Παρακαλώ Αντίλογο! Προεδρική ονοματολογία τακτικισμών

Του Κωνσταντίνου Γρ. Μαρκέτου 

Μια εβδομάδα ακριβώς μετά τις εκλογές που τις πυροδότησε η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά είχαν 

προκληθεί ήδη από τη λαϊκή δυσαρέσκεια, το θέμα συζήτησης περιστρέφεται ξανά γύρω από την ονοματολογία. Πάρα πολλοί είναι αυτοί που εισηγούνται στο Σαμαρά να μην στηρίξει την πρόταση Τσίπρα με ρεβανσιστική προφανώς διάθεση. Ας μην κοροϊδεύομαστε όμως, η ΝΔ του Σαμαρά καθημερινά αποτυγχάνει τόσο επικοινωνιακά όσο και ουσιαστικά. Οπότε η απόφαση του ονόματος του Προέδρου εξαρτάται πλήρως από την πολιτική σκοπιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ.

1) Το πρώτο όνομα που ακούστηκε εντόνως ήταν αυτό του πρώην Πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή. Πολλοί ήταν αυτοί που τον ήθελαν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αρχικά η ΝΔ του Σαμαρά. Ξέρετε η μεταλλαγμένη Νέα Δημοκρατία που έβαλε λουκέτο στη Ρηγίλλης, που έσβησε τον πυρσό της παράταξης(πυρσό που εισήγαγε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης), που λησμόνησε τις αρχές του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που λησμόνησε τις αρχές της μεγάλης κεντροδεξιάς πατριωτικής 

παράταξης του Κώστα Καραμανλή για να υψώσει ως σημαία με το Μπαλτάκο και τα υπόλοιπα ακροδεξιά σταγονίδια τη λογική των δύο άκρων. Η μεταλλαγμένη Νέα Δημοκρατία, που  ανθρώπους που ούτε ως κλητήρες δεν θα έμπαιναν στην παράταξη των Καραμανλήδων τους έκανε υπουργούς, κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους, μόνιμους πανελίστες(Άδωνις Γεωργιάδης, Θανάσης Πλεύρης) και τελευταία και δελφίνους(Μάκης Βορίδης). Αυτή λοιπόν η Νέα Δημοκρατία θέλει να περιχαρακωθεί ακόμα περισσότερο γύρω από τις αρχές της Πολιτικής Άνοιξης φέρνοντας τον πολιτικό χειμώνα στην ίδια την παράταξη. Στη συνέχεια ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ όπως είναι λογικό. Γνωρίζει ο Τσίπρας ότι αυτή τη στιγμή το μοναδικό εθνικό κεφάλαιο της χώρας είναι ο Κώστας Καραμανλής. Οπότε μία γλαστροποίησή του μέσω της εκλογής του στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα θα τον εκμηδένιζε από την ενεργό πολιτική ζωή. Όμως επειδή ο χρόνος της επιστροφής του, μετράει αντίστροφα και μάλιστα το καραμανλικό τικ-τακ του χρόνου είναι πιο ισχυρό από αυτό των Ισπανών αγανακτισμένων, τα σχέδια και των δύο πλευρών αποτυγχάνουν.

2) Ακούστηκε το όνομα του Δημήτρη Αβραμόπουλου. Έναν άνθρωπο που εκτιμώ και σέβομαι καθώς την πρώτη διαδικτυακή του συνέντευξη την είχε παραχωρήσει στο γράφοντα στις 28-1-11 στο enpatrais.blogspot.gr. Ακούστηκε το όνομά του ως ένας πολιτικός ευρύτερα αποδεκτός και καθώς θα άνοιγε ύστερα η θέση του επιτρόπου της Ε.Ε για να καλυφθεί από τον κ Μηλιό. Μια λογική κίνηση οφείλω να παραδεχτώ αλλά δεν αποβλέπει σε μελλοντικά πολιτικά οφέλη για τον κ Τσίπρα. Οπότε θεωρώ πώς σιγά σιγά αυτή η πρόταση θα αρχίσει να εξασθενεί.

Αφού ανέλυσα τα ονόματα που μέχρι τη στιγμή που γράφεται το συγκεκριμένο άρθρο ακούγονται εντόνως, νομίζω πώς είναι καιρός να παρουσιαστούν άλλα δύο τα οποία μπορεί να μην ακούγονται ή και να μην ακουστούν ποτέ, αλλά το καθένα για τη δική του σκοπιμότητα θα ήταν μία κίνηση ματ στο παιχνιδί των πολιτικών τακτικισμών. 

1) Μίκης Θεοδωράκης. Για μια κυβέρνηση με βασικό κορμό την Αριστερά νομίζω πώς ένα από τα ονόματα που επιβάλλονται να συζητηθούν είναι αυτό του Μίκη. Ένας άνθρωπος με εντονότατη παρουσία στα κοινά όσο και αν κάποιες φορές ενοχλούσε, ένας άνθρωπος που την ιστορική στιγμή όπου η χώρα χρειαζόταν σταθερή κυβέρνηση Καραμανλή είπε το αλησμόνητο Καραμανλής ή τανκς. Βεβαίως η ηλικία του είναι ένα μεγάλο μειονέκτημα αλλά σε αυτές τις κρίσιμες ώρες της εθνικής διαπραγμάτευσης χρειάζεται και ο Πρώτος πολίτης της χώρας μας, να μαγνητίζει το παγκόσμιο πολιτικό στερέωμα. Και πράγματι ο Μίκης Θεοδωράκης είναι μια μουσική και πολιτική οντότητα που εμπνέει σεβασμό όχι μόνο στους εταίρους μας αλλά στην παγκόσμια κοινότητα.

2) Ντόρα Μπακογιάννη. Ναι της γνωστής Αγίας Οικογένειας. Μα θα μπορούσε ποτέ ο ριζοσπάστης Αλέξης Τσίπρας να προτείνει ένα τέτοιο πρόσωπο; Η πολιτική κατά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή είναι η τέχνη του εφικτού. Το δίλημμα των επόμενων εκλογών λογικά δεν θα είναι πάλι μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Θα επανακτήσουν οι εκλογές ιδεολογικό χαρακτήρα. Άρα ο κ Τσίπρας θα έχει απέναντί του μια νέα κεντροδεξιά παράταξη απαλλαγμένη από τα βαρίδια που την έφθασαν ως εδώ. Θα ήταν χρήσιμο πολιτικά να αρχίσει να αποδομεί όλους τους εν δυνάμει δελφίνους της νέας κεντροδεξιάς. Προτείνοντας την κ Μπακογιάννη έχει εξασφαλισμένη την αποχή του Μητσοτακικού μπλοκ(Ντόρα, Κυριάκος, Παύλος Μπακογιάννης) από την ηγεσία της νέας κεντροδεξιάς. Επίσης στους συμβολισμούς πετυχαίνει να εκλέγεται στο ανώτατο πολιτειακό αξιώμα της χώρας Γυναίκα η οποία μάλιστα ελέω Καραμανλή(λόγω ορισμού της ως Υπουργού Εξωτερικών) πιστώνεται θετικά τα δύο βέτο της Ελλάδας στην ένταξη Σκοπίων σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε, την ανάπτυξη των σχέσεων μας με Ρωσία και Κίνα. Δηλαδή η κ Μπακογιάννη συμβολίζει τα τελευταία μεγάλα ΟΧΙ της Ελλάδας και την τελευταίας της απόπειρα να έχει ανεξάρτητη και αδέσμευτη εξωτερική πολιτική εντός της Ε.Ε.

ΥΓ: Όσον αφορά τις εξελίξεις στη Νέα Δημοκρατία όσο παραμένουν άνθρωποι όπως ο Βορίδης, ή ο Άδωνις η μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη θα είναι αναγκασμένη να εγκλωβίζεται σε ένα δεξιό, στα όρια της ακροδεξιάς, πυρήνα. Αν γίνει η επαναπροσέγγισή της με τον μεσαίο χώρο και η επαναφορά της κεντροδεξιάς πατριωτικής ταυτότητάς της, αυτή θα προέλθει από νέους ανθρώπους, που θα πρέπει να αναλάβουν την ηγεσία, όπως ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας Απόστολος Τζιτζικώστας, οι οποίοι την κρίσιμη στιγμή θα συστρατευθούν με παλιά στελέχη της Κεντροδεξιάς οι οποίοι είτε είναι τώρα αρχηγοί κομμάτων ή απλά έχουν αποσυρθεί από την πολιτική ζωή όπως ο Πάνος Καμμένος, ο Νίκος Νικολόπουλος, ο Βύρων Πολύδωρας, ο Προκόπης Παυλόπουλος κτλ υπό την σκέπη και ασφαλώς την ηγεσία του Κώστα Καραμανλή.