Λόγους... ισότητας επικαλείται η τρόικα και αποδέχεται η κυβέρνηση προκειμένου να εξισωθεί ο βασικός μισθός στο Δημόσιο με εκείνον του ιδιωτικού στα 586 ευρώ μεικτά (αν επιμεριστούν σε 14 μισθούς). Το πονηρό εφεύρημα συνίσταται στο ότι η αγορά εργασίας είναι ενιαία, δεν πρέπει να καθιερώνονται διαφορετικοί μισθοί στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.
Με τη μισθολογική εξίσωση δεν λύνεται ουσιαστικά κανένα πρόβλημα, ενώ προκαλείται αλυσίδα επιπτώσεων. Το υποτιθέμενο δημοσιονομικό κέρδος από τις μισθολογικές περικοπές στον βασικό μισθό θα οδηγήσει σε συνολική μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων και των ΔΕΚΟ. Δηλαδή περαιτέρω διάλυση των αποδοχών σε ένα τμήμα των μισθωτών, που παραμένει, παρά τις μειώσεις, συγκροτημένο. Ακόμη και σε περιόδους κρίσης, η εξασφαλισμένη μισθοδοσία του Δημοσίου παραμένει παράγοντας συγκράτησης της συρρικνούμενης ζήτησης. Συνεπώς οι επιπτώσεις θα φανούν στην αγορά.
Η διάλυση των εργασιακών σχέσεων και η υποβάθμιση των μισθών στο Δημόσιο λειτουργούν ως έλικα περαιτέρω απαξίωσης της δημόσιας διοίκησης, με προφανή αποτελέσματα στη γενικότερη λειτουργία της οικονομίας. Το Δημόσιο, ο "μεγάλος ασθενής", όχι μόνο δεν αναρρώνει υπό τις συνθήκες της μισθολογικής κατάρρευσης, αλλά αποδιαρθρώνεται.
Οι επιπτώσεις, όμως, επεκτείνονται και στον ιδιωτικό τομέα. Παραδοσιακά ο δημόσιος τομέας λειτουργούσε ως πιλότος ή, έστω, ως δείκτης συγκράτησης των μισθών και των συνθηκών στον ιδιωτικό τομέα. Η μηχανική του Μνημονίου, που ξεκίνησε με την κατακόρυφη μείωση των αποδοχών στο Δημόσιο, συνεχίστηκε στον ιδιωτικό τομέα. Οι νέες μειώσεις τώρα στο Δημόσιο επιταχύνουν τις συνθήκες "βουλγαροποίησης" ολόκληρης της ελληνικής οικονομίας. Άλλωστε το Μνημόνιο είχε προδιαγράψει τη νέα θέση της Ελλάδας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας συγκρίνοντάς την με χώρες εκτός Ευρωζώνης, όπως η Βουλγαρία, ή ακόμη και εκτός Ε.Ε., όπως η Τουρκία.
Με την εξαθλίωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, πάνω από τους οποίους επικρέμαται και η απειλή της διαθεσιμότητας και της απόλυσης, η καμπάνα χτυπάει για όλους τους μισθωτούς, για όλους τους πολίτες. Το κατεστημένο επιχειρεί να διασπάσει τους πολίτες σε "προνομιούχους" του Δημοσίου και μη προνομιούχους του ιδιωτικού τομέα και ακόμη παραπέρα σε "προνομιούχους" της υποβαθμισμένης μισθωτής εργασίας και σε ανέργους. Αυτή η διχαστική τακτική πρέπει να αντιμετωπιστεί με την ενότητα όλης της κοινωνίας απέναντι στον κοινό εχθρό.
Λίγους μήνες πριν από τις εκλογές, οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι η επικείμενη δημοκρατική ανατροπή θα δημιουργήσει νέα κατάσταση για την υπεράσπιση των εισοδημάτων, των δικαιωμάτων και του αξιοβίωτου της ζωής τους. Η κυβέρνηση τρέχει να δημιουργήσει τετελεσμένα, σύμφωνα με τις μνημονιακές δεσμεύσεις της, προκειμένου να καταστήσει δυσχερέστερο το έργο της κυβέρνησης της Αριστεράς. Όσο πιο ισχυρή είναι η κοινοβουλευτική αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο αποτελεσματικότερα και γρηγορότερα θα ξηλωθούν τα μνημονιακά νομοθετήματα. Όσο πιο δραστήρια είναι η κοινωνική αντίδραση στα επιχειρούμενα σχέδια, όσο πιο ενωτικά κινείται η κοινωνία, τόσο πιο ελπιδοφόρα θα αποδειχθεί η μετεκλογική πραγματικότητα. Όπως συμβαίνει και σε άλλα μέτωπα της μνημονιακής επίθεσης, η κοινωνική απάντηση συνδέεται σήμερα άμεσα με τη μάχη για την πολιτική αλλαγή.