ΝΕΟΛΑΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Του Χρήστου Κόλια

Βιώνουμε μια πολύ περίεργη εποχή. Μια εποχή που δεν επιτρέπει στους νέους  τα όνειρα και τις ελπίδες. Μια εποχή τελματωμένη στην αναξιοπιστία, το ψέμα, την υποκρισία και την αναξιοκρατία. Αντιμετωπίζουμε την καθημερινή πτώση των αξιών, την  κατάρρευση των ιδεολογιών, την αμφισβήτηση των προτύπων, υποχωρεί η  συλλογική δράση έναντι  του ατομισμού, βλέπουμε την εξαφάνιση των ηρώων και την υποκατάσταση τους από τους TVstars, το κυνήγι του βολέματος με όχι ηθικούς τρόπους, η επιδίωξη του εφήμερου κέρδους και της δόξας που όμως έχουν ημερομηνία λήξης και φυσικά δεν έχουν σχέση με την αρετή.
Αρκετά χρόνια πριν όλοι έλεγαν ότι η πολιτική δράση και οι ιδεολογικοί αγώνες ήταν ιεροί. Έδιναν νόημα στη ζωή των νέων ανθρώπων και φτερά στην ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Σήμερα, η πολιτική θεωρείται και κατηγορείται ως βασικός υπαίτιος για την παρακμή της εποχής. Είναι όμως αυτή η αλήθεια? Η πολιτική και οι υπηρέτες  της, είναι προϊόντα της ίδιας της κοινωνίας.
Η λειτουργία της τελευταίας, επηρεάζεται από διάφορους παράγοντες όπως : τις παραγωγικές σχέσεις, τη δομή της οικονομίας, τις κυρίαρχες ιδεολογίες και τις δυνάμεις που τις επικαλύπτουν. Η πολιτική δηλαδή διαμορφώνει αλλά και διαμορφώνεται από τη λειτουργία της κοινωνίας και της οικονομίας . Κυρίαρχα χαρακτηριστικά στοιχεία  είναι η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, η άμβλυνση των ιδεολογικών αντιθέσεων δεξιάς και αριστεράς, η χαλάρωση των οικογενειακών δεσμών, η ευημερία του υπερκαταναλωτισμού, η κυριαρχία των Μ.Μ.Ε.
 Οι νέοι απομακρύνονται από τα κοινά, αποστασιοποιούνται από την πολιτική, αναπτύσσουν δική τους γλώσσα επικοινωνίας ,απορρίπτουν τα παλιά πρότυπα, τα μοντέλα πολιτικής του χθες, αρνούνται τις απλουστευμένες λογικές του άσπρου ή του μαύρου, δε δέχονται τις απλοϊκές απαντήσεις, τα τσιτάτα, τα συνθήματα. Έχουν τα δικά τους ενδιαφέροντα, στρέφονται στον αθλητισμό, στις οικονομικές η στις πολιτισμικές  αναζητήσεις ,στην έρευνα στο διαδίκτυο, αλλά και στη διασκέδαση με τις όποιες ακραίες μορφές της. Τους απασχολεί ο έρωτας αλλά αναλώνονται στη μοναξιά του διαδικτύου. Τα όνειρα όταν υπάρχουν είναι εικονικά, χωρίς περιεχόμενο και σαφείς στόχους. Υπάρχει βέβαια ο προβληματισμός για το μέλλον και ιδιαίτερα για το πρόβλημα της ανεργίας που συνδέεται με την εγκληματικότητα και τα ναρκωτικά. Εδώ η κατάσταση είναι δυσοίωνη. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα, ιδιαίτερα της Ανωτάτης Παιδείας, παράγει ανέργους. Οι περισσότερες εκπαιδευτικές κατευθύνσεις δεν αντιστοιχούν στις ανάγκες και τις προοπτικές της αγοράς εργασίας. Και η Πολιτεία, παρ ότι έχει τεράστιες ευθύνες εθελοτυφλεί μπροστά στο τεράστιο αυτό πρόβλημα. Όλα αυτά οδηγούν στην αποστασιοποίηση από την πολιτική και δημιουργείται  γενικότερο πρόβλημα, αλλά χαρακτηρίζει ιδιαίτερα τη σημερινή νεολαία. Η αποχή στις φοιτητικές εκλογές αυξάνει χρόνο με το χρόνο τα ποσοστά της και αναδεικνύεται ο αδιαφιλονίκητος νικητής. Οπως κι αν έχουν τα πράγματα, σήμερα "ζητείται ελπίς", όπως θα έλεγε και ο Αντώνης Σαμαράκης. Και αλίμονο αν αυτό δε γινόταν. Αλίμονο αν οι νέοι δεν ψάχνουν, τότε το μέλλον θα μοιάζει πρώιμα γερασμένο. Η ισοπέδωση της πολιτικής, η ταμπέλα ότι όλοι πολιτικοί είναι ίδιοι, είναι μια εύκολη άρνηση που μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες καταστάσεις. Αν επικρατήσει αυτή η λογική ότι δηλ. όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι, τότε όσοι παραμένουν ακόμη υγιείς και αλώβητοι από τις σειρήνες της παρακμής, είτε θα συμμαχήσουν με το σύστημα, είτε θα αποχωρήσουν. Και τότε ο στίβος της πολιτικής θα παραμείνει ελεύθερος στους χειρότερους και αδίστακτους εκπροσώπους της. Οι συνέπειες θα είναι ολέθριες για την πολιτική, και το μέλλον της κοινωνίας που ανήκει έτσι κι αλλιώς στους νέους. 
Για να κερδίσουν οι νέοι το αύριο, χρειάζεται θέληση, γνώση, υπευθυνότητα, κόπος, προσπάθεια για δημιουργία. 
Οι νέοι δεν έχουν άλλο δρόμο μπροστά τους, εκτός από το δρόμο τον καλό, το δύσκολο, τον ανηφορικό. Οφείλουν και μπορούν να αντισταθούν στην πτώση των αξιών, στο θάνατο της ελπίδας, στην παρακμή της πολιτικής. Αυτό είναι πρώτιστο χρέος τους απέναντι στον εαυτό τους και στο μέλλον του κόσμου. Οφείλουν να προτείνουν και να υλοποιούν τους τρόπους με τους οποίους το μέλλον αυτό μπορεί να γίνει καλύτερο. 
Ας σταθούμε λοιπόν εμείς οι μεγαλύτεροι δίπλα στους νέους ενθαρρύνοντας τους για την πολιτική και θα μπορούμε τότε να αισιοδοξούμε για το μέλλον.