Παρά
τις εντυπωσιακές συναντήσεις κορυφής, η διαπραγμάτευση ακόμη είναι στην
αρχή. Θα περάσει από πολλές φάσεις ή, ακριβέστερα, από πολλά κύματα.
Αυτές τις μέρες γίνονται εκατέρωθεν αναγνωριστικές κινήσεις. Η ευελιξία
της ελληνικής πλευράς και η τελεσιγραφική εμφάνιση κυρίως της γερμανικής
πλευράς, με άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες να εκπέμπουν αυστηρότητα...
αλλά και κατανόηση προς το ελληνικό πρόβλημα, συγκροτούν ένα πλέγμα
πολιτικών κινήσεων, έναν ιδιότυπο πόλεμο θέσεων, όπου η καθεμιά πλευρά
είναι αναγκασμένη να λαμβάνει υπόψη τον συσχετισμό δύναμης, όπως αυτός
τροποποιείται, συχνά όχι μονοσήμαντα.
Αφετηρία της διαπραγμάτευσης είναι η εντολή του ελληνικού λαού, την
οποία δεν μπορούν να παρακάμψουν οι Ευρωπαίοι εταίροι. Το επιχείρημα του
Βερολίνου ότι άλλαξε μόνο μία κυβέρνηση στην Ευρώπη και όχι η Ευρώπη
είναι στατικό. Η πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα διαδραματίζει ολοένα και
περισσότερο ρόλο καταλύτη σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η προειδοποίηση Ομπάμα
ότι τυχόν σύγκρουση της Ευρωζώνης με την Ελλάδα θα προκαλέσει κρίση σε
ολόκληρη την Ευρώπη αλλά και την παγκόσμια οικονομία επιβεβαιώνει τη
θεμελιακή αλλαγή που συμβολίζει το νέο ελληνικό παράδειγμα. Γι' αυτό
άλλωστε η Μέρκελ πηγαίνει μεθαύριο στην Ουάσιγκτον.
Η διαρροή των γερμανικών θέσεων, υπό τύπον τελεσιγράφου, που έγινε χθες,
είναι μέρος του πολέμου θέσεων και πιστοποιεί τη δυναμική της
διαπραγμάτευσης. Το Βερολίνο καμώνεται ότι δεν αναγνωρίζει το πολιτικό
αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών. Ταυτίζει τεχνηέντως την αρχή της
συνέχειας του κράτους με τη συνέχιση της πολιτικής της λιτότητας. Δηλαδή
αμφισβητεί τη δυνατότητα ενός λαού να επιλέξει την πολιτική για τη
διακυβέρνησή του. Προφανώς πρόκειται για αντιδημοκρατική και
αντιευρωπαϊκή νοοτροπία.
Η λύση στη διαπραγμάτευση μόνο πολιτική μπορεί να είναι. Το Eurogroup
καλείται να αποφασίσει πολιτικά. Αυτό το νόημα έχει η αιφνίδια πίεση
Ντράγκι προς την Ελλάδα, καθώς και η προτροπή τους προς τους άλλους
Ευρωπαίους εταίρους να βρεθεί λύση στο Eurogroup, το οποίο δεν είναι
πολιτικά ουδέτερος χώρος. Η πίεση θα κορυφωθεί εν όψει τού, υπό
σύγκληση, Eurogroup της 11ης Φεβρουαρίου, με στόχο να πιεστεί η ελληνική
κυβέρνηση να ανοίξει τα χαρτιά της και να δεσμευτεί για το νέο
πρόγραμμα, εφόσον επιμένει (και ορθώς) να απορρίπτει το Μνημόνιο και να
μην συζητεί την 6η αξιολόγηση.
Το αποτέλεσμα του Eurogroup θα κριθεί πολιτικά από τις ευρωπαϊκές
κοινωνίες και πρώτα - πρώτα από τον ελληνικό λαό. Η ελληνική κυβέρνηση
προχωρεί βήμα - βήμα στην ανίχνευση προθέσεων και τη διαμόρφωση νέων
δυνατοτήτων. Όσο γρηγορότερα κλείσει η συμφωνία τόσο το καλύτερο και για
τις δύο πλευρές, αρκεί όμως να επικρατήσει κλίμα διαπραγμάτευσης και
όχι υπαγόρευσης τελεσιγράφων. Οι εκκρεμότητες, μέσα σ' ένα μεταβαλλόμενο
διεθνές και ευρωπαϊκό περιβάλλον, μπορεί να αποδειχθούν αστάθμητοι
παράγοντες κρίσης.
Ο ρεαλισμός της ελληνικής κυβέρνησης συνίσταται στη στρατηγική θέση ότι
το χρέος είναι μη βιώσιμο και συνεπώς δεν μπορεί να αποπληρωθεί. Αν δεν
απομειωθεί, θα αποτελεί παράγοντα αστάθειας όχι μόνον εντός, αλλά και
εκτός... Αν το χρέος δεν καταστεί βιώσιμο, δηλαδή αν δεν ρυθμιστεί με
τεχνικές απομείωσης και ταυτοχρόνως δεν δοθεί ισχυρή αναπτυξιακή ώθηση
στην ελληνική οικονομία, τότε η Ελλάδα δεν θα μπορεί να επανέλθει στις
αγορές και θα περιδινίζεται σε μια ολοένα βαθύτερη κρίση.
Η αντιπολιτευτική τακτική της Ν.Δ. δείχνει τον εκφυλισμό της ηγεσίας της
και την κρίση ταυτότητας και αξιοπιστίας στην οποία έχει βυθιστεί το
κόμμα. Ευρύτατες λαϊκές δυνάμεις, ακόμη και πολίτες που ψήφισαν προχθές
τη Ν.Δ., ακουμπούν με ελπίδα την προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για το
χρέος, η οποία, ωστόσο, μετά τις προγραμματικές δηλώσεις, πρέπει να
μπολιαστεί γρήγορα με τις κύριες πρωτοβουλίες του προγράμματος, δηλαδή
με τα μέτρα ανακούφισης των λαϊκών και των μεσαίων τάξεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου