“ Η προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα είναι να φτιάξει τη Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη της Αριστεράς, η οποία σύντομα θα κληθεί να κυβερνήσει όλους τους Έλληνες και όχι μόνο τους αριστερούς. ”
Τούτη η «κρίση» του καπιταλιστικού συστήματος πέρα από την καταστροφή που έχει σκορπίσει στην ευρωπαϊκή ήπειρο και ιδιαίτερα στις χώρες του Νότου έκανε και ένα καλό. Ξεγύμνωσε πολλούς και πολλά. Ιδεολογίες και ιδεολογήματα. Κοσμοθεωρίες και κοσμοθεωρήματα. Ανθρώπους και ανθρωπάκια. Ειδικά στην Ελλάδα αυτό έγινε με έναν ιδιαίτερα εντυπωσιακό τρόπο. Οι γραμμές μέσα στην κοινωνία έσπασαν σαν έτοιμες από καιρό να το πάθουν. Ήταν όντως έτοιμες. Ίσως να ήταν και ήδη σπασμένες. Η κρίση ήταν η αφορμή. Μια κοινωνική πυραμίδα αποσαθρωμένη από πάνω μέχρι κάτω ή και το αντίστροφο. Ειδικά το αντίστροφο έχει μεγάλο ενδιαφέρον.
Κάποτε ένας από τους μεγαλύτερους ηγέτες που πέρασε από αυτή την χώρα προσπάθησε να κάνει κάτι που δεν είχε γίνει σε τούτο τον τόπο. Να φτιάξει την γνωστή και ως μεσαία τάξη. Ήταν μια επαναστατικά ειρηνική πράξη. Το πέτυχε. Δεν άκουσε τις φωνές που τον συμβούλευαν για το αντίθετο. Δεν τις έλαβε καν υπόψη του. Προχώρησε και ολοκλήρωσε με απόλυτη επιτυχία το εγχείρημά του. Μίκρυνε κατά πολύ την ψαλίδα μεταξύ πάμπλουτων και πεινασμένων. Για αυτή του την πράξη αγαπήθηκε και μισήθηκε όσο κανείς στην πολιτική ιστορία της χώρας. Μισήθηκε ακόμα και από αυτούς που ευεργέτησε. Δεν παραπονέθηκε ποτέ. Ακόμα και όταν τον πρόδωσαν μέσα στο κόμμα του. Ήξερε ότι αυτή είναι η μοίρα των μεγάλων ανδρών. Ήξερε επίσης ότι οι μεγάλοι άνδρες πάντα συγχωρούν γιατί πρώτο τους μέλημα είναι ο λαός και η χώρα τους. Ήξερε ότι στον λαό δεν έπρεπε να κρατά ένας ηγέτης κακία. Η δουλειά του ήταν να τον οδηγεί με ασφάλεια και ευημερία στην πορεία του χρόνου. Δεν υπολόγισε όμως ότι αυτοί που τον πρόδωσαν πολύ σύντομα θα τον διαδέχονταν και θα πρόδιδαν και τον ίδιο τον λαό. Ο λαός τον αποκαλούσε πάντα με το μικρό του όνομα. Ο Ανδρέας, έλεγαν. Ακόμα και οι εχθροί του έτσι τον αποκαλούσαν.
Ο Ανδρέας προχώρησε άφοβα και θαρραλέα σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη και ταραγμένη περίοδο και στην Ελλάδα αλλά και στον κόσμο. Χειρίστηκε με απόλυτη επιτυχία διεθνείς συγκυρίες και συσχετισμό δυνάμεων της εποχής προς όφελος του λαού και της πατρίδας. Αγωνίστηκε και πέτυχε για όλους τους Έλληνες. Τούτος ο λαός άσχετα αν μερικές φορές κάνει λάθη, όπως όλοι οι λαοί, τον τίμησε. Στη δύση του πολιτικού και βιολογικού του κύκλου πήρε ένα μεγάλο δώρο – αναγνώριση των Ελλήνων για την προσφορά του που άγγιξε το 47%. Ακόμα και εκείνη την αποφράδα μέρα του Ιούνη που ο Ανδρέας «έφυγε» ο ελληνικός λαός στάθηκε πάνω από το φέρετρό του και έκλαψε πραγματικά έχοντας πλήρη συνείδηση για το άνθρωπο αποχαιρετούσε. Ο Ανδρέας Παπανδρέου άφησε ανεξίτηλη την περπατησιά του σε τούτα τα χώματα. Κυβέρνησε τον λαό του δίκαια. Όχι αλάνθαστα αλλά δίκαια. Ο Ανδρέας άλλωστε ήταν γνωστός για την επαναστατική λογική του που τη μετουσίωνε σε πολιτική πράξη και όχι για κούφια λόγια «επαναστατικών» ασκήσεων κλειστών δωματίων. Υπερασπίστηκε τα συμφέροντα της Ελλάδας εντός και εκτός συνόρων. Από την έμπρακτη κοινωνική του πολιτική μέχρι την έμπρακτη ατσάλινη και αψεγάδιαστη εξωτερική πολιτική και ειδικά με την Τουρκία. Έλεγε χαρακτηριστικά: «Δεν διεκδικούμε τίποτε αλλά δεν παραχωρούμε και τίποτε». Το έκανε πράξη.Ένας άνθρωπος της ειρήνης και της δημοκρατίας όχι μόνο δε φοβήθηκε την Τουρκία το 1987 αλλά την έτρεψε σε άτακτη φυγή και αναδίπλωση όταν οι αντίπαλοι κατάλαβαν πως η Ελλάδα έχει ηγέτη. Μέσα σε ένα καπιταλιστικό σύστημα έδωσε τη δική του σοσιαλιστική χροιά στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Ακόμα και η ίδια η Θάτσερ, με την οποία είχε αναρίθμητες συγκρούσεις έλεγε ότι ποτέ δεν έφυγε από μια Σύνοδο Κορυφής χωρίς να πάρει κάτι για τη χώρα του. Η πολιτική ιστορία συνεχίστηκε. Η ζωή δε σταματά άλλωστε. Σήμερα, δεκαεπτά σχεδόν χρόνια μετά τον θάνατό του, παρατηρεί κάποιος ότι το κοινωνικό κράτος που έχτισε με τόσο κόπο ο Ανδρέας έχει πια κατεδαφιστεί. Η κοινωνική πυραμίδα έγινε ξανά όπως ήταν και πριν. Ο ελληνικός λαός εξαθλιώνεται μέρα με την ημέρα. Οι κοινωνικές δομές έχουν καταρρεύσει πλήρως. Παιδεία, Υγεία και Εργασία μοιάζουν με άγνωστες μακρινές έννοιες. Σα να μην υπήρξαν ποτέ. Οι Έλληνες ξαναγύρισαν στο σκοτάδι. Το κακό είναι ότι ξαναγύρισαν με δική τους επιλογή. Δεν αντιστάθηκαν. Κατέρρευσαν και οι ίδιοι. Αλλοτριώθηκαν από την ψευδεπίγραφη ευημερία των τελευταίων είκοσι χρόνων. Επέλεξαν να τους κυβερνήσουν πρόσωπα και κυβερνήσεις που τους πρόδωσαν. Δεν έγινε τυχαία. Ήταν μια συνουσία μυστική της διαφθοράς. Ήταν μια συμφωνία της ένοχης σιωπής και συνενοχής. Η πλειονότητα έβγαζε αυτά τα συγκεκριμένα πρόσωπα που ήξερε το ποιόν τους αλλά ήξερε ταυτόχρονα ότι οι μεν θα αφήσουν τους δε να κάνουν τη «δουλειά» τους και το αντίστροφο. Κι αν ακόμα κάποιοι ισχυριστούν ότι ξεγελάστηκαν θα ανταποκρίνεται σε πολύ μικρό βαθμό στην πραγματικότητα. Μάλλον ως αληθινό ψέμα μοιάζει γιατί δε μπορεί κάποιος να ξεγελιέται επί 20 χρόνια. Θέλει και ξεγελιέται. Το επιδιώκει.
Οι Έλληνες είναι γνωστοί στο πέρασμα των αιώνων για την εσωστρέφειά τους, για την ομφαλοσκόπηση. Είναι όμως γνωστοί και για την ξαφνική έκρηξή τους. Ολοένα και περισσότεροι δείχνουν να συνειδητοποιούν ότι ο δρόμος που διάλεξαν και σφράγισαν με την τελευταία τους προσφυγή στις κάλπες τον Μάη και του Ιούνη της περασμένης χρονιάς δεν είναι απλά αδιέξοδος. Οδηγεί στον γκρεμό. Προς το παρόν όλο και περισσότεροι βλέπουν πολλούς συμπολίτες τους να έχουν ήδη πέσει στο βάραθρο. Συμπολίτες από την κοινωνική τους τάξη. Όχι αυτούς που τους ορίζουν τις ζωές. Ολοένα και περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι αυτοί που επέλεξαν να τους ορίζουν τις τύχες όχι μόνο δεν πέφτουν αλλά χαμογελούν χαιρέκακαγια την πτώση των άλλων. Απολαμβάνουν με απέραντη ευχαρίστηση ότι ενώ η χώρα καταστρέφεται, οι ίδιοι όχι μόνο δεν αποδυναμώνονται αλλά ενισχύονται. Όχι από την πλειονότητα του ελληνικού λαού. Από μια μικρή μερίδα Ελλήνων αλλά κυρίως από τις ξένες δυνάμεις που έμπασαν από την Κερκόπορτα προκειμένου να συνεχίσουν να έχουν όχι την εξουσία – αυτή την έχουν παραχωρήσει στους «δανειστές» - αλλά τα προνόμια που απορρέουν από αυτήν. Δε δίστασαν να ενωθούν για να συνεχίσουν να βρίσκονται στον αφρό. Δεν ντρέπονται καν να λένε ότι μεταξύ τους δεν έχουν ιδεολογικές διαφορές. Ναι, ακούστηκε ακόμα και αυτό. Δεν είναι μακριά από την αλήθεια.
Εδώ και είκοσι χρόνια δεν τους χωρίζει το παραμικρό. Το αντίθετο μάλιστα. Τους ενώνει ο πολιτικός τους νεποτισμός. Δεν ντρέπονται καν και το δείχνουν για το που οδήγησαν τη χώρα. Τους ενδιαφέρει μόνο να μη σπάσει ο κύκλος της ομερτά. Για αυτό και είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα. Είναι έτοιμοι να τσακίσουν τον οποιονδήποτε στέκεται και θα σταθεί απέναντί τους. Αισθάνονται πανίσχυροι. Ο κύκλος της φαυλότητας που έχουν φτιάξει με την οικονομική, πολιτική και μιντιοκρατική ελίτ τους νομίζουν ότι είναι ανίκητος. Μέχρι τώρα δικαιώνονται παρόλο που οι κλυδωνισμοί είναι έντονοι. Πιστεύουν ότι θα ξεπεράσουν και αυτή την «δυσκολία». Αναμφίβολα, πολλά δυσάρεστα θα γίνουν ακόμα. Πράγματα που το σημερινό πολιτικό σύστημα που κυριάρχησε και κατέστρεψε την χώρα αγνοεί παντελώς ή θεωρεί ότι δε θα το αγγίξουν. Οι διεθνείς εξελίξεις, η κρίση της Ευρωζώνης, η κρίση των ευρωπαϊκών θεσμών έχουν πολλά πράγματα να φανερώσουν. Αυτό που θεωρείται αν όχι απίθανο αλλά δύσκολο να συμβεί στο τέλος θα δικαιωθεί. Σε εσωτερικό επίπεδο, αυτό που προσπαθεί να κάνει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αρχίζει να βρίσκει όλο και μεγαλύτερο κοινωνικό έρεισμα.
Ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι σε αυτόν έλαχε να βγάλει την Ελλάδα από το τέλμα. Το ιδιαίτερα θετικό δεν είναι απλά αυτό. Το κλειδί βρίσκεται στο ότι έχει συνειδητοποιήσει το βάρος του εγχειρήματος. Το ακόμα πιο ελπιδοφόρο είναι ότι ηγείται μιας νέας προσπάθειας που στρέφει την προσοχή της και επικεντρώνεται όχι σε κραυγές και ταμπέλες αλλά στην ουσία. Η ουσία είναι η αναδιάταξη των κοινωνικών δυνάμεων μπροστά στην καταστροφή και στόχος η ανάληψη της κυβέρνησης για να ξεκινήσει να υλοποιείται ένα πρόγραμμα που θα βγάλει την χώρα από τον γύψο. Κανένας ηγέτης δεν πέτυχε ποτέ χωρίς την έμπρακτη συμπαράσταση του λαού του. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έκανε παντιέρα την ιδιότητα του Αριστερού. Δεν έχει ουσία να μείνει εκεί. Η προσπάθεια που κάνει είναι να φτιάξει τη Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη της Αριστεράς, η οποία σύντομα θα κληθεί να κυβερνήσει όλους τους Έλληνες και όχι μόνο τους αριστερούς. Η Αριστερά δεν κατηγοριοποιεί μα μήτε και φακελώνει. Η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη, η δημοκρατία, οι αξίες, οι αρχές, τα ιδανικά δεν έχουν χρώμα. Το παιδί του αριστερού πεινά το ίδιο ακριβώς με το παιδί του δεξιού. Αρκετοί, από όπου και αν προέρχονται δείχνουν να αδιαφορούν για αυτό. Δρουν και συμπεριφέρονται ως χουλιγκάνοι των γηπέδων. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να διχάζουν και να πολώνουν συνειδητά μια κοινωνία που μέρα με την ημέρα βαδίζει προς τον γκρεμό. Όπου και αν ανήκουν αυτοί καλό είναι να γνωρίζουν ότι σύντομα θα λάβουν την απάντησή τους από τον λαό. Η απάντηση και η λύση όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη είναι η Αριστερά. Όχι η Αριστερά της ταμπέλας αλλά η Αριστερά της πράξης.
Αλήθεια αν οι κοινωνίες επιλέξουν να καταδικάσουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και αυτούς που τις εκφράζουν δε θα είναι μια τεράστια νίκη της Αριστεράς; Αν επικρατήσει η δικαιοσύνη, η αξιοκρατία, ο σεβασμός του ανθρώπου προς τον άνθρωπο δε θα είναι μια νίκη της Αριστεράς; Αν οι λαοί της Ευρώπης δώσουν εκλογικές νίκες στην Αριστερά θα κάτσουν κάποιοι να μετρήσουν από πού προήλθαν οι ψήφοι ή θα πανηγυρίσουν που η Ευρώπη αποφάσισε να αλλάξει πορεία; Η ιστορική συγκυρία είναι τώρα. Χωρίς εμμονές, χωρίς εμπάθεια, χωρίς αλλεργία και περιφρόνηση απέναντι στη δύναμη των λαών. Τα κόμματα στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν για να επιτίθενται στον λαό που αρνείται να ακολουθήσει ως σιωπηλός χειροκροτητής αλλά για υλοποιούν εκείνες ακριβώς τις πολιτικές που εξασφαλίζουν ειρήνη, δημοκρατία και ευημερία για όλους.
Όσοι επιχείρησαν να παραβούν αυτόν τον κανόνα αργά ή γρήγορα συνετρίβησαν. Αργά ή γρήγορα θα αναμετρηθούν οι δυνάμεις του σκότους με τις δυνάμεις του φωτός. Αργά ή γρήγορα οι λαοί της Ευρώπης θα καταλάβουν ότι δεν υπάρχουν μονόδρομοι. Η διαφορά έγκειται στο ότι όσο πιο αργά υψώσουν το ανάστημά τους τόσο πιο αργά θα δουν λύση στα προβλήματά τους. Όσο πιο γρήγορα το κάνουν τόσο πιο γρήγορα θα συνειδητοποιήσουν ότι όλα είναι κατορθωτά. Όσο υπάρχουν λαοί που αντιστέκονται τόσο θα υπάρχουν ηγέτες που θα τους οδηγούν στο φως. Οι λαοί άλλωστε έχουν τη δύναμη…
periodista.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου