Η δέσμευση ότι η κυβέρνηση στη δημοσιονομική της πολιτική, θα επιδιώξει την εφαρμογή ισοσκελισμένων προϋπολογισμών με την επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων που θα αντιστοιχούν στο 1,5% του ΑΕΠ, σηματοδοτεί τη συνέχιση των πολιτικών λιτότητας, σε πιο ήπια όμως μορφή, σε σχέση με τις δεσμεύσεις του μνημονίου, οι οποίες προβλέπουν πρωτογενές πλεόνασμα 3% του ΑΕΠ για το 2015 και 4,5% του ΑΕΠ για το 2016 και για αρκετά επόμενα χρόνια.
Η δημοσιονομική πολιτική που εξαγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι μεν περισσότερο ήπια σε σχέση με τις μνημονιακές δεσμεύσεις, αλλά ας μη νομίσει κανείς ότι η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος που θα αντιστοιχεί στο 1,5% του ΑΕΠ είναι υγιεινός περίπατος.
Για την επίτευξη του στόχου αυτού η οικονομία θα συνεχίσει να κινείται στη τροχιά της λιτότητας.
Η σημερινή κυβέρνηση, θρέφει την αυταπάτη, ότι είναι δυνατή η εφαρμογή ενός ήπιου φιλολαϊκού προγράμματος, που θα αντιμετωπίζει τις ακραίες περιπτώσεις της φτώχειας, εντός των πλαισίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και χωρίς σύγκρουση -καί με την μεγάλη αστική τάξη της χώρας.
Το μόνο μέτρο το οποίο, από πρώτη ματιά, φαίνεται ότι θίγει τον μεγάλο πλούτο, είναι η εξαγγελία της εφαρμογής του Φόρου Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας.
Αλλωστε, το Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας, τον είχε πρωτοεφαρμόσει η κυβέρνηση Σημίτη το 1997, στην προσπάθεια της να αντικρούσει την σφοδρή κριτική που δεχόταν, ότι ακολουθούσε εξόφθαλμα φιλοκεφαλαιακή πολιτική.
Η φιλοσοφία είναι η δημιουργία ενός πιο “δίκαιου” καπιταλισμού, που θα λειτουργεί με βάση τις δημοκρατικές αρχές και δεν θα εμφανίζει τόσο προκλητικές οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, όπως σήμερα. Ένα καπιταλισμό, όπου οι πλούσιοι θα πληρώνουν τους φόρους τους και δεν θα φοροδιαφεύγουν, θα παταχτεί το λαθρεμπόριο και θα λειτουργεί ένα στοιχειώδες “κοινωνικό κράτος”, οι τράπεζες θα χρηματοδοτούν την παραγωγική σφαίρα της οικονομίας και το εμπόριο και δεν θα επιδίδονται στην κερδοσκοπία, δεν θα υπάρχει διαπλοκή μεταξύ της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, οι μηχανισμοί της ενημέρωσης θα εκδημοκρατιστούν και όλοι θα βρουν τη θέση που τους ταιριάζει. Ονειρεύονται δηλαδή ένα καπιταλισμό χωρίς ταξικές συγκρούσεις.
Στη λογική αυτή οραματίζονται ένα διεθνή καπιταλισμό με δημοκρατία και χωρίς τις νεοφιλελεύθερες ακρότητες που γνωρίζουμε σήμερα.
Πρόκειται για μια καθαρά μικροαστική χίμαιρα, για ονειροπόληση των καταπιεζόμενων μικροαστικών στρωμάτων –ακόμα και των πιο εύπορων– που έχουν χτυπηθεί άγρια από τις πολιτικές λιτότητας τα τελευταία πέντε χρόνια. Βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο του κατεστραμμένου μικροαστού –αυτό που οι αναλυτές αποκαλούν καταστροφή της μεσαίας τάξης– ο οποίος βλέπει μπροστά του να ορθώνονται απειλητικά οι αδυσώπητοι νόμοι της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης και το κεφάλαιο που απειλεί να τον καταπιεί.
Η εξέλιξη του καπιταλισμού, υπονομεύει την παλιά του θέση, ότι είναι οι ίδιοι οι νόμοι της καπιταλιστικής ανάπτυξης που αφαιρούν το έδαφος πάνω στο οποίο στήριζε στο παρελθόν την μικροαστική του ευδαιμονία.
Η θέση του στο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο, υποβιβάζεται αναγκαστικά, στην καλύτερη περίπτωση σε αυτή του μισθωτού εργάτη που θα προσφέρει τις υπηρεσίες του στον κεφαλαιούχου που είχε εισβάλει βίαια στο δικό του χώρο κυριαρχίας και στη χειρότερη, στην ένταξη του στον εφεδρικό στρατό εργασίας.
Το φάσμα της ανεργίας προβάλει απειλητικά μπροστά του.
Στο μυαλό του, προσπαθεί να διώξει μακριά τη ζοφερή αυτή κατάσταση, να δραπετεύσει από τις νομοτέλειες και τις αναγκαιότητες που προβάλουν στην ίδια την πορεία της καπιταλιστικής ανάπτυξης –και εκδηλώνονται με ιδιαίτερη σφοδρότητα στις συνθήκες της κρίσης- οι οποίες τον καταπιέζουν και τον περιθωριοποιούν και να φτιάξει ένα δικό του φανταστικό κόσμο.
Ένα καπιταλιστικό κόσμο, όπου θα έχει τη θέση του και το κεφάλαιο, αλλά χωρίς τις αρπακτικές διαθέσεις που αυτό επιδεικνύει σήμερα.
Ένα κόσμο ταξικών αντιθέσεων, όπου ο ίδιος θα διατηρεί την περίοπτη θέση του παρελθόντος, αλλά παράλληλα θα υπάρχει και ταξική αρμονία.
Ένα κόσμο που θα οικοδομηθεί πάνω σε δημοκρατικές αρχές, αλλά στο μυαλό του η έννοια της δημοκρατίας, μάλλον προσδιορίζεται ως μέσο άμυνας ενάντια στις επεκτατικές διαθέσεις και τη ληστρική δράση του κεφαλαίου.
Όμως ο φανταστικός αυτός καπιταλιστικός κόσμος, δεν έχει θέση πάνω στο σκληρό έδαφος της σημερινής Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπου κυριαρχεί ο αδυσώπητος ανταγωνισμός του κεφαλαίου, τα αιματηρά προγράμματα λιτότητας που καταπίνουν ανθρώπινες σάρκες, η γενικευμένη αστάθεια της συντριπτικής πλειοψηφίας των ευρωπαϊκών λαών, η οποία όμως κρίνεται αναγκαία για τη δημιουργία συνθηκών σταθερότητας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Το μικροαστικό όνειρο περιφέρεται στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, οι κυβερνήσεις εκεί, είτε το απέρριψαν μετ΄ επαίνων, είτε το αντιμετώπισαν με στείρα άρνηση.
Το Βερολίνο απαίτησε πλήρη συμμόρφωση με τα συμφωνηθέντα.
Η κυβέρνηση βρέθηκε μπροστά στο δίλλημα της υποχώρησης και της υπεράσπισης του προγράμματος της.
Στην παρούσα φάση επέλεξε να υπερασπιστεί το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος της, αφού πρώτα αφαίρεσε το “αγκάθι” της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου