήταν η κοινωνική καταγωγή των «ιπποτών» της Χριστιανοσύνης τότε, σε σχέση με τη περίπτωση των μοντέρνων μαχητών του Ισλαμικού Κράτους.
Σε κάθε περίπτωση, οι Κούρδοι αντιπροσωπεύουν μία ιδεολογία η οποία είναι συμβατή με τα σημερινά πρότυπα του έθνους-κράτους, ενώ οι τζιχαντιστές δεν αποτελούν παρά μία νεκρανάσταση ενός παγκοσμιοποιημένου, πολυεθνικού, αυτοκρατορικού ακραίου Ισλαμισμού, η ιδεολογία του οποίου δεν μπορεί παρά να μας παραπέμψει στην εποχή των σταυροφοριών.
Στην σύγκρουση λοιπόν, που μαίνεται και η οποία φαίνεται να έχει αφήσει άφωνο τον κόσμο, κυρίως για τον αμοραλισμό με τον οποίο η νεοθεωμανική Τουρκία αντιμετωπίζει το ζήτημα, πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για τη μοίρα και τον ρόλο των Κούρδων σε σχέση με το ανοιχτό Ανατολικό Ζήτημα και το πως τους χρησιμοποιούν οι Δυτικές δυνάμεις. Η παρακάτω σύγκριση ειδικά για εμάς τους Έλληνες ίσως να δώσει στην πλήρη της καθαρότητα την τραγικότητα αλλά και την ιστορικότητα των στιγμών:
Οι Κούρδοι του 21ου αιώνα θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με τους Έλληνες του 19ου αιώνα. Οι ομοιότητες αναφορικά με τον αντίπαλο, την εσωτερική τους δομή, την επαναστατική διάθεση την αδελφοκτόνα έριδα αλλά και τον ρόλο των Μεγάλων Δυνάμεων είναι χαρακτηριστική, και δεν είναι ανάγκη να επεκταθούμε με το παρών σημείωμα.
Αυτό όμως που μπορούμε να πούμε είναι πως αυτή τη στιγμή οι Κούρδοι έχουν κερδίσει πάρα πολλά και οι διάφορες κρατικές δομές που έχουν δημιουργήσει ειδικά στο Ιράκ αλλά και στη Συρία, προσομοιάζουν προς τα πρώτα χρόνια της επανάστασης όπου οι Έλληνες είχαν de facto δημιουργήσει ημιανεξάρτητες δομές από τους Οθωμανούς, χωρίς αυτό βέβαια να τους έχει εμποδίσει να τρώγονται μεταξύ τους και να φτάνουμε μέχρι και σε εμφύλιους.
Στην συγκεκριμένη περίοδο της ελληνικής επανάστασης, ο Οθωμανός Σουλτάνος, προχώρησε σε μία κίνηση «Ματ» όπως πίστευε, αναφορικά με την καταπολέμηση των Ελλήνων, έβαλε στο παιχνίδι την πιο σύγχρονη εξοπλισμένη και εκπαιδευμένη από τη Δύση πολεμική μηχανή της Εγγύς Ανατολής, την Αίγυπτο του Μωχάμετ Άλι και του Ιμπραήμ.
Τι έκανε στην ουσία ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β’; Αφού είδε πως δεν μπορεί από μόνος του να χτυπήσει τους εξεγερμένους Έλληνες, στην ουσία ήρθε σε συμφωνία με τον υφιστάμενό του και ημιανεξάρτητο Μωχάμετ Άλι να στείλει τις «εκσυγχρονισμένες» ορδές του να βγάλει «τα κάστανα από τη φωτιά».
Περιττό να πούμε πως το αντίτιμο θα ήταν όλη η νότια Ελλάδα (Κρήτη και Πελοπόννησος) να «αδειάσει» από Έλληνες και να εγκατασταθούν Αιγύπτιοι. Πράγματι, για ένα διάστημα οι Αιγύπτιοι του Ιμπραήμ έγειραν την πλάστιγγα υπέρ των Οθωμανών και έφεραν σε δύσκολη θέση τους εξεγερμένους αλλά διαιρεμένους Έλληνες. Όμως οι Έλληνες πολέμησαν ηρωικά ενώ το Μεσολόγγι ΜΕ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ του αποτέλεσε το έναυσμα της αλλαγής στάσης της Δύσης απέναντι στο θέμα.
