Τούτη τη μέρα τη μαγιάτικη ,διάλεξε ο Θεός και κατέβασε το αετόπουλο της Κρήτης που έπεσε λαβωμένο στη θάλασσα της Καρπάθου, χτυπημένος από το μπαμπέσικο χτύπημα του Οθωμανού!
Δεν κλαίμε που χάθηκες νιος και δεν έζησες ,δεν κλαίμε που χάθηκες νωρίς και δεν έζησες τη χαρά του γονιού να καμαρώνει το σπλάχνο του καθώς ανεβαίνει τα σκαλιά του σχολείου !
Δεν κλαίμε που μας λείπεις καθώς χτυπάει η σειρήνα και τρέχουμε στην απογείωση …Δεν κλαίμε ακόμη και όταν ακούμε το “Ήλιος Θεός” που σπάζει το ήχο του κινητήρα στο απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου, που τόσο αγαπήσαμε και δακρύζουν τα μάτια μας σαν βρεθούμε μακριά από το κόσμο …Εμείς οι “σκληροί”!
Κλαίμε όμως όταν είμαστε ψηλά στον Ουρανό κάνοντας παρέα στο θάνατο και μας λείπεις …κλαίμε γιατί μας λείπει η σβελτάδα σου και το κατέβασμα του αεροπλάνου σου πίσω από τον ήλιο κυνήγώντας τον Τούρκο !
Ίσως να πετάς ακόμη στο δικό σου Ομαλό και να χαμογελάς διώχνοντας τα νεκροπούλια που κούρνιασαν στη καρδιά μας με το δικό σου χαμό !
Κάποιοι λένε ότι σε ένιωσαν δίπλα τους να πετάς στα σύννεφα συντροφεύοντας το νέο στη πρωτιά του ,που γύρισε πίσω νικητής από την φευγάλα του Τούρκου …
Ποιος ξέρει όμως ίσως κάποια ημέρα μπορεί να σε δούμε και εμείς “Αητέ της Κρήτης ” να αγναντεύεσαι από ψηλά καθώς η αντηλιά θα θαμπώνει τα μάτια και το κορμί να παραλύει ..Ποιος ξέρει ίσως να φτεροκοπάς ακόμη προσπαθώντας να ξεφύγεις του Χάρου !
Βετεράνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου