Για τη δυνατότητα της Ελλάδας να υψώσει το ανάστημά της απέναντι στη Γερμανία, κάνει λόγο σε άρθρο του που είχε δημοσιευθεί ένα μήνα πριν, ο υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος. Το άρθρο έχει τίτλο "Forget it Wolfgang" και είχε δημοσιευθεί στην εφήμερίδα «Πολιτική & Οικονομική Αγορά» της 17/1/2015.
Διαβάστε αναλυτικά όλο το άρθρο του Προκόπη Παυλόπουλου:
Με το γνωστό του ύφος, ο γερμανός Υπουργός Οικονομικών κ. Wolfgang Schäuble «αποφάνθηκε» -φυσικά μονομερώς- ότι δεν υφίσταται, θεσμικώς και πολιτικώς, ζήτημα ελληνικών απαιτήσεων ως προς το κατοχικό δάνειο και τις αποζημιώσεις λόγω ανθρώπινων θυμάτων και υλικών καταστροφών από τις δυνάμεις κατοχής. Τα πράγματα όμως είναι εντελώς διαφορετικά, όπως άλλωστε αναγνωρίζουν έγκυροι νομικοί και πολιτικοί κύκλοι ακόμη και στην ίδια την Γερμανία:
I. Πρώτον, ως προς το κατοχικό δάνειο, πρόκειται για σύμβαση που έχει συναφθεί με καταναγκαστικό και εκβιαστικό τρόπο μεταξύ της κατοχικής Ελληνικής Κυβέρνησης και της Γερμανίας, προς συντήρηση των στρατευμάτων κατοχής. Μάλιστα το δάνειο αυτό είχε αρχίσει ν' αποπληρώνεται κατά την διάρκεια της κατοχής. Λόγω της νομικής φύσης του δανείου τούτου αφενός οι ελληνικές απαιτήσεις παραμένουν πλήρως ενεργές και, αφετέρου, ουδόλως τίθεται θέμα παραγραφής.
II. Δεύτερον, ως προς τις κατά τ' ανωτέρω αποζημιώσεις, με την Συμφωνία του Λονδίνου (1953) ορίσθηκε πως θα γίνονταν απαιτητές μετά την σύναψη «Συμφώνου Ειρήνης». Το οποίο υπογράφηκε το 1990, μεταξύ της ενιαίας πλέον Γερμανίας και των τεσσάρων νικητριών δυνάμεων του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου (ΗΠΑ, Γαλλίας, Αγγλίας, ΕΣΣΔ). Μετά το Σύμφωνο αυτό λοιπόν κατέστησαν πλέον απαιτητές οι προαναφερόμενες αποζημιώσεις υπέρ της Ελλάδας και σε βάρος της Γερμανίας, ιδίως κατ' εφαρμογήν του άρθρου 3 της Δ΄ Σύμβασης της Χάγης του 1907. Επομένως, και επειδή όχι μόνον ουδέποτε η Ελλάδα παραιτήθηκε του κατά τ' ανωτέρω δικαιώματός της αλλά, όλως αντιθέτως, π.χ. ο ίδιος ο γερμανός Καγκελάριος Λούτβιχ Έρχαρτ το είχε επισήμως αναγνωρίσει το 1965, οι σχετικές με τις αποζημιώσεις αυτές ελληνικές απαιτήσεις παράγουν πλήρως τις έννομες συνέπειές τους.
Μήπως λοιπόν στον κ. Schäuble ταιριάζει από ελληνικής πλευράς –και κατά το δικό του «προηγούμενο» προς τον κ. Γ. Στουρνάρα-η απάντηση «Forget it Wolfgang»; Και για όσους τυχόν θεωρούν πως κάτι τέτοιο θάταν «δύσκολο» ν' αντιταχθεί από τη «μικρή» Ελλάδα στην «πανίσχυρη» Γερμανία, θυμίζω τούτο: Η Ελλάδα θ' αργούσε πολύ να μπει στην τότε ΕΟΚ, αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν τόνιζε μ' έμφαση στον Καγκελάριο Helmut Smith πως σε περίπτωση veto της Γερμανίας η Ελλάδα θα προέβαινε σε δημόσια καταγγελία γι' αυτό, με βάση μάλιστα την πικρή εμπειρία των γερμανικών εγκλημάτων κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο...
πηγή
Με το γνωστό του ύφος, ο γερμανός Υπουργός Οικονομικών κ. Wolfgang Schäuble «αποφάνθηκε» -φυσικά μονομερώς- ότι δεν υφίσταται, θεσμικώς και πολιτικώς, ζήτημα ελληνικών απαιτήσεων ως προς το κατοχικό δάνειο και τις αποζημιώσεις λόγω ανθρώπινων θυμάτων και υλικών καταστροφών από τις δυνάμεις κατοχής. Τα πράγματα όμως είναι εντελώς διαφορετικά, όπως άλλωστε αναγνωρίζουν έγκυροι νομικοί και πολιτικοί κύκλοι ακόμη και στην ίδια την Γερμανία:
I. Πρώτον, ως προς το κατοχικό δάνειο, πρόκειται για σύμβαση που έχει συναφθεί με καταναγκαστικό και εκβιαστικό τρόπο μεταξύ της κατοχικής Ελληνικής Κυβέρνησης και της Γερμανίας, προς συντήρηση των στρατευμάτων κατοχής. Μάλιστα το δάνειο αυτό είχε αρχίσει ν' αποπληρώνεται κατά την διάρκεια της κατοχής. Λόγω της νομικής φύσης του δανείου τούτου αφενός οι ελληνικές απαιτήσεις παραμένουν πλήρως ενεργές και, αφετέρου, ουδόλως τίθεται θέμα παραγραφής.
II. Δεύτερον, ως προς τις κατά τ' ανωτέρω αποζημιώσεις, με την Συμφωνία του Λονδίνου (1953) ορίσθηκε πως θα γίνονταν απαιτητές μετά την σύναψη «Συμφώνου Ειρήνης». Το οποίο υπογράφηκε το 1990, μεταξύ της ενιαίας πλέον Γερμανίας και των τεσσάρων νικητριών δυνάμεων του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου (ΗΠΑ, Γαλλίας, Αγγλίας, ΕΣΣΔ). Μετά το Σύμφωνο αυτό λοιπόν κατέστησαν πλέον απαιτητές οι προαναφερόμενες αποζημιώσεις υπέρ της Ελλάδας και σε βάρος της Γερμανίας, ιδίως κατ' εφαρμογήν του άρθρου 3 της Δ΄ Σύμβασης της Χάγης του 1907. Επομένως, και επειδή όχι μόνον ουδέποτε η Ελλάδα παραιτήθηκε του κατά τ' ανωτέρω δικαιώματός της αλλά, όλως αντιθέτως, π.χ. ο ίδιος ο γερμανός Καγκελάριος Λούτβιχ Έρχαρτ το είχε επισήμως αναγνωρίσει το 1965, οι σχετικές με τις αποζημιώσεις αυτές ελληνικές απαιτήσεις παράγουν πλήρως τις έννομες συνέπειές τους.
Μήπως λοιπόν στον κ. Schäuble ταιριάζει από ελληνικής πλευράς –και κατά το δικό του «προηγούμενο» προς τον κ. Γ. Στουρνάρα-η απάντηση «Forget it Wolfgang»; Και για όσους τυχόν θεωρούν πως κάτι τέτοιο θάταν «δύσκολο» ν' αντιταχθεί από τη «μικρή» Ελλάδα στην «πανίσχυρη» Γερμανία, θυμίζω τούτο: Η Ελλάδα θ' αργούσε πολύ να μπει στην τότε ΕΟΚ, αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν τόνιζε μ' έμφαση στον Καγκελάριο Helmut Smith πως σε περίπτωση veto της Γερμανίας η Ελλάδα θα προέβαινε σε δημόσια καταγγελία γι' αυτό, με βάση μάλιστα την πικρή εμπειρία των γερμανικών εγκλημάτων κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο...
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου