Το πρώτο μνημόνιο, προήλθε από αδυναμία πληρωμής των υποχρεώσεων μας. Το δεύτερο μνημόνιο από αδυναμία αποπληρωμής του πρώτου- και συνοδεύθηκε από το κούρεμα των ιδιωτών πιστωτών.
Όλα δείχνουν ότι σύντομα θα έχουμε την τρίτη χρεοκοπία. Την αδυναμία κάλυψης του «χρηματοδοτικού κενού», που κατά πάσα πιθανότητα θα συνοδευτεί από μια γενικότερη νέα «ρύθμιση» των χρεών μας, αυτή τη φορά προς τους «θεσμικούς» δανειστές.
Για πολιτικούς λόγους, αυτή η ρύθμιση δεν θα αφορά «κούρεμα» στο κεφάλαιο, αλλά μείωση του επιτοκίου και παράταση των λήξεων, η οποία στην πράξη κούρεμα είναι σε ότι αφορά την πραγματική αξία του δανείου, θεωρείται όμως λύση πιο «εύπεπτη» πολιτικά, (ως προς τους πολίτες του χωρών του Ευρωπαϊκού Βορρά με πρώτη και καλύτερη τη Γερμανία) μια και δεν αλλάζει η ονομαστική αξία του κεφαλαίου πουν πρέπει να αποπληρωθεί.
Το κακό με τις «χρεοκοπίες» που προηγήθηκαν -και με αυτή που έπεται εντός του 2014- είναι ότι δεν αλλάζουν σε τίποτε την μέσο/μακροπρόθεσμη εικόνα της ελληνικής οικονομίας.
Πληθώρα αναλυτών έχει σημείωση ότι το μέγεθος του ελληνικού χρέους είναι τεράστιο, κι ότι πρακτικά δεν είναι δυνατό να αποπληρωθεί στο σύνολο του.
Θεωρητικά βεβαίως, αν υποθέσουμε ότι οι λήξεις προεκτείνονται προς το… άπειρο, παύει και να υπάρχει πρόβλημα. Στην πράξη όμως, τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά.
Η Ελλάδα μοιάζει σήμερα με έναν πολίτη που χρωστά μεγάλο ποσό χρημάτων στην τράπεζα, κι εκείνη του δίνει αέρα με το σταγονόμετρο, διασφαλίζοντας ότι ο πελάτης συνεχίζει μεν να «ζει», άρα και να πληρώνει, αλλά εκείνη παίρνει το μεγαλύτερο μέρος του «διαθέσιμου» εισοδήματος του, σε βαθμό που κάθε τόσο να κάνει και νέα ρύθμιση γιατί αντιλαμβάνεται ότι τα ποσά που το επιβάλει «δε βγαίνουν», με τις σημερινές συνθήκες.
Προφανώς ο συγκεκριμένος πελάτης δεν πρόκειται να «αναπτυχθεί» σε ότι αφορά την περιουσία του, πολύ απλά διότι δεν έχει καθόλου διαθέσιμα. Απλά θα φυτοζωεί, δέσμιος του χρέους του για πάρα πολλά χρόνια..
Ασφαλώς τα πράγματα είναι πιο σύνθετα στην περίπτωση ενός κράτους. Οι βασικές προδιαγραφές είναι όμως αντίστοιχες. Με την διαιώνιση του υπέρογκου χρέους, πράγματι υπάρχει το πλεονέκτημα της «εξάτμισης» του, σταδιακά, μέσα στο χρόνο.
Τα μειονεκτήματα όμως είναι τεράστια. Πρώτον διότι το χρέος «επικρεμάται» στα μακροοικονομικά στοιχεία της χώρας, λειτουργώντας ως «μπαμπούλας» για τους ξένους επενδυτές.
Δεύτερον, γιατί θέτει τη χώρα σε καθεστώς «ομηρίας» που αν συνεχίσουμε έτσι με τις «ρυθμίσεις» θα διαρκέσει πολλές δεκαετίες. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα θα παραμείνει υπό καθεστώς «κηδεμονίας» για πολλές γενεές, με ότι αυτό συνεπάγεται για τις δυνατότητες της να χαράξει αυτόνομη πολιτική.
Τρίτον, ακριβώς όπως συμβαίνει και με τον πολίτη, ο «κορσές» του χρέους, δυναμιτίζει τη δυνατότητα ανάπτυξης, στερώντας πόρους (που δεσμεύονται πρακτικά για την αποπληρωμή του) απαραίτητους για την κινητοποίηση της.
Είμαι σίγουρος για το σχόλιο που πολλοί θα κάνουν. Ότι εάν δεν υπάρχει ο «χωροφύλακας» από το εξωτερικό, η ελληνική πολιτική ηγεσία θα εξοκείλει τάχιστα προς τις κακές πρακτικές του παρελθόντος.
Κι ότι ακόμη και τώρα δεν έχει κάνει σχεδόν τίποτε σε ότι αφορά τη λήψη αναπτυξιακών πρωτοβουλιών, θεσμικού χαρακτήρα που στο κάτω- κάτω έχουν ελάχιστο ή και μηδενικό κόστος (προώθηση του ανταγωνισμού στις αγορές, προστασία πνευματικών και περιουσιακών δικαιωμάτων, κτηματολόγιο, χρήσεις γης και πολλά άλλα) πέρα από το «πολιτικό κόστος» έναντι φατριών και «ημετέρων».
Δεν θα διαφωνήσω στα παραπάνω, πράγματι η μέχρι τώρα στάση των εγχώριων ηγεσιών, όχι μόνο δεν έχει φέρει στο τραπέζι ένα «Εθνικό Σχέδιο» για την επανίδρυση του κράτους και την παλινόρθωση της χώρας, αλλά ενισχύει και την «επικυριαρχική» στάση της τρόικαςπροσφέροντας διαρκώς επιχειρήματα υπέρ της.
Ο τραγέλαφος που έχει επικρατήσει στο χώρο των ιδιωτικοποιήσεων, αποτελεί ένα μόνο από τα πολλά χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Το δυστυχές είναι ότι και η ακολουθούμενη πολιτική είναι αδιέξοδη. Η χώρα χρεοκοπεί σε δόσεις που δεν φαίνεται να έχουν τέλος, ενώ τα θετικά στοιχεία, (όπως για παράδειγμα η επίτευξη μικρού έστω πρωτογενούς πλεονάσματος) αδυνατούν να αλλάξουν την «μεγάλη εικόνα».
Αν συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο, χωρίς θαρραλέες κινήσεις, τόσο από την πλευρά της εγχώριας πολιτικής σκηνής, όσο και την πλευρά των δανειστών, η χώρα μας θα είναι χρεωμένη κυριολεκτικά«στον αιώνα τον άπαντα».
Η κοινωνία της όμως, δεν νομίζω να το αντέξει.
katohika.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου