Τι θα γίνει με τον βάτραχο;

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος

Στο Βερολίνο τα επιτελεία των κομμάτων ετοιμάζονται πυρετωδώς για τη μοναδική τηλεοπτική σύγκρουση Μέρκελ – Στάινμπρουκ που, όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, θα έχει ως κύριο πιάτο την Ελλάδα. Στην Αθήνα πάλι, οι ψευδαισθήσεις έχουν πλέον καταρρεύσει: όσοι ήθελαν να πιστεύουν ότι κάτι θα αλλάξει για την Ελλάδα μετά τις γερμανικές εκλογές έχουν ήδη προσγειωθεί στην πραγματικότητα και μάλιστα… ανώμαλα.

Τώρα αντιλαμβάνονται το αυτονόητο, ότι δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα ακόμα κι αν στη νέα δομή της γερμανικής εξουσίας συμμετέχουν και οι Σοσιαλδημοκράτες. Η πολιτική του Βερολίνου θα παραμείνει αμιγώς εθνική γερμανική πολιτική, με το χαρακτηρισμό «ευρωπαϊκή» να μην αντέχει πια ούτε στο ρόλο του φύλλου συκής: θα εξακολουθεί να κυριαρχεί ένα σκληρό νόμισμα χωρίς κανένα νομισματικό εργαλείο διαθέσιμο, συμβατό μόνον με τις εθνικές οικονομικές δυνατότητες και τους αντίστοιχους πολιτικούς στόχους της Γερμανίας, νόμισμα όμως καταστρεπτικό για πολλές χώρες, με πρώτη την Ελλάδα, για την οποία έχει επιλεγεί το υβριδικό μοντέλο της εσωτερικής πτώχευσης εντός του.

Η Αθήνα άργησε να αντιληφθεί το αδιέξοδο αυτής της πορείας. Τώρα όμως, βλέπει ξεκάθαρα ότι έρχεται ένας πολύ βαρύς χειμώνας καθώς αφενός οι απαιτήσεις της τρόικας έχουν φτάσει τη χώρα σε σημείο βρασμού, ενώ, αφετέρου, η πραγματική δημοσιονομική αποτελεσματικότητά της πολιτικής της εσωτερικής πτώχευσης είναι αποκαρδιωτική.

Την ώρα που το ΑΕΠ έχει συρρικνωθεί ήδη κατά το ένα τέταρτό του, το χρέος έχει ξεπεράσει τα 321 δις ευρώ. Τα προβλεπόμενα φορολογικά έσοδα είναι απολύτως αδύνατο να μαζευτούν, ενώ η πίεση που σωρεύουν, σε συνδυασμό ιδίως – αλλά όχι μόνον - με την ανεργία, φέρνουν πλέον τον τριπλό κίνδυνο της αποτυχίας στους στόχους, της επικίνδυνης πολιτικής ακρότητας αλλά και της κοινωνικής έκρηξης καθημερινά όλο πιο κοντά. Ετσι, ο χειμώνας που έχουμε μπροστά μας προδιαγράφεται ήδη βαρύτερος από ποτέ για το τελευταία περίπου εξήντα χρόνια. Και το κυριότερο, προδιαγράφεται αδιέξοδος.

Το ερώτημα είναι: μπορεί να γίνει κάτι; Και η απάντηση είναι ξεκάθαρα αρνητική: όχι. Όχι τουλάχιστον όσο η Ελλάδα συνεχίζει να βαδίζει στο δρόμο της εσωτερικής χρεοκοπίας υποδυόμενη, υπό το κράτος του τρόμου των Γερμανών, ότι δεν αντιλαμβάνεται το που οδηγείται: με μαθηματική βεβαιότητα στην αποσάθρωση και την καταστροφή.

Ενάμιση χρόνο μετά από την τελευταία φορά που ακούστηκε από τα χείλη του πρωθυπουργού η λέξη «επαναδιαπραγμάτευση» πρέπει τώρα ο ίδιος να βρει κουράγιο να θυμηθεί όσα έλεγε πριν πάρει την εξουσία. Πρέπει να αντιληφθεί ότι το παράδειγμα του βατράχου, που εσχάτως έχουν πολλοί διεθνώς επικαλεστεί, είναι ακριβές για την Ελλάδα: βράζει συνεχώς σε χαμηλή φωτιά και δεν αντιλαμβάνεται ότι σιγά σιγά πεθαίνει. Γιατί οι μάγειροι ξέρουν ότι αν άναβαν σε όλη της τη δύναμη τη φωτιά απ΄ την αρχή ο βάτραχος θα είχε πηδήξει, με όποιο άλλο κίνδυνο ή κόστος. Αλλά, σίγουρα, θα είχε πηδήξει. Και ειδικά σε μία στιγμή που δίπλα εξελίσσονται τόσα πολλά, για τα οποία ο βάτραχος μας είναι απόλυτη ανάγκη να μείνει ζωντανός…