ΜΙΑ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΠΟΥ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ
Κατά τα χρόνια της μεταπολίτευσης ο ελληνικός λαός τίμησε με το
παραπάνω και χόρτασε από τις κάθε λογίς «σημαντικές» επετείους, οι
οποίες είθισται να κατεβάζουν πλήθος νεολαίων και ενηλίκων σε πορείες,
που καταλήγουν σε συμπλοκές και ξυλοδαρμούς με την αστυνομία, σε συχνούς
τραυματισμούς των διαδηλωτών, σε καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής
περιουσίας και εκτονώνονται με συνθήματα όχι για τον τίτλο της επετείου,
αλλά κυρίως κατά της άρχουσας τάξης και των κυβερνήσεών της (ίσως το μόνο σωστό της εκδήλωσης).
Οι πολιτικές δυνάμεις και οι διοργανωτές εορτασμού αυτών των επετείων, είναι λίγο ως πολύ γνωστές και καλά κάνουν, αφού υπάρχει αποδοχή και ανταπόκριση από τον απλό λαό.
Ο ίδιος αυτός λαός όμως, θα έπρεπε να έχει ευρύτερη μνήμη και να τιμά
γεγονότα, αγώνες και θυσίες ένδοξων προγόνων αγωνιστών και κυρίως της
πρόσφατα συκοφαντημένης, από τους σύγχρονους και γνωστούς
εθνοαποδομητές, Επανάστασης του 1821…
Θέλω λοιπόν να θυμίσω σε αυτόν τον λαό, μία πολύ σημαντική, αλλά ξεχασμένη επέτειο:
Πρόκειται για την 12η και την 16η Δεκεμβρίου 1803… Ή πρώτη αφορά την μαύρη ημέρα που οι Σουλιώτες, μετά από σκληρή πολιορκία, αποκλεισμό, δωροδοκία και δολιότητα από τον Αλή πασά, αφού αντιστάθηκαν για 200 περίπου χρόνια, μη σκύβοντας το κεφάλι, μη επιτρέποντας να πατήσει τούρκικο ποδάρι τον τόπο τους, μη υπογράφοντας μνημόνια υποταγής (όπως κάποιοι σήμερα), αλλά δίνοντας ηρωϊκούς και νικηφόρους αγώνες για την διατήρησης της αυτονομίας και ελευθερίας της πατρίδας τους, αναγκάζονται να υπογράψουν την συμφωνία παράδοσης του Σουλίου με τον τύραννο, κάτω από το βάρος των δεινών της πείνας, της δίψας, της έλλειψης πολεμοφοδίων και των ασθενειών που επέφερε ο ολοσχερής αποκλεισμός τους.. Οι καπεταναίοι του Σουλίου με επικεφαλής τους Φώτο Τζαβέλλα και Νότη Μπότσαρη, βάζουν με βαριά καρδιά την υπογραφή τους σε μια συμφωνία, που ο πανούργος Αλή πασάς δεν θα την σεβαστεί ποτέ, καθότι σκοπός του ήταν ανέκαθεν να ξεκάνει τους Σουλιώτες και έτσι «να φανεί» στα μάτια της Πύλης, ότι αυτός κατάφερε, αυτό που δεν μπόρεσαν να κάνουν τα προηγούμενα 200 χρόνια, ένα σωρό αγαδομπέηδες με εκατοντάδες χιλιάδες τουρκοαλβανικό στρατό, με σύγχρονο, για την εποχή εξοπλισμό, αλλά χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα…
Η δεύτερη ημερομηνία αφορά το «δώρο» που άφησαν πίσω τους οι
Σουλιώτες, για τον απεσταλμένο του Αλή, Αχμέτ-αγά και αρκετούς
στρατιώτες του, τους οποίους ο ηρωϊκός Άη-Καλόγερος, όπως έλεγαν οι Σουλιώτες τον καλόγερο Σαμουήλ, με το πρόσχημα παράδοσης των απομεινάντων πολεμοφοδίων, έστειλε στον «αγύριστο», ανατινάζοντας εαυτόν και το Κούγκι,
δείχνοντας έτσι σε κάθε τύραννο, ότι η ψυχή του Έλληνα δεν παραδίδεται
και δεν σκλαβώνεται σε κανέναν και αψηφώντας τον θάνατο, είναι έτοιμη να
θυσιαστεί, τιμωρώντας αλύπητα κάθε εχθρό της Πατρίδας και του Έθνους…Πρόκειται για την 12η και την 16η Δεκεμβρίου 1803… Ή πρώτη αφορά την μαύρη ημέρα που οι Σουλιώτες, μετά από σκληρή πολιορκία, αποκλεισμό, δωροδοκία και δολιότητα από τον Αλή πασά, αφού αντιστάθηκαν για 200 περίπου χρόνια, μη σκύβοντας το κεφάλι, μη επιτρέποντας να πατήσει τούρκικο ποδάρι τον τόπο τους, μη υπογράφοντας μνημόνια υποταγής (όπως κάποιοι σήμερα), αλλά δίνοντας ηρωϊκούς και νικηφόρους αγώνες για την διατήρησης της αυτονομίας και ελευθερίας της πατρίδας τους, αναγκάζονται να υπογράψουν την συμφωνία παράδοσης του Σουλίου με τον τύραννο, κάτω από το βάρος των δεινών της πείνας, της δίψας, της έλλειψης πολεμοφοδίων και των ασθενειών που επέφερε ο ολοσχερής αποκλεισμός τους.. Οι καπεταναίοι του Σουλίου με επικεφαλής τους Φώτο Τζαβέλλα και Νότη Μπότσαρη, βάζουν με βαριά καρδιά την υπογραφή τους σε μια συμφωνία, που ο πανούργος Αλή πασάς δεν θα την σεβαστεί ποτέ, καθότι σκοπός του ήταν ανέκαθεν να ξεκάνει τους Σουλιώτες και έτσι «να φανεί» στα μάτια της Πύλης, ότι αυτός κατάφερε, αυτό που δεν μπόρεσαν να κάνουν τα προηγούμενα 200 χρόνια, ένα σωρό αγαδομπέηδες με εκατοντάδες χιλιάδες τουρκοαλβανικό στρατό, με σύγχρονο, για την εποχή εξοπλισμό, αλλά χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα…
Παρά λοιπόν, τις προσπάθειες των σύγχρονων ΠηλιοΓούσηδων και των συνειδητών εθνοπροδοτών, ώστε να μην μάθουν οι νεώτεροι και να ξεχάσουν οι παλαιότεροι την ένδοξη, πρόσφατη ιστορία της Πατρίδας μας, προτείνω, ως ελάχιστη ένδειξη Τιμής και Δόξας στη θυσία αυτή, ας υπάρχει, έστω και μία επετειακή αναφορά στα γεγονότα της εποχής εκείνης,
η οποία δεν χρειάζεται πορείες και πολιτικές φανφάρες για να αναδείξει το μεγαλείο της αυτοθυσίας και του ηρωϊσμού αυτής της πράξης, δείχνοντας το δρόμο και για το σήμερα…
Χρέος όλων μας είναι, να τιμούμε την μνήμη τους, και να μην τους ξεχάσουμε ΠΟΤΕ…
Ντίνος Μπάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου