Η κληρονομιά της σαπίλας

Γι’αυτούς, που κατά κανόνα ανήκουν στη μεσαία τάξη, το μέλλον είναι δυσοίωνο και μεσοπρόθεσμα παίζεται η επιβίωσή τους. Το παραδοσιακό «δέσιμο» του Έλληνα με το σπίτι, είχε γίνει τα προηγούμενα χρόνια ενδεικτικό ενός επιπέδου ζωής. Σήμερα όλοι αυτοί, οι έχοντες δικό τους κεραμίδι, νιώθουν την πίεση των άδειων ταμείων του κράτους, καθώς τα χαράτσια πέφτουν βροχή, για να καλύψουν τις τρύπες των δημοσιονομικών.
Ο τρίτος χρόνος φορολογικών επιδρομών, μείωσης του εισοδήματος και αύξησης της ανεργίας, πλήττει και τον παραδοσιακό Ελληνικό οικογενειακό δεσμό, που ήθελε τους γονείς να βοηθάνε τα παιδιά τους, ακόμα κι όταν έφευγαν από τα σπίτια τους, δημιουργώντας δικές τους οικογένειες. Οι συνταξιούχοι γονείς έχουν υποστεί οι ίδιοι τόσα πολλά οικογενειακά πλήγματα, που ελάχιστη πλέον βοήθεια μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους. Αυτό σπάει τον κύκλο της ενδοοικογενειακής υποστήριξης, διευρύνοντας την ανέχεια και την διακριτή φτώχεια.
Πρέπει να κατανοήσουμε ότι όσο θα περνάει ο καιρός και θα εφαρμόζονται οι ίδιες οι πολιτικές, οι φτωχοί και άνεργοι συνάνθρωποί μας θα αυξάνονται. Το ελληνικό δημόσιο, που συνεχίζει και πληρώνει τους μισθούς των πολιτικών που οδήγησαν στην χρεοκοπία, αδυνατεί να εκπληρώσει ακόμα και τις βασικότερες λειτουργίες του. Αιτία δεν είναι μόνο η έλλειψη χρημάτων, αλλά και η διατήρηση των ιδεών σάπιων διοικητικών μηχανισμών, που σε σύμπνοια με το πολιτικό κατεστημένο, συνεχίζουν να νέμονται τα προνόμια της θέσης τους στην υπό κατάρρευση πατρίδα.

Φαντάζει εντελώς αδύνατο, αυτοί οι καταφανέστατα βλαπτικοί μηχανισμοί και το σύστημα της διαπλοκής που τους υποστηρίζει, να παραχωρήσουν οικιοθελώς τις θέσεις τους. Το βλέπουμε καθημερινά το πώς συμπεριφέρονται και τα μηνύματα, που στέλνουν δεξιά και αριστερά, κρυπτόμενοι πίσω από το δάχτυλό τους, νομίζοντας ότι δεν τους βλέπουμε ή κουνώντας τα προκλητικά εναντίον μας, προσπαθώντας να μας φοβίσουν ή να μας τρομάξουν.
Αυτή η κληρονομιά της σαπίλας και της ηθικής παρακμής, την οποία θέλαμε δεν θέλαμε την αποδεχόμασταν τόσα χρόνια, είναι πολύ χειρότερη από αυτή καθεαυτή τη χρεοκοπία, που ευαγγελίζονται και ούτως ή άλλως, έχει επέλθει, υφίσταται και βιώνεται καθημερινά.
Για να έχει μέλλον η Ελλάδα πρέπει να φύγει μακριά από τη σαπίλα και τους εκφραστές της. Η ευκαιρία είναι οι εκλογές. Είναι μπροστά μας και μας κλείνουν το μάτι πονηρά. Μας χαμογελούν προκλητικά και μας δείχνουν την κάλπη. Βάζουν στα χείλη μας τις λέξεις, που πρέπει να φωνάξουμε. Βάζουν στο χέρι μας τα ψηφοδέλτια που πρέπει να ρίξουμε στην κάλπη. Βάζουν στο κεφάλι μας το όνειρο, που πρέπει να αναστήσουμε.
Η απόφαση να ακολουθήσουμε τον δρόμο της ελπίδας είναι δική μας: να μη γυρίσουμε το κεφάλι αλλά να τους κοιτάξουμε κατάματα, όταν με υποκριτική γλυκύτητα και μεγάλο θράσος, οι αρχιτέκτονες της καταστροφής μας χαμογελάσουν ξανά για να μας πείσουν με φρούδες υποσχέσεις, ότι δια μαγείας θα ξαναχτίσουν ότι αυτοί γκρέμισαν τόσα χρόνια. Να τους κοιτάξουμε κατάματα, να κλείσουμε τα αυτιά και να τους φτύσουμε. Να εμπιστευτούμε και ας δώσουμε την ψήφο μας σ’αυτούς, οι οποίοι όταν μιλάνε για Ευρώπη, Δημοκρατία και Κοινωνική Δικαιοσύνη, το εννοούν κιόλας και αν μη τι άλλο το πράττουν. 
Καλό αγώνα και καλή λευτεριά Έλληνες, έστω και τη μέρα των εκλογών. Ας εμπιστευτούμε αυτούς, που με συνέπεια είναι κοντά και δίπλα στην κοινωνία.


Σάββας Γ. Τσιμαχίδης