Η ιστορία είναι γνωστή, οι Έλληνες οργανώθηκαν καλύτερα, οι Μεγάλες Δυνάμεις χτύπησαν τους Οθωμανο-Αιγυπτίους στο Ναυαρίνο και μετά τα γεγονότα πήραν τη σειρά τους. Γιατί αυτό το συνοπτικό «μάθημα» ιστορίας; Εκτιμούμε πως για ακόμα μία φορά η ιστορία επαναλαμβάνεται όχι ως φάρσα αλλά ως μία διαδικασία η οποία τιμωρεί με τον χειρότερο τρόπο όσους νομίζουν πως η αλαζονεία, η μηχανορραφία, ο αμοραλισμός, και το έγκλημα μπορούν να επιβιώσουν για πολύ στις Διεθνείς Σχέσεις ατιμώρητα.
Εξηγούμαστε:
H τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία είναι σήμερα η πολυεθνική Τουρκία. Οι τότε Έλληνες είναι σήμερα οι Κούρδοι, οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις είναι ακριβώς οι ίδιες με τις σημερινές (με την προσθήκη των ΗΠΑ), τέλος οι τότε Αιγύπτιοι που πήγαν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά για τους Οθωμανούς είναι τώρα οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους. Όπως και τότε έτσι και τώρα ο αγώνας ήταν μεταξύ του έθνους-κράτους και του παγκοσμιοποιημένου αυτοκρατορικού ισλαμισμού, με διαιτητές πάντα τις Μεγάλες Δυνάμεις.
Το Κομπάνι, θα μπορούσε να παρομοιαστεί με το Μεσολόγγι, το οποίο μπορεί να μην κατέστη δυνατόν να κρατηθεί από τους Έλληνες και να «αφέθηκε» να πέσει από τους Δυτικούς, το κύμα όμως της αντίδρασης από κράτη και την κοινή γνώμη στην ελεύθερη και πολιτισμένη Δύση οδήγησε μετά από λίγο στη Ναυμαχία της Ναυαρίνου. Το πείσμα και ο ηρωισμός των Ελλήνων, βρίσκει το αντίστοιχό του στους Κούρδους σήμερα, και είναι σίγουρο πως όπως και τότε έτσι και σήμερα το αποτέλεσμα της νέας φάσης του Ανατολικού Ζητήματος δεν θα είναι άλλο από τη καταστροφή του ισλαμιστικού τέρατος και αυτού που το εξέθρεψε. Προσοχή!
Με όλα αυτά δεν στρεφόμαστε κατά κανέναν τρόπο εναντίον του Ισλάμ και της έννοιας τη Παγκόσμιας όπως το αντιλαμβάνεται «Ούμας» (κοινότητας των πιστών) το πρόβλημά μας είναι ο τζιχαντισμός και ο εξτρεμισμός όπως ακριβώς βρισκόμαστε αντίθετοι σε κάθε μορφής «σταυροφορικού» δυτικότροπου επιθετικού πνεύματος.
Στόχος της παρούσας ανάλυσης δεν είναι φυσικά να εξαντλήσουμε τις ομοιότητες των περιστάσεων και των γεγονότων μεταξύ της Ελληνικής και της Κουρδικού επανάστασης, αλλά η ουσία του επιχειρήματος είναι πως το Κουρδικό εκ φύσεως και λόγο των αιωνίων γεωπολιτικών πραγματικοτήτων διέπεται από τις ίδιες παραμέτρους με τις οποίες διεπόταν και το Ελληνικό ζήτημα πριν από 200 έτη.
Συμπέρασμα της συγκεκριμένης παρατήρησης δεν μπορεί να είναι το παρακάτω: Το Κουρδικό θα αποτελέσει τον καταλύτη των εξελίξεων στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή, και θα λειτουργήσει ως το κλειδί στο οποίο θα «ανοίξει» την τελευταία φάση του Ανατολικού Ζητήματος το οποίο και θα λύσει οριστικά θέματα στην περιοχή μας τα οποία άνοιξαν το 1071, με τη μάχη του Ματζικέρτ.
Το Κομπάνι, είναι πιθανόν να λειτουργήσει για τους Κούρδους όπως το Μεσολόγγι για τους Έλληνες, ενώ οι νεοθωμανοί βρίσκονται πλέον εν αναμονή της νέας «ναυμαχίας του Ναυαρίνου» και του δικού τους «Βατερλό».
sklantzithres.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου