του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, αλλά και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο, βιώνουμε μια πρωτόγνωρη ατμόσφαιρα κοινωνικής και εθνικής αποσύνθεσης και διάλυσης.
Όλοι σιγά-σιγά καταλαβαίνουν ότι οι καιροί είναι χαλεποί, οι εξελίξεις γίνονται καταιγιστικές και οι άσχημες καταστάσεις που δημιουργούνται είναι αδυσώπητες.
Η ανθρωπότητα έχει αιχμαλωτιστεί ξανά μέσα στην απληστία της ανθρώπινης φύσης καθώς μια μικρή αλλά αδίστακτη μειοψηφία αποφάσισε να καταδικάσει τους λαούς στην ιδιωτεία των εγκλείστων σε μια μεταμοντέρνα τυραννία και να τους στερήσει κάθε ελπίδα και δυνατότητα αντίστασης. Ο Δυτικός κόσμος, άφθονος σε τεχνολογικές δυνατότητες και πραγματικό πλούτο, αντί να ευνοήσει την ανθρώπινη ύπαρξη και να προάγει ένα ανώτερο πολιτισμό έχει παράξει διεφθαρμένους και νεοβάρβαρους ανθρώπινους τύπους, βυθιζόμενος σε μια αθεράπευτη παρακμή.
Όλα αυτά που είδαμε μέχρι σήμερα γύρω μας και μέσα στην χώρα μας είναι οι προκαταρκτικές αψιμαχίες των επικυρίαρχων ελίτ κατά της κοινωνίας. Η μετωπική επίθεση θα έλθει κατόπιν, ίσως πολύ σύντομα, κατά τέτοιο τρόπο ώστε οι διασπασμένες, ατομοκεντρικές κοινωνίες, να μην προλάβουν να πάρουν τις προφυλάξεις τους, αγνοώντας την αλήθεια. Γιατί η αλήθεια, η μη λήθη δηλαδή, είναι παρούσα μόνον όταν οι άνθρωποι μπορούν να μοιράζονται ένα κοινό νόημα ζωής ως κληρονόμοι μιας πρότερης παράδοσης. Μόνο μέσα από μια τέτοια ενότητα σκέψης και δράσης της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μπορεί να υπάρξει κοινή αντίδραση ενάντια στις εχθρικές, νεοταξικές ελίτ και να αποφευχθεί η συντριβή.
Μόνο μέσα απ’ αυτό τον δρόμο μπορεί ο άνθρωπος να υποπτευθεί την πραγματική φύση της επίθεσης που δέχεται, να απαλλαγεί από τις αυταπάτες και τα «επιτεύγματα» μιας παγκόσμιας χρηματοκρατίας που απαιτεί την πλήρη υποδούλωσή του. Θα μπορέσουμε να αποφύγουμε την υποταγή μόνο αγωνιζόμενοι στην βάση των πιο κρίσιμων και ζωτικών αιτημάτων για την επιβίωσή μας μέσα από την συλλογική επανανοηματοδότηση της ύπαρξης και μια νέα, αυθεντική μορφή λαϊκής οργάνωσης.
Γιατί «ο άνθρωπος», όπως έλεγε ο Σαρτρ, «είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος».
Αλλά για να βρούμε πώς μπορούμε να δραπετεύσουμε από αυτό το πεπρωμένο που μας επιφυλάσσουν, πρέπει κατ’ αρχάς να συνειδητοποιήσουμε το υπέδαφος της σύγχρονης ιστορίας. Με λίγα λόγια, πρέπει να καταλάβουμε ότι έχει ένα ειδικό βάρος ο ρόλος κάποιων χωρών στα όσα βιώνουμε μέσα στο σημερινό γίγνεσθαι και στα όσα θα διαδραματισθούν στο εγγύς μέλλον γύρω από την μεγάλη σύγκρουση που εγκυμονεί η ιστορία.
Η μεταπολεμική Γερμανία είναι μια ευνουχισμένη πολιτικά χώρα με μειωμένη εθνική αξιοπρέπεια. Σαράντα χιλιάδες Αμερικανοί στρατιώτες παραμένουν ακόμα στο έδαφός της. Η ατμόσφαιρα αυτή της ταπείνωσης, σε συνδυασμό με την κλασσική ανασφάλεια των Γερμανών για την συλλογική τους ταυτότητα, εξέθρεψε ένα νέο πνεύμα γερμανικού ηγεμονισμού στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η εμμονή της Γερμανίας, μετά την δημιουργία της ευρωζώνης, σε άκαμπτους κανόνες και στην ασφυκτική κηδεμονία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που εδρεύει στην Φρανκφούρτη, έχει μετατρέψει την σημερινή κρίση χρέους σε μια θηλιά που σφίγγει ολοένα πιο πολύ γύρω από τον λαιμό των λαών της Ευρώπης.
Η καθολική, σχεδόν, τάση στη νοοτροπία του γερμανικού λαού να θεωρούν ότι είναι οι πιο σοβαροί και εργατικοί σε όλη την γηραιά ήπειρο, τους έχει καταστήσει καταστροφείς της Ευρώπης κι αυτό ανακυκλώνεται συνεχώς.
Δεν είναι ευρέως γνωστό ότι πίσω από την δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ευρώ κρύβεται η Τράπεζα Διεθνών Διευθετήσεων (BIS), που είχε δημιουργηθεί από το 1930. Εμπνευστής και δημιουργός της υπήρξε ο Hjalmar Schacht, ο μετέπειτα υπουργός Οικονομικών του Χίτλερ και πρόεδρος της ναζιστικής τράπεζας (Reich Bank). Ο Schacht ήταν ο υπεύθυνος για την διαχείριση της γερμανικής οικονομίας που επέτρεψε στο ναζιστικό καθεστώς να φτιάξει την φονική πολεμική μηχανή του.
Η τράπεζα, που λειτουργούσε υπό ναζιστικό έλεγχο στην Ελβετία, αξιοποίησε τον χρυσό που προερχόταν… από τα θύματα των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και από τις εθνικές τράπεζες των κατακτημένων ευρωπαϊκών χωρών.
Το 1944, στο τιμόνι της BIS βρέθηκε ο Αμερικανός Tomas Mac Kittrick και αφού η τράπεζα εξυπηρέτησε το σχέδιο της διοχέτευσης στους Ναζί αμερικανικών και βρετανικών κεφαλαίων για τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας.
Μετά το τέλος του πολέμου, η Τράπεζα Διεθνών Διευθετήσεων, αντί να διαλυθεί, παρέμεινε σε καθεστώς μοναδικής ασυλίας με πρωτοφανή προνόμια και εξουσία στο παρασκήνιο της ευρωπαϊκής πορείας. Ποιος είναι, λοιπόν, ο ρόλος της Γερμανίας, η οποία, από το τέλος του 19ου αιώνα αναζητούσε έναν «Τρίτο Δρόμο»;
Υποτίθεται ότι αυτόν τον έψαχνε ανάμεσα στην δυτική δημοκρατία και τον αγγλοσαξονικό κοινοβουλευτισμό, από την μια, και την ανατολική ρωσσική -τσαρική ή σοβιετική- απολυταρχία, από την άλλη. Το μόνο, όμως, που κατάφερε ήταν να αποδυναμώσει και να διχοτομήσει την ευρασιατική ήπειρο στον 20ο αιώνα και σήμερα να την οδηγεί στην καταστροφή για άλλη μια φορά, αντί να αποτελεί την ατμομηχανή της ανάπτυξης και ευημερίας των λαών της.
Η δεύτερη μεγάλη χώρα που είναι κυρίως υπεύθυνη για το σημερινό χάος είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Αν η σημερινή γερμανική ελίτ που κανοναρχεί την Ευρώπη είναι οι απόγονοι των βαρβάρων που βρίσκονταν εκτός των ορίων της ελληνορωμαϊκής πολιτισμένης οικουμένης, οι Αμερικανοί ξεκίνησαν το έθνος τους ως τα «αποπαίδια» της Ευρώπης που ήθελαν να έλθουν σε μια ριζική ρήξη με το ιστορικό τους παρελθόν.
Αν και οι πρώτες Διακηρύξεις μετά την Ανεξαρτησία, όπως και οι ηγέτες της Επανάστασης, εμφορούντο από την φιλοσοφία του Διαφωτισμού και τις μοντέρνες ιδέες, τα χιλιαστικά και θρησκευτικά ρεύματα του Πουριτανισμού προσέδιδαν πάντα το υπόγειο στίγμα της αμερικανικής κοινωνίας.
Μετά την απελευθέρωση του κόσμου από τον γερμανικό και γιαπωνέζικο μιλιταρισμό, η αμερικανική παρουσία έδωσε το χρώμα της ελπίδας σε μια μουντή, κουρασμένη από τις αυτοκαταστροφικές τάσεις, δυτική Ευρώπη. Όλη αυτή η μυθολογία τού «ιππικού» που έρχεται να σώσει τους «καλούς» από τους «κακούς», που διαδόθηκε με την ακτινοβολία του Χόλλυγουντ, κράτησε μέχρι την δολοφονία των Κέννεντυ και τον βρώμικο πόλεμο του Βιετνάμ.
Στην συνέχεια, η Αμερική έκανε δύο τεράστια «λάθη» που αποσταθεροποίησαν την μεταπολεμική ισορροπία και, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οδήγησαν στην πρόσφατη αλαζονεία της και το σημερινό χάος. Τον Ιούλιο του 1944, στο Bretton Woods του Νιου Χάμσάϊρ των ΗΠΑ συμφωνήθηκε το δολλάριο να είναι το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, μέχρι που ο Νίξον, στις 15 Αυγούστου του 1971, ανακοίνωσε την κατάργηση της ουσιαστικότερης παραμέτρου της συμφωνίας αυτής, δηλαδή ότι οι ΗΠΑ δεν θα μετέτρεπαν τα δολλάρια των ξένων και των ιδιωτών σε χρυσό.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, το παγκόσμιο χρήμα έγινε σιγά-σιγά αέρας κοπανιστός και οι οικονομικοί επικυρίαρχοι δεν θέλουν έναν Μηχανισμό Ανακύκλωσης Πλεονασμάτων, οδηγώντας τον πλανήτη με μαθηματική ακρίβεια στο χάος και τις πολεμικές αναμετρήσεις.
Η δεύτερη καθοριστική στροφή των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν η ανάδυση στην επιφάνεια της επίσημης πολιτικής ενός υστερικού Βιβλικού «υποσυνειδήτου», το οποίο, μετά το 2000, υπό την μορφή του «χριστιανοσιωνισμού» της διακυβέρνησης Μπους, στράφηκε στην απόλυτη ταύτιση με το Ισραήλ. Η διενέργεια των «προληπτικών πολέμων», που έχουν διαλύσει την Μέση Ανατολή, και η εφαρμογή του δόγματος του «Πολέμου των Πολιτισμών», που περιλαμβάνει και την Ορθόδοξη Ρωσσία, είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο όλη η ανθρωπότητα βρίσκεται πλέον στο χείλος του απόλυτου ολέθρου και η αιτία της γενικευμένης ανασφάλειας.
Απέναντι σ’ αυτή την ψυχρή, άπληστη και άγονη έρημο του Δυτικού κόσμου με τα διαλυτικά και άχρηστα ιδεολογήματα-καρικατούρες περί «δικαιωμάτων», «πολυπολιτισμικότητας», «διαφορετικότητας», στέκονται δύο χώρες με πλούσιο πολιτισμικό υπόβαθρο, άλλο, πιο βαθύ, ανθρωπιστικό ιδεώδες και μια κοινή πίστη: η Ελλάδα και η Ρωσσία.
Δύο υπερδυνάμεις, πολιτισμική η πρώτη – στρατιωτική και πολιτική η δεύτερη, που μπορούν, μαζί με τους συμμάχους τους, να αποτελέσουν το ανάχωμα στην στρατηγική του Αρμαγεδδώνα και την κουλτούρα του θανάτου που απλώνονται ανησυχητικά και ανορθολογικά στον πλανήτη. Αυτό είναι το αόρατο πεδίο μάχης, σήμερα, στο οποίο σύντομα θα συγκεντρωθούν όλες οι προβληματισμένες συνειδήσεις, όλοι εκείνοι που θέλουν έναν καλύτερο κόσμο, πιο δημοκρατικό και εξισωτικό απέναντι στους Επικυρίαρχους της Νέας Παγκόσμιας Τάξης και τις λυσσασμένες επιληπτικές ορδές τους… Αυτό καλούμαστε πλέον να αναστοχασθούμε εμείς οι Έλληνες, τελειώνοντας με την πρώτη φάση της μνημονιακής κατοχής και του «αντιμνημονιακού» πολέμου, γιατί στην συλλογική συνείδηση του ελληνικού έθνους υπάρχει ήδη ένα ιστορικό «συμβόλαιο» που πλησιάζει η ώρα να εκπληρωθεί.
Αριστερά: «Ο Πυθαγόρας», 1954, Αυγοτέμπερα σε ξύλο. Δεξιά: Σύνθεση με αρχαίο πολεμιστή. Έργα του Νίκου Εγγονόπουλου
«Γυρίζοντας ολοένα σε κύκλους που πλαταίνουν
Το γεράκι δεν μπορεί ν’ ακούσει πια το γερακάρη·
Τα πάντα γίνουνται κομμάτια· το κέντρο δεν αντέχει.
Ωμή αναρχία λύθηκε στην οικουμένη,
Απ΄το αίμα βουρκωμένος λύθηκε ο ποταμός, και παντού
Η τελετή της αθωότητας πνίγεται».
W.B.Yeats, Η Δευτέρα Παρουσία (1865)
*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.100, Οκτώβριος 2015
pylitonfilon
oimos-athina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου