Φαντάζομαι πως δεν υπάρχει Έλληνας και Ελληνίδα που να μην ένιωσαν καλύτερα από την αλλαγή στάσης στον χειρισμό του θέματος της διευθέτησης τού ΔΧ από τη νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, που δείχνει ότι δεν ακολουθεί την (πεπατημένη) λογοδοσία υποδειγματικών δωσιλόγων, στην οποία μας είχαν συνηθίσει οι “μνημονιακές” κυβερνήσεις των Πα.Σο.Κ, ΛΑΟΣ, ΝΔ, ΔΗΜΑΡ, υπό τους ΓΑΠ, Παπαδήμου, Σαμαρά/Βενιζέλου.
Αυτή η αλλαγή, αποτελεί μία πραγματικότητα άξια επαίνων, που κάθε αδέκαστος κριτής δεν θα τσιγκουνευτεί να δώσει.
Η ουσία, όμως, δεν βρίσκεται στις (καλές ή κακές) εντυπώσεις που δημιουργεί η στάση απέναντι στο πρόβλημα, αλλά βρίσκεται στη λύση που τελικά θα δοθεί στο πρόβλημα.
Ποιό είναι, λοιπόν, το πρόβλημα;
Αρχικά, όταν το ταμείο της Χώρας βρέθηκε (περί τα μέσα του 2010) να μην έχει να πληρώσει μία υποχρέωσή της (κάποια λήγοντα Ομόλογα της) εμφανίστηκε το αμιγώς οικονομικό πρόβλημα, του ενδεχόμενου της “πτώχευσης” της Χώρας, με όλες τις συνέπειες που επιφέρει αυτή (και τις οποίες δεν θα αναλύσουμε εδώ).
Ο τρόπος που υιοθετήθηκε (από την τότε κυβέρνηση Πα.Σο.Κ, με ΓΑΠ Πρωθυπουργό) για την αντιμετώπιση του οικονομικού αυτού προβλήματος, δημιούργησε ένα ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα, αυτό της απώλειας τής Αυτοδιάθεσης της Χώρας (δια τής “άνευ όρων” παράδοσης τής διαχείρισης της Οικονομίας της στους “δανειστές” της, με τους συγκεκριμένους όρους του “Μνημονίου” τους οποίους κατέδειξε, από τότε, ο καθ. Γιώργος Κασιμάτης, ως “όρους παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας”).
Έτσι, το οικονομικό πρόβλημα της αντιμετώπισης της εξόφλησης του Δ.Χρέους, γέννησε το δίδυμο, πολιτικό (και ακόμη μεγαλύτερο) πρόβλημα της απώλειας της Αυτοδιάθεσης της Χώρας.
Τώρα, λοιπόν, έχουμε ένα “δίδυμο” πρόβλημα, πολιτικό και οικονομικό, αλληλοτροφοδοτούμενο, καθώς οι “δανειστές” είναι πολύ αμφίβολο να δεχτούν να απωλέσουν την (“κεκτημένη” με αυτούς τους όρους του Μνημονίου) οικονομική κατοχή της Χώρας, που, τελικά είναι πολιτική κατοχή, που εκφράζεται με την επιβολή της θέλησης των “δανειστών” (και μάλιστα με νομοθετήματα της “Βουλής των Ελλήνων”!!!) σε κάθε ζήτημα και θέμα της καθημερινότητας της Ελληνικής κοινωνίας, από τον τρόπο λειτουργίας των νοσοκομείων ή των σχολείων, μέχρι τον εξοπλισμό του στρατεύματος.
Όπως προαναφέρθηκε, το πολιτικό πρόβλημα (η απώλεια της Λαϊκής και Εθνικής κυριαρχίας) είναι πολύ μεγαλύτερο του οικονομικού. Άρα, προέχει η δική του λύση. Δηλαδή, αυτό που είναι ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ το ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ, από τη νέα διευθέτηση του Δημόσιου Χρέους, είναι η απαλλαγή της Ελλάδας από τους όρους απώλειας της Αυτοδιάθεσής της. Υπενθυμίζεται πως οι όροι αυτοί, είναι:
Η παραίτηση της Ελλάδας από κάθε προστασία που παρέχει το Διεθνές Δίκαιο για το ακατάσχετο της Δημόσιας περιουσίας των κρατών
Η απαγόρευση δανεισμού της Ελλάδας από άλλη πηγή, έξω από αυτή των “δανειστών”.
Η δυνατότητα μεταβίβασης των “χρεωγράφων”, από τους “δανειστές” σε τρίτους.
Η απαγόρευση συμψηφισμού του χρέους με οφειλές (υπάρχουσες ή που μπορεί να υπάρξουν) κάποιου “δανειστή” προς την Ελλάδα.
Η εφαρμογή του Αγγλικού Δικαίου σε διαφορές που μπορεί να προκύψουν μεταξύ “δανειστών” και Ελλάδας.
Η υποθήκευση όλης τής Δημόσιας ή ιδιωτικής περιουσίας του κράτους.
Η λειτουργία του υποχθόνιου μηχανισμού λεηλασίας του Δημόσιου πλούτου της Χώρας, του διαβόητου ΤΑΙΠΕΔ
Αν δεν εκλείψουν αυτοί οι όροι από την επιδιωκόμενη “ΝΈΑ ΣΥΜΦΩΝΊΑ” για τη διευθέτηση του Δ. Χρέους”, τότε θα έχουμε μείνει μόνον με τις καλές εντυπώσεις τής αρχής και θα έχουμε τη συνέχιση του ίδιου καθεστώτος της “οικονομικής δουλοπαροικίας”, που διαμόρφωσαν οι προαναφερόμενες κυβερνήσεις δωσιλόγων. Και, θα έχει επαληθευτεί η προεκλογική πρόβλεψή μου πως “Τα κόμματα που διεκδικούν να κυβερνήσουν τη Χώρα (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ) είναι εξ ίσου δουλόφρονα. Έχουν αποδεχθεί de facto την εσαεί ομηρία της Ελληνικής κοινωνίας στους πάτρωνες τους και το μόνο που τους νοιάζει (και γι' αυτό “σκοτώνονται” προεκλογικά) είναι το ποιος θα είναι ο διαχειριστής τής λεηλασίας . Για το ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει μία πολύ μικρή πιθανότητα (περί το 1%) να μην ισχύει αυτό. Παρ' όλο που τα γεγονότα και τα φαινόμενα δείχνουν πως είναι “μία από τα ίδια” σε διαφορετικό περιτύλιγμα, η Αλήθεια θα φανεί μετά από την (ενδεχόμενη) νίκη του στις εκλογές, αν εκφράσει το ΟΧΙ του Ελληνικού Λαού στην απώλεια της Αυτοδιάθεσής του, δηλαδή της Ελευθερίας του”.
Δηλώνω εδώ, πως επιθυμώ διακαώς, να διαψευστούν οι (παραπάνω) προβλέψεις μου και να αποδειχθώ εντελώς αναξιόπιστος αναλυτής της πολιτικής κατάστασης, καθώς η Χώρα θα έχει αποκτήσει (επί τέλους) ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ...
Αν οι “εταίροι/δανειστές” μας δεν δεχτούν την απόδοση της Αυτοδιάθεσής της, στη Χώρα μας, τότε ο μόνος δημοκρατικός δρόμος για την κυβέρνηση (ώστε να αποφασίσει ο κυρίαρχος Λαός για το κορυφαίο αυτό ζήτημα) θα είναι να το θέσει σε Δημοψήφισμα.
Με τη προϋπόθεση ότι το, παραπάνω περιγραφόμενο, πολιτικό μέρος του προβλήματος θα έχει εκλείψει, με τη συμφωνία των Ευρωπαίων εταίρων μας, νομίζω πως, για τη λύση του καθαρά οικονομικού μέρους του προβλήματος, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε έναν συμβιβασμό, εφ' όσον αυτός θα οδηγεί σε μία εξόφλησή του που θα είναι πραγματοποιήσιμη και ρεαλιστική και, επί πλέον, θα βάζει τα “κράτη/δανειστές” συνυπεύθυνους στην ανάπτυξη και ασφάλεια των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Χώρας μας (π.χ υδρογονάνθρακες, στρατηγικά ορυκτά, κλπ) από επίβουλες δυνάμεις.
Με απλά λόγια: Για να μπορέσουμε να ξεπληρώσουμε αυτά που σας χρωστάμε, βοηθείστε στην ανάπτυξη και προστατεύστε αποτελεσματικά, μαζί μας, τους πόρους της εξόφλησης των υποχρεώσεών μας προς εσάς.
Αν αυτά τα λογικά αιτήματα δεν γίνουν αποδεκτά από τους “εταίρους” μας, δεν έχουμε παρά να ψάξουμε για άλλους “εταίρους”, σύμφωνα και με τη λαϊκή σοφία: “Φίλος επιζήμιος, εχθρός αποκαλείται”...
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου