Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
Δεν χρειάζεται να έχεις δέκα πτυχία για να αντιληφθείς το αυτονόητο, ότι δηλαδή σε καταστάσεις οικονομικού και κοινωνικού μεσαίωνα το «κέντρο» αποδυναμώνεται και οι φυγόκεντρες δυνάμεις κινούνται προς τα «άκρα» – από δεξιά και αριστερά – τα οποία και ισχυροποιούνται, με αποτέλεσμα οι κοινωνίες να γίνονται περισσότερο ριζοσπαστικές, αλλά και λιγότερο ανεκτικές προς τον «αντίπαλο».
Το παράδειγμα της Γερμανίας και της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης αν και χιλιοειπωμένο αποτελεί το αρχετυπικό υπόδειγμα μίας τέτοιας κατάστασης η οποία ξεκίνησε από την οικονομική ανέχεια και το δυσβάσταχτο χρέος του Βερολίνου – υπό τη μορφή των πολεμικών αποζημιώσεων προς τις δυνάμεις της Αντάντ – ακολούθησε τον δρόμο των Σπαρτακιστών και των Φράικορπς, δημιούργησε μία «ανάπηρη» δημοκρατία της οποίας το Σύνταγμα θα πρέπει να σημειωθεί ότι αποτελεί ακόμα και σήμερα μνημείο προοδευτικότητας…
Κατέληξε δε, μέσω της πολιτικής βίας και της κοινωνικής δυσαρέσκειας στην ανάδυση του Τρίτου Ράιχ υπό τη μορφή ενός Εθνικοσοσιαλιστικού ολοκληρωτισμού, ο οποίος θράφηκε από τα δάκρυα ενός ολόκληρου λαού ο οποίος δεν έβλεπε καμία προοπτική σε κανένα κόμμα και πολιτικό σχηματισμό του… δημοκρατικού τόξου.
Πέραν όλων των άλλων λοιπόν, αποτελεί τεράστιο ηθικό, και στρατηγικό ολίσθημα για την σύγχρονη Γερμανία να μην έχει διδαχτεί από την ίδια της την Ιστορία και να πιστεύει ότι αυτό που βίωσε από τους Συμμάχους με την Συνθήκη των Βερσαλλιών θα το επιβάλει στους λαούς του νότου, χωρίς να «ανοίξει ρουθούνι».
Φυσικά, δεν εννοούμε ότι η Γερμανία ή κάθε άλλο κράτος όσο «εταίρος» και να είναι με την Ελλάδα θα ενδιαφερθεί εάν εμείς στην Αθήνα σκοτωθούμε μεταξύ ή όχι, χάριν ανθρωπισμού. Το εντυπωσιακό στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι το γεγονός ότι το Βερολίνο δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι αυτό που έχει εκθρέψει με την ανάλγητη συμπεριφορά του στον νότο, θα δημιουργήσει μία τέτοια κατάσταση η οποία θα γυρίσει μπούμερανγκ κατά της ίδιας της πολιτικής του αναφορικά με την «κατάκτηση» της Ευρώπης.
Περνώντας στα δικά μας, την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές η κατάσταση σε αρκετές πόλεις της χώρας μας είναι τεταμένη, ενώ η κηδεία του άτυχου νεαρού, ίσως και να αποτελέσει το σημείο καμπής από το οποίο θα δούμε εάν θα ζήσουμε σε χειρότερη μορφή – τότε δεν είχαμε κρίση – τα Δεκεμβριανά του 2008, ή εάν ο θυμός και η αναταραχή θα εκτονωθεί χωρίς περαιτέρω δράματα.
Δυστυχώς, ακόμα και εάν η κατάσταση ηρεμίσει – παρά το γεγονός ότι οι ενδείξεις συντείνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση – θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι αναγκαίες και ικανές συνθήκες για να οδηγηθούμε στο επόμενο επεισόδιο του συγκεκριμένου έργου δεν πρόκειται να εκλείψουν, οπότε είναι θέμα χρόνου για το πότε θα υπάρξει μία έκρηξη από ένα «τυχαίο» – με ή χωρίς εισαγωγικά -γεγονός από την μία ή από την άλλη πλευρά.
Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι η πραγματική αιτία της κατάστασης που βιώνουμε τις τελευταίες ώρες δε σχετίζεται με την σύγκρουση «αριστερά-δεξιά», στην ουσία ο πραγματικός εχθρός είναι η σταδιακή και χρόνια κοινωνική εξαθλίωση μεγάλων μαζών της μεσαίας αστικής τάξης της χώρας, η οποία με το έτσι θέλω, αναγκάστηκε τα τελευταία χρόνια να μπει σε μία πρέσα η οποία θα την κάνει πιο… κινεζική, δηλαδή «ανταγωνιστική» στο πλαίσιο της επιτυχούς «προσαρμογής» της Ελλάδα και γενικά της Ευρώπης στις ανάγκες της παγκοσμιοποίησης.
Με άλλα λόγια, ο «εχθρός» δεν χτυπάει τους «αριστερούς» και βοηθάει τους «δεξιούς», ή το αντίθετο, αλλά κάνει κάτι πολύ πιο έξυπνο, γυρνάει τον έναν πόλο απέναντι στον άλλο, με σκοπό με την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» να πετάξει την μπάλα στην εξέδρα και να αποπροσανατολίσει τον λαό από την πραγματική του στόχευση, η οποία δεν θα πρέπει να είναι άλλη από την επίδειξη πραγματικής ομοψυχίας απέναντι σε έναν κοινό αντίπαλο.
Το να φαγωθούμε οι Έλληνες μεταξύ μας, είναι σίγουρο ότι μπορούμε να το κάνουμε πολύ εύκολα και να το κρατήσουμε τόσο ώστε η καταστροφή που θα προκαλέσουμε στον εαυτό μας να καταδικάσει τις επόμενες γενεές, εάν όχι στην πολιτική και οικονομική εξαφάνιση, τουλάχιστον σε μία μακροχρόνια παρακμή και την υπανάπτυξη.
Η απάντησή μας λοιπόν στον κίνδυνο ο οποίος ελλοχεύει μέσα από παρόμοιες καταστάσεις, σε μία άκρως πονηρή περίοδο από κάθε άποψη, είναι μία και μόνο:
Εθνική ομοψυχία και εγρήγορση απέναντι σε κάθε προσπάθεια δημιουργίας μίας έριδας στο εσωτερικό της χώρας η οποία θα μας φέρει σε πολύ μεγαλύτερη θέση αδυναμίας απέναντι στους δανειστές «εταίρους» μας, αλλά και θα τρώσει την ικανότητα του έθνους να επιβάλει τα εθνικά του δίκαια στην περιοχή μας. Η διαφύλαξη της εσωτερικής ασφαλείας και η αποτροπή κάθε προσπάθειας δημιουργίας «θεμάτων» (πάσης φύσεως και με την οποιαδήποτε δικαιολογία) ανά την επικράτεια, αποτελεί μία πραγματική «κόκκινη γραμμή» για κάθε Έλληνα και Ελληνίδα.
Κλείνουμε τη σύντομη αυτή τοποθέτηση με μία παρατήρηση: Σε πείσμα όλων εκείνων οι οποίοι θα έτριβαν τα χέρια εάν στην χώρα δημιουργούνταν συνθήκες πραγματικής αντιπαράθεσης μεταξύ των Ελλήνων, να τους ενημερώσουμε ότι 300 «αριστεροί» και 300 «δεξιοί», ακόμα κι εάν συγκρουστούν στο στυλ «Συμμορίες της Νέας Υόρκης», δεν έχουν καμία σχέση με τη συντριπτική πλειοψηφία του έθνους των Ελλήνων, οι οποίοι δεν είναι «πρόβατα» για να «οδηγηθούν» πέραν της οικονομικής τους σφαγής σε συνθήκες βιολογικής αλληλοεξόντωσης. Όχι αυτή τη φορά τουλάχιστον. Έχει κάποιος δει στις γειτονιές και στα χωριά του στα διάφορα «καφενεία» να συμπλέκονται Έλληνες μεταξύ τους αναφορικά με το τι ακριβώς βιώνουμε σήμερα; Όχι, και μάλλον δεν πρόκειται να το δει.
Το πιθανότερο αποτέλεσμα μέσα από μία τέτοια αναμπουμπούλα θα είναι, ο λαός στην συντριπτική του πλειοψηφία να στρέψει την πλάτη του όχι ο ένας στον άλλον αλλά στο πολιτικό σύστημα ως σύνολο – χωρίς με αυτή την εκτίμηση να εννοούμε ότι δεν υπάρχουν και άξιοι πολιτικοί οι οποίοι πραγματικά αγωνιούν για την τύχη της χώρας και του έθνους.
Ας μην χαίρονται κάποιοι λοιπόν και ας έχουμε οι υπόλοιποι τα μάτια μας ανοιχτά, κυρίως όμως ας έχουμε έτοιμες τις καρδιές μας να δεχτούν τον συμπολίτη μας είτε αυτός είναι «αριστερός», είτε «δεξιός», είτε «κεντρώος». Ο εχθρός δεν είναι μεταξύ μας αλλά απέναντι…
Πηγή: Defence-Point
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου