Το ότι η κα Ρεπούση εξέφρασε για άλλη μια φορά προκλητικές απόψεις δεν εκπλήσσει. Εκπλήσσει όμως η κυνικότητα και ο μηδενισμός της, όταν τοποθετούμενη υπέρ της κατάργησης του μαθήματος των Θρησκευτικών, το χαρακτήρισε ως προσηλυτισμό, και ζήτησε την αντικατάστασή του από μάθημα θρησκειολογίας. Άξιο να επισημανθεί είναι και ότι μετά το σάλο που προκλήθηκε από τις δηλώσεις της αυτές, έσπευσαν οι κ. κ. Παπαδόπουλος και Κουβέλης, να υπερασπιστούν τις θέσεις Ρεπούση, ως απόψεις της ΔΗΜΑΡ.
Πριν τοποθετηθώ, θα ήθελα να μας διευκρινίσουν την έννοια του προσηλυτισμού. Δηλαδή η θρησκευτική εκπαίδευση θεωρείται προσηλυτισμός; Η ένταξη του νέου ανθρώπου, μελλοντικού πολίτη, στο κοινωνικό γίγνεσθαι, ιδεαλιστική αντιμετώπιση του σύμπαντος, η πνευματική καθοδήγηση, διότι αυτό είναι η θρησκεία (κάθε ιδεαλιστική θρησκεία όχι οι ανιμιστικές δοξασίες) είναι κατακριτέο και αφαιρείται από την αναγκαία εκπαίδευση; Μήπως η κ. Ρεπούση και η ΔΗΜΑΡ, σε επόμενη τοποθέτησή τους, θα θεωρήσουν και την εκμάθηση της Ελληνικής γλώσσας προσηλυτισμό;
Εάν θεωρούν λάθος το να εκπαιδεύουμε τα νέα παιδιά, ώστε να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία, ως Έλληνες Χριστιανοί είτε ως Έλληνες Μουσουλμάνοι είτε ως Έλληνες Εβραίοι, όπως μεριμνά το εκπαιδευτικό μας σύστημα, τότε δεν έχουν θέση στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Ας πάνε να πολιτευθούν στην χώρα του «Μηδέν». Άλλωστε εκεί θα τους στείλει ο ελληνικός λαός, στις επόμενες εκλογές και το ξέρουν.
Προτού φύγουν όμως θέλουν να κάνουν τη μεγαλύτερη δυνατή ζημιά στην Ελλάδα.
Ο κάθε άνθρωπος έχει την ανάγκη της πίστης. Χωρίς θρησκευτική πίστη ο άνθρωπος είναι μισός, ένας ψυχικά ατελής, ψυχικά ανάπηρος άνθρωπος. Ο σωστός γονιός αρχίζει τη βασική διδαχή, του Θρησκευτικού δόγματος, όπου μετέχει η οικογένεια, και περιμένει στο σχολείο το παιδί του να πάρει μία πιο ολοκληρωμένη εκπαίδευση, να κοινωνικοποιηθεί και να ενταχθεί ομαλά στην κοινωνία. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της θρησκευτικής αγωγής. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Πέρα από την κοινωνικοποίηση, η πίστη θωρακίζει τον άνθρωπο απέναντι στα παράλογα της ζωής, προσφέρει ελπίδα, όταν οι συνθήκες είναι δραματικές, του δίνει θάρρος απέναντι στο θάνατο. Αντίθετα ο μηδενιστής άνθρωπος, εκτός από αντικοινωνικός και αντιπαραγωγικός, είναι καταδικασμένος στη μιζέρια και στην απελπισία.
Ίσως η κα Ρεπούση συγχέει την κουλτούρα της πολυπολιτισμικότητας, την ανεξιθρησκία, με το μηδενισμό της άρνησης της πίστης. Αν της χρειάζεται ένα παράδειγμα, ας μελετήσει την κοινωνία των ΗΠΑ, με τα πολυθρησκευτικά κέντρα, με την αδιανόητη στην Ελλάδα βιαιότητα των νέων, με τις φρικτές φονικές εξάρσεις βίας, με το μεγάλο ποσοστό «κατ΄ εξακολούθηση δολοφόνων», με τις ομαδικές αυτοκτονίες. Αλλά και την έξαρση του Φονταμενταλισμού, είτε σε Ισλαμικά δόγματα, είτε Χριστιανικά όπως οι Βαπτιστές, Προτεστάντες κ.α. είτε σε Εβραϊκά δόγματα. Η στροφή στις ακραίες μορφές της πίστης προκαλείται από την έλλειψη της σε βάθος κατήχησης σε αυτήν. Από την ανάγκη του απελπισμένου ανθρώπου να βρει ένα πνευματικό δρόμο. Όταν αυτή η ανάγκη πνευματικής καθοδήγησης καλύπτεται από την κουλτούρα των χολιγουντιανών παραγωγών ή από την ενασχόληση με βιντεοπαιχνίδια ή ακόμα χειρότερα από τους φονταμενταλιστές κήρυκες των ξεστρατισμένων μορφών πίστης, τότε τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά και για το άτομο και για την κοινωνία.
Η Ελλάδα είναι η πατρίδα του Αριστοτέλη, του θεμελιωτή της λογικής. Παράλληλα είναι μια χώρα με 2.000 χρόνια Ορθόδοξης Χριστιανικής κουλτούρας, ο θεματοφύλακας της Ορθοδοξίας, ο φάρος από τον οποίον προσανατολίστηκαν και άλλοι λαοί στην Ορθοδοξία.
Το Σύνταγμα της Ελλάδας, εγγυάται την ανεξιθρησκία, και η κουλτούρα μας επιτρέπει την ομαλή διαβίωση αναμεμειγμένων των περίπου 97% του πληθυσμού Ορθόδοξων Χριστιανών, με τους Έλληνες Εβραίους και Μουσουλμάνους, χωρίς κοινωνικές εντάσεις και αποκλεισμούς.
Η κα Ρεπούση και η ΔΗΜΑΡ, δεν έχουν τίποτα θετικό να προσφέρουν στην χάραξη της εκπαιδευτικής πολιτικής. Δεν προσφέρουν τίποτα στην κοινωνική συνοχή ενός λαού ανεξίθρησκου όπως ο Ελληνικός λαός. Αντίθετα λειτουργούν διασπαστικά και αποπροσανατολιστικά σε εξαιρετικά κρίσιμους καιρούς. Προσοχή λοιπόν στις «σειρήνες» των καιρών μας,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου