συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, κάθε στραβοτιμονιά, κάθε παράγραφο του Μνημονίου. Και από τη δική του πλευρά, ήταν (ή έδειχνε τουλάχιστον) ένα κόμμα συμπαγές, αρραγές, με ρόλους διακριτούς, με έναν ηγέτη που δεν αμφισβητούνταν και έναν κομματικό μηχανισμό που δούλευε νυχθημερόν για να καταδείξει κάθε αδυναμία του «παλιού» και να τονίσει τη γοητεία και την ελπίδα του «νέου» - τουλάχιστον μέχρι να μπορέσει να αναρριχηθεί στην εξουσία.
Γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης
Γιατί ξαναβγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, παρά τα ήξεις – αφήξεις, τα capital controls, τις κλειστές τράπεζες, το μεταναστευτικό πρόβλημα, το φιάσκο με το δημοψήφισμα και όλες τις υποσχέσεις που δεν τήρησε; Κάποιοι θα πουν λόγω της ακτινοβολίας του Τσίπρα, άλλοι υποστηρίζουν ότι οι 7 μήνες διακυβέρνησης ήταν πολύ λίγος χρόνος για να κριθούν αυστηρά και να αποδοκιμαστούν στις κάλπες. Εγώ θα πω ότι βασικό ρόλο έπαιξε η έλλειψη σοβαρού ανταγωνισμού – όταν ο βασικός σου αντίπαλος προχωρά με «υπηρεσιακό προπονητή», εσωκομματικές φαγωμάρες, έλλειψη επιχειρημάτων και άναρθρες κραυγές, τότε το αποτέλεσμα είναι μια εύκολη νίκη για τον απέναντι.
Το γαλάζιο Δελφινάριο
Οι δημοσκοπικές προσδοκίες, που μίλαγαν για ντέρμπι, μάχη στήθος με στήθος, μέχρι και για οριακή νίκη της Νέας Δημοκρατίας, έδωσαν τη θέση τους σε προβληματισμό και μουρμούρα την επομένη των εκλογών του Σεπτεμβρίου. Διότι μπορεί κάποιοι να προσπαθούσαν να χρυσώσουν το χάπι, λέγοντας ότι το κόμμα, έστω και με υπηρεσιακό Πρόεδρο, κατάφερε να κρατήσει τα ποσοστά της, «να μην γίνει ΠΑΣΟΚ», να μην γκρεμοτσακιστεί, από την άλλη όμως γνώριζαν καλά ότι δεν κατάφεραν ούτε στο ελάχιστο να εκμεταλλευτούν τα λάθη της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και να δείξουν ότι υπάρχει μια δυναμική στο κόμμα και μια συσπείρωση των παραδοσιακών δεξιών ψηφοφόρων, που είχαν «δραπετεύσει» τα τελευταία χρόνια σε άλλες πολιτείες (ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή, ακόμα και ΣΥΡΙΖΑ).
Κι όταν πια πήραν την απόφαση να πατήσουν το γκάζι και να προχωρήσουν με βήμα ταχύ στην ανάδειξη του επόμενου αρχηγού του κόμματος, τότε παίχτηκε η πρώτη πράξη μιας κωμωδίας με πολύ κλάμα: ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης έκανε τον «δύσκολο» διότι διαφωνούσε με τη διαδικασία αλλά στο τέλος «με βαριά καρδιά» έθεσε υποψηφιότητα, η οικογένεια Μητσοτάκη απέδειξε πόσο χαλάρωσε ο θεσμός της οικογένειας με τρία μέλη της να ακούγονται ως υποψήφιοι (Ντόρα, Κυριάκος, Κώστας Μπακογιάννης), ο Άδωνις άρχισε να τρώγεται με τον Βορίδη (προφανώς για να μετρήσουν τον ΛΑΟΣ τους...), ο Τζιτζικώστας άρχισε να αυτο-διαφημίζεται ως ο πιο κατάλληλος δεξιός αντι-Τσίπρας και διάφοροι άλλοι αποφάσισαν να παίξουν με το όνομα του ιστορικού κόμματος, για να κάνουν το κομμάτι τους, να σπάσουν πλάκα ή να (ξανα)βρουν μερικά λεπτά δημοσιότητας: από τον Πανίκα Ψωμιάδη μέχρι τον Τατούλη κι από τον Αϊβαλιώτη μέχρι τον Πατούλη... Ο Σεφερλής θα δάκρυζε από υπερηφάνεια και θα έσκαγε παράλληλα από ζήλια με τέτοια νούμερα.
Οι τέσσερις υποψήφιοι και η μονομαχία στο ΟΚ Coral
Και στο τέλος έμειναν τέσσερις: Μεϊμαράκης, Άδωνις, Τζιτζικώστας, Κυριάκος. Με τον πρώτο, να έχει μια μόνιμη ξινίλα για την ΚΕΦΕ, για τη διαδικασία, για τον Παπαμιμίκο, για τη συνδρομή, για όλους και για όλα, λες και έκανε στο λαό ή στους ψηφοφόρους του κόμματος χάρη που κατέβαινε υποψήφιος. Με τον Άδωνι να μετατρέπει την κατάθεση της υποψησιότητάς του σε reality, προλαβαίνοντας στο φώτο – φίνις (και κατόπιν απόφασης του CAS...) να είναι τελικά υποψήφιος. Με τον Τζιτζικώστα να παριστάνει την Πυθία («θα μιλήσω κάποια στιγμή, θα αποφασίσω εγώ το πότε») αλλά να έχει ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει τον τεράστιο σκόπελο του να μην μπορεί να είναι βουλευτής μέχρι το 2019 ακόμα κι αν εκλεγεί Πρόεδρος του κόμματος και να ψάχνει να βρει ένα «παράθυρο» στο νόμο. Και με τον Κυριάκο να γυρνάει γύρω – γύρω και να προσπαθεί να πείσει τους πάντες ότι μπορεί να κουβαλάει ένα όνομα φθαρμένο πολιτικά, αλλά ότι ο ίδιος συμβολίζει το νέο και το διαφορετικό κι ότι θέλει να τον στηρίξουν οι Νεοδημοκράτες, παρόλο που δεν τον στηρίζει ούτε η αδελφή του...
Τα σποτάκια και ο χαμός στην ΚΕΦΕ
Τρεις στους τέσσερις υποψήφιους έχουν βγάλει ήδη τα πρώτα τους σποτάκια (μόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει βγάλει ακόμα). Ο Απόστολος Τζιτζικώστας επέλεξε πλάνα με τον ίδιο ανάμεσα σε νεολαίους της ΟΝΝΕΔ, ώστε να δείξει ότι και ο ίδιος είναι νέος και με γκελ στις μικρές ηλικίες, ένας «γαλάζιος Αλέξης» που μπορεί να γίνει το ιδανικό αντίβαρο στον Τσίπρα. Ο Άδωνις Γεωργιάδης έφτιαξε ένα σποτ στα όρια του τρολαρίσματος, κομμένο και ραμμένο πάνω του και στη μάχη που έκανε να μαζέψει τις 50 υπογραφές και να προλάβει την προθεσμία, λες και αυτό είναι το σημαντικότερο θέμα που ταλανίζει τη χώρα. Και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης έκανε την έκπληξη και ξεκίνησε με το «V for Vaggelis», που ως κόνσεπτ είναι ενδιαφέρον, αλλά παράλληλα είναι και τελείως κόντρα σε αυτά που χαρακτηρίζουν τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη των τελευταίων μηνών, τον «Βαγγέλα-σέξι-σκίσε τον Αλέξη», τον Βαγγέλα της «αστικής ευγένειας», της μαγκιάς και της καυστικής ατάκας.
Αντιθέτως, τα όσα διαδραματίστηκαν στην ΚΕΦΕ την Τρίτη, είναι κλασσικός Βαγγέλας: στο στόχαστρό του μπήκαν ο κύριος Τσιμάρας και ο κύριος Παπαμιμίκος (ο δεύτερος εδώ και καιρό), ακούστηκαν μπινελίκια που ακούγονται στο γήπεδο (και αν...), απειλές για μηνύσεις, υπαινιγμοί για χρηματισμό και κουβέντες για ευτελισμό της διαδικασίας. «Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα» που λέμε κι όλα αυτά σε ένα χρονικό σημείο που η Νέα Δημοκρατία θα πάει στη Βουλή για να κάνει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, χωρίς να μπορούν τα στελέχη της όχι απλά να συνεννοηθούν σε πέντε βασικά πράγματα, αλλά ούτε να ανταλλάξουν μια «καλημέρα» χωρίς να αρπαχτούν...
Στον ΣΥΡΙΖΑ κάθονται αναπαυτικά και απολαμβάνουν το θέαμα
Ούτε στα πιο τρελά όνειρα του Αλέξη Τσίπρα και των συνεργατών του δεν υπήρχε αυτό το σενάριο: να ετοιμάζονται να περάσουν ακόμα πιο αντιλαϊκά μέτρα, ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ σε ιδιωτικά σχολεία και φροντιστήρια, να εκχωρήσουν «κόκκινα δάνεια» σε ξένους και αύξηση των εισιτηρίων των ΜΜΜ και αντί να έχουν την Αξιωματική Αντιπολίτευση στις επάλξεις να τους «γαζώνει» κάθε μέρα και να τους χτυπάει αλύπητα, εκείνη να τρώει τις σάρκες της και να «ξενερώνει» ακόμα και τους πιο παραδοσιακούς ψηφοφόρους και υποστηρικτές της.
Είναι υπερβολικό να πούμε ότι η Νέα Δημοκρατία κινδυνεύει με διάσπαση; Όχι και τόσο, αν δει κανείς τις έχει γίνει τις τελευταίες μέρες. Διότι μέσα στο κόμμα υπάρχουν τόσες πολλές και διαφορετικές φωνές, τόσες «συνιστώσες» και τόσο ισχυρές προσωπικότητες, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη στάση τους την επομένη των εσωκομματικών εκλογών και το αν θα συμβιβαστούν με το – όποιο – αποτέλεσμα ή αν θα σηκώσουν την παντιέρα της επανάστασης. Με τον Κώστα Καραμανλή να κρατά μια «ελβετική ουδετερότητα» και να είναι μόνιμα κρυμμένος στα υψίπεδα της Ραφήνας ως άλλος Δαλάι Λάμα, με τον Δημήτρη Αβραμόπουλο να παρακολουθεί αφ' υψηλού τις εξελίξεις χωρίς καμία διάθεση να αφήσει τας Ευρώπας για να εμπλακεί ξανά στα προβλήματα της Ψωροκώσταινας και τον Αντώνη Σαμαρά να κρατά κλειστά τα χαρτιά του και να περιορίζεται σε διαρροές ή διαψεύσεις μέσω κύκλων, το τοπίο είναι θολό. Για τη Νέα Δημοκρατία φυσικά και όχι για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, που μπορεί να κάθεται αναπαυτικά στον καναπέ του, να παρακολουθεί με ένα πλατύ χαμόγελο τις εξελίξεις στη ΝΔ και να αισθάνεται βέβαιος ότι όπως πάνε τα πράγματα, θα κυβερνάει την Ελλάδα για άλλα 20 χρόνια, χωρίς να χρειαστεί να ζοριστεί ιδιαίτερα.
Η Νέα Δημοκρατία κινδυνεύει «να γίνει ΠΑΣΟΚ». Κι αν το ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε να συνεργαστεί με τη ΔΗΜΑΡ για να τσιμπήσει κανένα ψηφαλάκι παραπάνω, η Νέα Δημοκρατία πού θα καταφύγει σε μερικούς μήνες ή λίγα χρόνια, αν τα πράγματα πάνε στραβά; Στους ΑΝΕΛ ενδεχομένως, το κόμμα Νικολόπουλου και όποιον άλλον μπορεί να γίνει «η δική της ΔΗΜΑΡ»...
koolnews.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου