Του Σάββα Τσιμαχίδη
Πώς έγινε έτσι η χώρα μας, η κοινωνία μας, ο κόσμος μας; Γιατί μας επιβάλουν με διάφορα προσχήματα οικονομικά δεσμά και κοινωνικές τυραννίες; Γιατί κυριαρχεί παντού στον τόπο μας ο φαρισαϊσμός και η υποκρισία; Γιατί κάποιοι προσπαθούν να γκρεμίσουν και να ισοπεδώσουν ανελέητα τις σταθερές αξίες του πολιτισμού μας; Γιατί γκρεμίζονται τα πνευματικά μας ερεθίσματα; Γιατί πλήττονται και διαλύονται οικογένειες; Γιατί οι νέοι μας δοκιμάζουν την πίκρα της καθημερινότητας, την αδικία, την ανεργία; Γιατί στο πρόσωπο των φτωχών και των αδυνάτων αποτυπώνεται ο εξευτελισμός της ανθρώπινης αξίας; Γιατί αυτό, που άλλοτε ονομάζεται έθνος, σήμερα προσπαθούν να το ξευτιλίσουν και να το κατακερματίσουν; Αύριο στο όνομα ποιου θα κληθούν να πολεμήσουν και να θυσιαστούν τα ανίψια μου, το παιδί μου και τα εγγόνια μου; Γιατί η πίστη χλευάζεται; Γιατί η παιδεία και η υγειονομική περίθαλψη υποβαθμίζεται;
Σε όλα αυτά τα ερωτήματα η απάντηση είναι μία. Οι νεοταξικές δυνάμεις του διεθνιστικού κεφαλαίου μας επιβάλουν καθημερινά, εδώ και καιρό, την αυτοκαταστροφή μας, την αυτοκτονία. Εμείς ανεχτήκαμε να διαστρεβλώνεται καθημερινά η ιστορία μας. Να αποθαρρύνονται οι αγωνιστές για τη διαφύλαξη της ιστορικής αλήθειας, να παραβιάζεται προκλητικά και ατιμώρητα ο νόμος. Εμείς βλέπαμε να καταπατούνται επιδεικτικά κανόνες κοινωνικής ηθικής με τη σιωπηρή κάλυψή της καθώς πρέπει κοινωνίας μας. Και τι πράξαμε; Συναυτουργήσαμε παθητικά. Δεν νοιαστήκαμε ποτέ για τις φρικτές συνέπειες. Βολευτήκαμε με τον «ωχαδερφισμό» όταν καιγόταν το σπίτι του διπλανού μας (από το διεθνιστικό κεφάλαιο) και εμείς καθόμασταν στο μπαλκόνι και κάναμε κριτική για το προβληματικό σύστημα πυρόσβεσης του σπιτιού του. Τον σεβασμό, την σεμνότητα την εντιμότητα, την υπευθυνότητα, την αγάπη, την ανεκτικότητα, την δικαιοσύνη, την επιείκεια, τη λήθη, τη συγχώρεση.
Και τι κάνουμε τώρα;
Αν η αιτία της υπαρκτής κακοδαιμονίας μας, είναι η πολιτική μας αμαρτία, τότε η λύση του δράματος που περνάμε είναι η πολιτική μετάνοια, κανείς δεν σώζεται από την αμαρτία, όποια κι αν είναι αυτή, χωρίς την μετάνοια. Το έχω ξαναπεί, δεν πρέπει να χάσουμε την ευκαιρία της εξιλέωσης. Θα είναι μεγάλη αμαρτία. Δεν θα μας το συγχωρήσουν ποτέ τα αδέρφια μας, οι γονείς μας, οι φίλοι μας, τα παιδιά μας.
Πρέπει με τον αγώνα μας να διατηρήσουμε την πίστη μας και τον εθνισμό μας, στον τόπο αυτό, των προγόνων μας.
Δεν πρέπει να υποστείλουμε την σημαία, δεν πρέπει να υποκύψουμε στις απειλές και στα εκβιαστικά διλλήματα. Πρέπει να σταθούμε ενωμένοι στις δύσκολες στιγμές που περνάμε. Να μην υποκύψουμε στις διασπαστικές προπαγάνδες του συστήματος. Μέχρι τώρα δεν νοιαστήκαμε και την πατήσαμε, κοιμηθήκαμε, μας κοίμισαν.
Ξυπνήστε γρήγορα Έλληνες, γιατί θα χαθούμε όλοι μαζί. Μήπως εν τέλει η έλλειψη αγώνα για την προσωπική μας ύπαρξη, είναι αυτή, που απαξιώνει την ίδια μας τη ζωή; Σ’αυτόν τον προβληματισμό, υπάρχει απάντηση. Αν θέλεις, μπορείς. Μπορείς να αρχίσεις, ξεκινώντας από τον εαυτό σου. Εγώ αυτό έπραξα. Έγινα «Ανεξάρτητος Έλληνας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου