Του Γιώργου Καισάριου
Η Ελληνική οικονομία δυστυχώς οδεύει προς “αργό και επώδυνο οικονομικό μαρασμό”, όπως είχα προβλέψει πριν πολλά χρόνια. Παρόλο που υπάρχουν αρκετές καινοτόμες επιχειρήσεις, αλλά και επιχειρήσεις που η διοίκηση είναι νοικοκυραίοι και έχουν καταφέρει να αντέξουν και να πάνε καλά σε αυτή την κρίση. Όπως ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, έτσι και μερικές εκατοντάδες επιχειρήσεις που πάνε καλά, δεν είναι αρκετές για να κάνουν την οικονομία να αναρρώσει.
Η κυβέρνηση, αν το έχω καταλάβει καλά, έχει σαν πρωτεύων στόχο να φέρει ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα, προκειμένου να πάρει μπρος η οικονομία. Δυστυχώς όμως οι ξένοι δεν αρκούν, ακόμα και αν έρθουν σε ποσότητα (που δεν έχουν έρθει ακόμα, και δεν το βλέπω). Τούτο διότι πέραν από μερικές χιλιάδες θέσεις εργασίας, δεν θα προσφέρουν τίποτα άλλο. Όχι ότι δεν θέλουμε να έρθουν (φυσικά τους θέλουμε), απλά δεν θα μας λύσουν το πρόβλημα.
Οι δημόσιες επενδύσεις, για τις οποίες πολλές φορές έχω μιλήσει, δεν αποτελούν παρά μια βραχυπρόθεσμη λύση και δεν μας λύνει το μακροπρόθεσμο πρόβλημα. Ναι μεν μπορεί η Ελλάδα να γίνει κέντρο διέλευσης εμπορευμάτων, αλλά το όφελος για το σύνολο της οικονομίας θα είναι ελάχιστο.
Ακόμα και ο τουρισμός, που όλα δείχνουν ότι φέτος κινούμαστε σε επίπεδα-ρεκόρ, όπως θα έχετε διαπιστώσει, δεν είναι αρκετός για να βγει η χώρα από την κρίση. Αν απλά με τον τουρισμό θα μας λυνόταν το πρόβλημα, θα ήμουν πολύ πιο αισιόδοξος για το μέλλον. Η Ελλάδα χρειάζεται πολλαπλά μέτωπα να πάνε καλά για να δούμε ουσιαστική ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας.
Οι έπαινοι και η λεκτική υποστήριξη προς τη χώρα μας, ακόμα και αν προέρχεται από τις ΗΠΑ, στο τέλος της ημέρας δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Τούτο διότι δεν θα επενδύσει κανείς σε μια χώρα διότι απλά κάποιος τους είπε να επενδύσουν, ακόμα και αν είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ ο ίδιος. Οι εμπλεκόμενοι στην αγορά, όχι ο πρόεδρος Ομπάμα, θα πάρουν αυτή την απόφαση.
Ακόμα και τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου δεν είναι αρκετά. Τα πιο αισιόδοξα σενάρια εσόδων που έχει τύχει να δω, εκτιμώ ότι δεν θα είναι αρκετά για να μας λύσουν το πρόβλημα.
Δυστυχώς αγαπητέ αναγνώστη, ναι μεν είναι καλοδεχούμενη η όποια βοήθεια και ψυχολογική υποστήριξη από φίλους και συμμάχους, αλλά στο τέλος της ημέρας εμείς είμαστε αυτοί που θα πρέπει να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα. Διότι δεν είναι αυτοί που νομοθετούν, αλλά εμείς. Θα σας δώσω μερικά παραδείγματα.
Σύμφωνα με το Doing Business, το 2012 είμαστε νούμερο 155 ανάμεσα σε 170 χώρες στην κατηγορία προστασίας επενδυτών. Το 2013 ανεβήκαμε λίγο, αλλά και πάλι το 117 είναι πάρα πολύ χαμηλή επίδοση. Όσο και να μειωθεί το εργατικό κόστος, αν κάποιος γνωρίζει ότι οι πιθανότητες να βρει το δίκαιό του είναι ελάχιστες, τότε απλά δεν βάζει λεφτά σε μια οικονομία. Στην κατηγορία δημιουργίας μιας νέας επιχείρησης, εξακολουθούμε και είμαστε ανάμεσα στους τριτοκοσμικούς, νούμερο 146 από 140 πέρυσι! Επίσης, στην κατηγορία εγγραφής ακίνητης περιουσίας, είμαστε ανάμεσα στους τελευταίους στον κόσμο.
Έχω πολλές φορές πει ότι οι γενικές συνελεύσεις γίνονται με απαρχαιωμένο τρόπο. Ενώ η IBM με εκατομμύρια μετόχους σε όλο τον κόσμο έχει 80% απαρτία κάθε φορά που γίνεται γενική συνέλευση, στην Ελλάδα οι περισσότερες εταιρείες κάνουν επαναλαμβανόμενες προσκλήσεις για γενική συνέλευση και, τελικά, μόνο ένα μικρο ποσοστό των μετόχων (τα εσωτερικά πρόσωπα) παίρνουν τις αποφάσεις.
Και ενώ υπάρχει το ευρωπαϊκό πλαίσιο προκειμένου να μπορούν οι μέτοχοι να ψηφίζουν με ηλεκτρονικά και άλλα μέσα, στην Ελλάδα επιμένουμε οι γενικές συνελεύσεις να γίνονται όπως το 1920, από τότε δηλαδή που υπάρχει ο νόμος περί ανωνύμων εταιρειών (με ελάχιστες αλλαγές από τότε).
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι, όση βοήθεια και να πάρουμε, όσα “κουρέματα” και να γίνουν, αν δεν αλλάξει ριζικά το πλαίσιο λειτουργίας αυτής της οικονομίας (σε πολλαπλά επίπεδα) και αν δεν δούμε μια εσωτερική αναζωπύρωση της επιχειρηματικότητας, μην περιμένετε να μας λυθεί πρόβλημα της ανεργίας και της ανάπτυξης. Επίσης, μην ποντάρετε στο ότι ορισμένες κατηγορίες επιχειρήσεων πάνε καλά.
Και η πλάκα είναι ότι αυτά που απαιτούνται να γίνουν δεν έχουν δημοσιονομικό κόστος. Απλά απαιτούν αλλαγές σε θεσμούς, σε νόμους και στην εδραίωση πραγματικά ανεξαρτήτων αρχών. Δυστυχώς όμως δεν βλέπω να γίνεται τίποτα, διότι πέραν της ανεπάρκειας που χαρακτηρίζει το πολιτικό σύστημα στο σύνολο, μάλλον δεν θέλουμε και να αλλάξουμε και εμείς οι ίδιοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου