«Ο φασισμός των αντιφασιστών», όπως έχει χαρακτηριστεί το φαινόμενο, είναι μπροστά στο «σπίτι μας» και κτυπά την πόρτα.
Σε μια χώρα που βίωσε το δράμα του εμφυλίου πριν προλάβει καν να χαρεί την απελευθέρωσή της απ’ τους κατακτητές Γερμανοιταλούς και τους άλλους συμμάχους τους, θα περίμενε κανείς σύνεση και περίσκεψη σε χαρακτηρισμούς που ανασύρουν ματωμένες μνήμες σε μια κρίσιμη για την χώρα μας περίοδο που δεν περισσεύει κανείς απ’ όσους δηλώνουν ότι αγαπούν αυτόν τον τόπο, ανεξαρτήτως ιδεολογικών διαφορών.
Με αφορμή την Χρυσαυγιάδα, αλλά και πριν απ αυτή, σημαντική μερίδα αρθρογράφων και σχολιαστών στο διαδίκτυο, απερίσκεπτα κατά την εκτίμησή μου, δεν διστάζουν να χαρακτηρίζουν φασίστες και ναζιστές όσους ψήφισαν Χρυσή Αυγή ή κι όσους δηλώνουν έστω συμπαθούντες. Είναι όμως έτσι ; Ή μήπως υπάρχει και άλλη ερμηνεία του φαινομένου αύξησης της ΧΑ πριν τις δικαστικές εξελίξεις για το συγκεκριμένο κόμμα ή και μετά ;
Σε ένα εκτενές κι ενδιαφέρον άρθρο του ο Παναγιώτης Τραϊανού *(1) μεταξύ άλλων δίνει την δική του προσέγγιση στο φαινόμενο αύξησης της ΧΑ και θέτει κρίσιμα και σημαντικά ερωτήματα που θα έπρεπε να προβληματίσουν όλους μας και ειδικά όσους με ευκολία έχουν αποδεχθεί την απόδοση συλλογικής ευθύνης σε έναν ολόκληρο λαό με τους χαρακτηρισμούς «φασίστες» και «ρατσιστές».
Γιατί όλα αυτά τα δημοσιεύματα στον ξένο τύπο για τον «ρατσισμό των Ελλήνων» και τον «φασισμό των Ελλήνων» όταν τα ακροδεξιά κόμματα της «πολιτισμένης Ευρώπης» καταγράφουν μεγαλύτερα ποσοστά και τα περιστατικά ρατσιστικής βίας είναι καθημερινά φαινόμενα πολλά χρόνια πριν εμφανιστούν στην Ελλάδα ;
Ποιόν και τι εξυπηρετεί ο «εκφασισμός» της Ελλάδας ;
Αναπάντητα ερωτήματα, για όσους ξέχασαν ότι πριν την έλευση του ΔΝΤ οι Έλληνες είχαν κατηγορηθεί ως «τεμπέληδες», «διεφθαρμένοι» κά ανάλογα, προετοιμάζοντας την παγκόσμια κοινή γνώμη για τα μέτρα που έμελλε να επιβληθούν ώστε να τα δεχτεί ως φυσική «τιμωρία» ενός λαού «που είχε μάθει να ζει με δανεικά». Προετοίμαζαν το έδαφος ώστε να μην υπάρξουν αντιδράσεις απ’ την διεθνή κοινή γνώμη, για την ανθρωπιστική κρίση της Ελλάδας βαφτίζοντάς την προκατα -βολικά «ανασυγκρότηση» ή με άλλους εύηχους χαρακτηρισμούς.
Σε παλιότερο άρθρο μου με δημοσιευμένα στοιχεία της ΕΛΑΣ είχα καταδείξει την συστημική φούσκα του «ρατσιστικού φαινομένου» στην Ελλάδα από τους ντόπιους εντολοδόχους κυβερνητικούς σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ που κάποτε μας παρουσίαζαν Σημίτη, ΓΑΠ και Παπαδήμο ως σωτήρες μας.*(2)
Συνοπτικά να θυμίσω ότι σύμφωνα με δημοσιευμένα στοιχεία της ΕΛΑΣ το 2012 είχαμε «84 περιστατικά με πιθανολογούμενα ρατσιστικά κίνητρα» σε ένα σύνολο 155.285 τελεσμένων αξιόποινων πράξεων. Δηλαδή τα πιθανολογούμενα ως ρατσιστικά περιστατικά ήσαν το 0,054 % του συνόλου. Ποσοστό κατά πολύ μικρότερο απ’ τις αυτοκτονίες συμπολιτών μας λόγω των οικονομικών μέτρων και τις οποίες με διάφορες προφάσεις αποσιωπούν.
Σε άλλο άρθρο μου είχα έγκαιρα προειδοποιήσει για τα ενδεχόμενο να επιχειρήσουν να περάσουν νόμους περιορισμού των ελευθεριών *(3) κάτι που επαληθεύθηκε όταν αποκαλύφθηκε ότι το «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο Ρουπακιώτη» εμπεριείχε στοιχεία ΙΔΙΩΝΥΜΟΥ, κάτι που αποσιώπησαν οι γνωστοί παπαγάλοι του συστήματος αλλά και όσοι άκριτα και απερίσκεπτα ζητούσαν τις κεφαλές των «ρατσιστών Ελλήνων». Η πρόσφατη Χρυσαυγιάδα επανέφερε τις συζητήσεις για νέο αντιρατσιστικό νόμο απ’ τον ίδιο υπουργό που πριν λίγους μήνες υποστήριζε ότι το νομικό μας οπλοστάσιο είναι επαρκές αρκεί να εφαρμόζεται, χωρίς όμως να εξηγεί γιατί δεν το εφάρμοζαν όπου κι όταν έπρεπε.
Μήπως η υπόθεση «ρατσισμού των Ελλήνων» έχει να κάνει με τις σχεδιαζόμενες ΕΟΖ (Ειδικές Οικονομικές Ζώνες) και την απασχόληση – οικονομική εκμετάλλευση – σε αυτές των χιλιάδων μεταναστών που έχουν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα ; Μήπως έχουμε μια επιχειρούμενη μεγέθυνση του εργασιακού καθεστώτος στα Ολυμπιακά Έργα όπου είχε προηγηθεί το άνοιγμα των συνόρων με την Αλβανία και η είσοδος χιλιάδων φθηνών εργατικών χεριών ;
Κάποια στοιχεία – αντιρατσιστικό νομοσχέδιο ως μέσον πίεσης όσων αντιδράσουν, μεταναστευτικό ως fast track νομιμοποίησης φτηνού εργατικού δυναμικού και διαρκείς πιέσεις για ελεύθερες διαπραγματεύσεις αμοιβών – δείχνουν ότι προς αυτή την κατεύθυνση στοχεύουν. Ήδη βλέπουμε πως εφαρμόζεται η νομοθεσία των «εγκληματικών συμμοριών» στις Σκουριές και σε όσους κατοίκους της περιοχής αντιδρούν σε συγκεκριμένα συμφέροντα.
Επιστρέφω όμως στο θέμα «εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας» που είναι και ο βασικός άξονας του παρόντος άρθρου, παραθέτοντας αποσπάσματα κειμένων για να εξετάσουμε το φαινόμενο αύξησης της ΧΑ.
Ο Τάκης Φωτόπουλος γράφει σχετικά : «στην Ελλάδα είναι φανερό ότι δεν υπάρχει μαζικό εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα αλλά απλώς ένα εθνικιστικό κόμμα με μερικές εκατοντάδες τραμπούκους και εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους, αγανακτισμένους για την αθλιότητα στην οποία τους καταδίκασαν οι ελίτ. Γι’αυτό και δεν είδαμε καμιά μαζική διαδήλωση εθνικοσοσιαλιστών να υπερασπίζονται την ηγεσία και το κόμμα τους, τώρα που επιχειρείται η συντριβή του. Στην Ελλάδα, άλλωστε, δεν υπήρχε ποτέ ισχυρό «φασιστικό» κίνημα, ακόμη και όταν ανθούσε στο εξωτερικό, ούτε έγιναν ξαφνικά τα λαϊκά στρώματα «φασιστικά» ή ρατσιστικά. Οι αγανακτισμένοι αυτοί πολλαπλασιάσθηκαν ραγδαία σαν αποτέλεσμα της πρωτόγνωρης κρίσης που έχει φθάσει τα όρια της οικονομικής καταστροφής και της συνακόλουθης απαξίωσης των κομμάτων εξουσίας, που τελικά ψηφίζονται μόνο από τα προνομιούχα στρώματα» *(4)
Βέβαια για το άρθρο του αυτό δέχτηκε σφοδρή επίθεση όπως και ο Δελαστίκ, ο Κωνσταντακόπουλος και γενικά όσοι τόλμησαν να δώσουν άλλη οπτική στο θέμα, οπτική αντίθετη με την πλειοψηφία των ελεγχόμενων ΜΜΕ, των ίδιων μέσων που περιστασιακά πήραν συγχωροχάρτι απ την πλειοψηφία για την παραπληροφόρηση που προσφέρουν σε όλα τα άλλα κρίσιμα ζητήματα.
Ανοίγοντας παρένθεση σε αυτό το σημείο να σημειώσω ότι μετά την διάλυση των αγανακτισμένων εκτιμώ – χωρίς να είμαι ο μόνος – ότι δημιουργήθηκε μια δεξαμενή οργισμένων πολιτών, καθώς έβλεπαν να μπαίνουν στο απυρόβλητο τεράστια μεταπολιτευτικά σκάνδαλα διασπάθισης δημοσίου χρήματος, λίστες μεγαλοκαταθετών του εξωτερικού, με όσους τα προηγούμενα χρόνια πρωταγωνίστησαν στην οικονομική ζωή του τόπου, την ίδια στιγμή που τηρείται σιγή ιχθύος για το κατάπτυστο άρθρο 86 (αν-ευθύνης υπουργών) και να χτίζεται νομική ασπίδα σε όσους συνεισφέρουν στην μετατροπή της χώρας σε χώρο.
Οι οργισμένοι έχοντας ξεπεράσει σε σημαντικό βαθμό τα μεταπολιτευτικά κόμματα, εξουσίας κυρίως αλλά και αντιπολίτευσης, ως συνυπεύθυνα στο σύνολό τους για την πορεία της χώρας, βρίσκονται εγκλωβισμένοι να επιλέξουν ανάμεσα στα συστημικά μεταπολιτευτικά κόμματα και όποιου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αντισυστημικό, ανεξαρτήτως εάν η πολιτική πρακτική του αποδεικνύει το αντίθετο.
Αυτό φυσικά αναδεικνύει την ύπαρξη ελεύθερου ζωτικού χώρου για την δημιουργία ενός πραγματικά νέου αντισυστημικού κόμματος ή μετώπου.
Ως επιβεβαίωση της προηγούμενης εκτίμησης σε πρόσφατη έρευνα / δημοσκόπηση παρουσιάστηκε πως κατανέμονται οι ψήφοι των πολιτών με βάση συγκεριμένα κριτήρια μεταξύ των οποίων και η οργή.
Στο ερώτημα, «Γιατί επιλέγουν τα κόμματα οι πολίτες», ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα αποτελέσματα καθώς :
«- Οι ψηφοφόροι της ΝΔ την επιλέγουν κατά 33% με βάση την ιδεολογία, κατά 45% με βάση τις θέσεις της και κατά 14% υποκινούμενοι από το συναίσθημα της οργής,
- Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ τον επιλέγουν κατά 24% με βάση την ιδεολογία, κατά 46% με βάση τις θέσεις και κατά 22% υποκινούμενοι από την οργή, ενώ
- Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής κάνουν την επιλογή τους κατά 24% με βάση την ιδεολογία, κατά 25% για τις θέσεις του κόμματος και κατά 50% (ένας στους δύο) υποκινούμενοι από το συναίσθημα της οργής .»*(5)
Στο εύλογο ερώτημα, «μα γιατί μπορεί να κριθεί συνυπεύθυνο το ΚΚΕ ή ο ΣΥΡΙΖΑ για την πορεία της χώρας ως τα μνημόνια;» , υπάρχει η εξίσου λογική και βάσιμη απάντηση ότι ΚΑΙ η αντιπολίτευση έχει ευθύνες (όπως και το συνδικαλιστικό κίνημα *(6) και γενικώς όσοι συλλογικοί φορείς επηρέαζαν τις πολιτικές εξελίξεις και αποφάσεις)
ΚΑΘΩΣ ΣΥΝΔΙΑΜΟΡΦΩΣΑΝ ΤΙΣ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ
που οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία, την οικονομική εξάρτηση και την κατοχή.
Εκτός αυτού σημαντική μερίδα των οργισμένων πολιτών είναι αντίθετη με τις κατά καιρούς διεθνιστικές διακηρύξεις της αριστεράς, καθώς αυτές ταυτίζονται με τις παγκοσμιοποιημένες ονειρώξεις της Νέας Τάξης Πραγμάτων, όπως αυτή εκφράζεται μέσω των μεγαλοτραπεζιτών και του μεγάλου διεθνούς κεφαλαίου - ή της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) όπως την ονομάζει ο Φωτόπουλος. *(4)
Αυτός άλλωστε είναι κι ένας απ τους λόγους για τους οποίους έχουμε μια πανευρωπαϊκή αύξηση των εθνικιστικών κινημάτων κι αναβίωση του αιτήματος για επιστροφή και προάσπιση του Έθνους – Κράτους, σύμφωνα με πολλούς και διαφορετικών ιδεολογιών αναλυτές.
Ακριβώς αυτό το ερώτημα βάζει ο Ραπτόπουλος όταν γράφει «Γιατί θα πρέπει η Αριστερά να δίνει την έννοια του πατριωτισμού βορά στη Χρυσή Αυγή;»
Κι αφού πρώτα επισημαίνει ότι «Ο πατριωτισμός αποτελεί ίσως το ύστατο εμπόδιο, το ύστατο ανάχωμα, απέναντι στην παγκοσμιοποίηση (κι αν όχι το ύστατο, τουλάχιστον ένα από τα πιο δραστικά). Και είναι σίγουρο ότι, σήμερα πια, ούτε και ο πιο επιδέξιος ακροβάτης δεν θα μπορούσε να είναι ταυτόχρονα και υπέρ του πατριωτισμού και υπέρ της παγκοσμιοποίησης.» *(7)
Αναπάντητο λοιπόν το ερώτημα που θα μπορούσε ασφαλώς να εκφραστεί ο οργισμένος έλληνας ψηφοφόρος αν λάβει κανείς υπ’ όψιν του όλα τα ανωτέρω και με δεδομένη την ανυπαρξία νέου αντιμνημονιακού σχήματος χωρίς βαρίδια και άγκυρες στο πολιτικό παρελθόν (και πολιτικό προσωπικό) που κρίνεται ως υπεύθυνο για την πορεία της χώρας.
Παρά το αναπάντητο του ερωτήματος δεν είναι λίγοι αυτοί που αβίαστα και άκριτα χαρακτηρίζουν «φασίστες» ή «ναζιστές» τους ψηφοφόρους της ΧΑ ή κι όσους ακόμα έχουν να πουν κάτι θετικό γι αυτή ή έστω να προασπίσουν τα δημοκρατικά δικαιώματα ψηφοφόρων και συμπαθούντων ανεξαρτήτως ιδεολογικών διαφορών *(7Β)
Το ερώτημα γίνεται ακόμα εντονότερο εάν έχει δει κανείς τις αναλύσεις που έχω μέχρι στιγμής αναφέρει ή ανάλογες, αλλά και το γεγονός ότι σημαντική μερίδα ψηφοφόρων έχει κατανοήσει ότι απ’ την εποχή ΓΑΠ, βασικός κορμός της κυβέρνησης παραμένει αμετάβλητος. *(8) Ή ακόμα, όταν την ίδια στιγμή που βλέπει να διώκεται η ΧΑ, γιατί είχε πρόθεση να καταλύσει το Σύνταγμα, έχουμε δήλωση της πρώην γγ του ΚΚΕ στο βήμα της Βουλής ότι επιθυμεί να το ανατρέψει, χωρίς καμία ανάλογη αντίδραση. *(9)
Καθόλου τυχαίο επίσης ότι η πλειοψηφία όσων έχουν επιλέξει τον δρόμο της πόλωσης μέσω της ταμπελοποίησης είναι απ’ την αριστερή πτέρυγα του εκλογικού σώματος και δεν έχουν απάντηση στο ερώτημα, με ποιους θα συγκυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ εάν είναι πρώτο κόμμα σε ενδεχόμενες εκλογές ; με δεδομένη την αδυπαρξία αυτοδυναμίας κι ένα ΚΚΕ να απέχει από κάθε πιθανότητα συγκυβέρνησης . Με το ΠΑΣΟΚ της διαφθοράς και της συγκάλυψης ή με την ΔΗΜΑΡ της διαπλοκής ;
Κάποιοι ίσως υποστηρίξουν ότι με αυτόν τον τρόπο επιχειρούν να αποτρέψουν την ενδυνάμωση της αποδοχής φασιστικών ή ναζιστικών ηγεσιών – συμμοριών, κάτι που θα σημάνει την ενδυνάμωση του φασισμού ή του ναζισμού στην Ελλάδα.
Ας μου επιτρέψουν να διαφωνήσω, καθώς αυτή η μέθοδος, όταν δεν στηρίζεται σε πολιτική αποδόμηση μέσω επιχειρημάτων και αρκείται σε χαρακτηρισμούς, μπορεί να παγιώσει καταστάσεις, σε όσους επέλεξαν από οργή, αλλά η λογική τους αμφιταλαντεύεται και να φέρει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.
Να παγιώσει με άλλα λόγια μια μερίδα συμπολιτών μας στο «φασιστικό» στρατόπεδο αφού θα νοιώθουν ξένοι και χωρίς δικαίωμα λόγου απ’ τους υπολοίπους.
Κλείνοντας να σημειώσω ότι δεν θεωρώ τυχαίο ότι την τακτική αυτή επιχείρησε να περάσει στην κοινωνία, τόσο η κυβερνητική πτέρυγα (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ), όσο και μέρος της αριστερής αντιπολίτευσης ΔΗΜΑΡ – ΣΥΡΙΖΑ (τελείως συμπτωματικά)
Οι μεν με τις εξαγγελίες περί «δημοκρατικού τόξου» και οι δε με τις εξαγγελίες περί «αντιφασιστικού μετώπου»
Τακτική που οδηγεί στην ακραία πόλωση και αναβίωση του δικομματισμού με άλλο ένδυμα … με ότι αυτό κι αν σημαίνει σε μια εποχή, με κρίσιμα κι αναπάντητα ερωτήματα για το μέλλον του τόπου.
Τακτική που αποπροσανατολίζει και καλλιεργεί … εμφυλιοπολεμικό κλίμα.
Αντί άλλου επιλόγου παραθέτω απόσπασμα από την πρόσφατη συνέντευξη Μαρκεζίνη : «Οι Έλληνες στο εξωτερικό όπου πάνε και με όποιο επάγγελμα ασχοληθούν πάνε καλά. Αλλά όταν επιστρέψουν στην πατρίδα πρέπει να μπούνε στο καλούπι που θέλουνε οι Έλληνες. Εμένα προσωπικά ουδέποτε μπόρεσαν να με βάλουν σε καλούπι. Ούτε θα μπορέσουν ποτέ. Ξέρετε γιατί; Γιατί αυτές οι ταμπέλες που χρησιμοποιούν στην Ελλάδα, φιλοαμερικανός, φιλορώσος, δεξιός, αριστερός, σοσιαλιστής, χουντικός δεν μου αρέσουν. Το έχω πει κατ’ επανάληψη, και είναι το μόνο το οποίο ζητά ο ελληνικός λαός αυτή τη στιγμή, είμαι εκλεκτικός. Όπου βρίσκω κάτι καλό το παίρνω. Και δεν το εξαρτώ από το εάν είναι δεξιό ή εάν χαρακτηρίζεται αριστερό. Αυτή τη στιγμή του τεράστιου διχασμού στη χώρα μας, που καλλιεργείται για κομματικούς λόγους, που μας χωρίζει στα δύο, εγώ κηρύσσω το ίδιο κήρυγμα εδώ και τρία χρόνια, συμφιλίωση. Πρέπει να πείσουμε τον κόσμο ότι κανένας δεν περισσεύει. Αν αυτό γίνει, ίσως να ξανανιώσουμε. Αν συνεχίσουμε όπως πάμε τώρα οδηγούμαστε στη καταστροφή.»*(10)
http://aoratipoli.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου