Στρατηγικές αποφάσεις για μια επόμενη Ελλάδα

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος

Τι Ελλάδα θέλουμε; Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να τεθεί πολιτικά, κοσμοθεωρητικά, οικονομικά, κοινωνικά και όχι αν το e-mail Χαρδούβελη είναι το ίδιο με τη συμφωνία-πλαίσιο Βαρουφάκη. Γιατί το πρώτο ερώτημα έχει δύσκολες και πολύ πιο στρατηγικές αποφάσεις από το δεύτερο, το οποίο απαντιέται με πολύ πιο απλό τρόπο. Ναι, η συμφωνία Βαρουφάκη είναι καλύτερη από το e-mail Χαρδούβελη.


Εξηγεί γιατί πολύ απλά ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας χαρακτήριζε με δημόσια και επίσημη ανακοίνωση του εκπροσώπου του μια τέτοιου τύπου συμφωνία «δούρειο ίππο», αφού αφήνει σαφή περιθώρια εξειδικεύσεων και αυτοκαθορισμού των οικονομικών της χώρας στους Ελληνες. «Δημιουργική ασάφεια» χαρακτηρίστηκε στην Ελλάδα, επί της ουσίας όμως πρόκειται για μια αρχική προσπάθεια της Ελλάδας να αποκτήσει και πάλι τη δυνατότητα της αυτοδιοίκησής της.

Αντίθετα, το e-mail Χαρδούβελη ήταν και πάλι ένας κατάλογος πολύ συγκεκριμένων μέτρων στη βάση της δημοσιονομικής αριθμολαγνίας των Μνημονίων που κατέστρεψαν τη χώρα και φτωχοποίησαν τους Ελληνες, χωρίς έως τώρα να έχουν πετύχει -πέραν των επικοινωνιακών πομφολύγων- κάποια πιθανότητα success story. Το βασικό ερώτημα, όμως, που τώρα τίθεται, όχι γι' αυτήν την αρχική συμφωνία «παρένθεση» των τεσσάρων μηνών αλλά για το ίδιο το μέλλον της χώρας και του λαού, είναι τι Ελλάδα θέλουμε. Ούτως ώστε στην επόμενη πρόταση προς την Ευρώπη και τον διεθνή παράγοντα η συγκρότηση αυτής της επόμενης Ελλάδας να τεθεί ως στόχος μέσα από συγκεκριμένες εθνικές και κρατικές στρατηγικές που θα επιδιώξουν την εμπέδωσή της. Ανεχόμενοι, μάλιστα, τους «δωσιλόγους», οι οποίοι προφασιζόμενοι τον ευρωπαϊσμό και άσχετα με την ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα που προβάλλουν, θα προσπαθήσουν χειρότερα από την τρόικα και τα κυβερνητικά επιτελεία ή τα επιχειρηματικά καρτέλ των άλλων να διατηρήσουν μια Ελλάδα-αποικία του Βερολίνου και της ελληνικής ολιγαρχίας των κρατικών προμηθευτών στα μέτρα τους, όπως έκαναν από το 1996 και μετά.

Κυρίαρχος στόχος για να επιδιώξουμε μια επόμενη Ελλάδα είναι να ξεπεράσουμε ως λαός, ως έθνος και ως πρόσωπα την «κατάσταση αφασίας και αδράνειας» που μας οδήγησαν η μεταπολεμική εκεχειρία από το 1950 και η ελευθεριακή ανηθικότητα και βαρβαρική απληστία της σπατάλης από το 1980 και μετά.

Η αρχή της πορείας για την «αναδόμηση» του έθνους-κράτους έχει πολύ συγκεκριμένες και συμφωνημένες προδιαγραφές. Ξεκινάμε από μια δομική χρεοκοπία με μια κυβέρνηση αντισυμβατικής Αριστεράς και Δεξιάς, η οποία δείχνει αποφασισμένη να αλλάξει τα δεδομένα που μας οδήγησαν στη δομική χρεοκοπία. Είμαστε μια χώρα του ευρώ, χωρίς καμία ισχυρή αποφασιστικότητα να εξέλθουμε από αυτό. Μια χώρα του ΝΑΤΟ αμιγώς δυτική, ποτέ δεν υπήρξαμε κάτι άλλο, με πρόσβαση και ειδικό ρόλο στη Μεσόγειο και τη Βαλκανική. Ειδικές στρατηγικές σχέσεις με τις ΗΠΑ, θρησκευτικό-πολιτιστικό άξονα με τη Ρωσία και αναπτυσσόμενες εμπορικές σχέσεις με την Κίνα. Η ευρωπαϊκή πορεία μας από την ΕΟΚ έως και τη ζώνη του ευρώ είναι απότοκος των επιλογών και της στήριξης του γαλλικού έθνους.

Για να υπάρξει μια αρχική συζήτηση για μια επόμενη Ελλάδα πετυχημένο κράτος, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητά μας ως η αρχαιότερη μητρόπολη του Νότου με παράδοση πολιτισμού, κοινή κληρονομία της ανθρωπότητας, αυτοκρατορία και πρώτη «θαλασοκρατία» στην Ανατολή και στον Βορρά, με δεύτερη ιστορικά αυτή των Αγγλων, αλλά πολύ πιο προσφιλή στους λαούς και στις φυλές που εγκολπώθηκαν σε αυτήν, πρώτο ευρωπαϊκό έθνος από την εποχή του Φιλίππου του Μακεδόνα, ενεργό συμμετοχή σε δεύτερη αυτοκρατορία, τη Βυζαντινή, στον Μεσαίωνα, πρώτη εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση μετά τον Γαλλικό Διαφωτισμό στους νέους καιρούς.

Εθνος ολιγομελές σήμερα άρα αριστοκρατικό. Παραμένουμε από τις μεγαλύτερες ναυτικές δυνάμεις στον κόσμο, με κυρίαρχη εμπορική αρμάδα Ελλήνων ιδιωτών. Σε πλήρη υπαλληλοποίηση στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα από το 1950 έως σήμερα, δεν κατορθώνουμε να αντιμετωπίσουμε την αντίφαση ανάμεσα στη συνείδηση του κοσμοπολιτισμού μας και της μικροαστικής δουλοπαροικίας στο πελατειακό κράτος που αποδεχόμαστε και υπηρετούμε...

Πηγή εφημ. "Δημοκρατία"