Απ’ το ΠΑΚ στη… συνιστώσα της Ν.Δ.!

Του Μάρκου Μουζάκη

Κατανοητή μεν η –αγχώδης- επιχείρηση του νυν αρχηγού του ΠΑΣΟΚ Β. Βενιζέλου να προσπαθήσει μέσω του διήμερου συμποσίου για την επέτειο ίδρυσης του Κινήματος να συσπειρώσει όσο περισσότερα στελέχη γίνεται, μπροστά στο φόβο της πλήρους πολιτικής κατάρρευσης, αλλά τι αλήθεια έχει απομείνει να θυμίζει τη Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη του 1974 και –πολύ περισσότερο- τι έχει απομείνει να θυμίζει το ιστορικό ΠΑΚ, την αντιστασιακή οργάνωση απ’ την οποία βασικά «γεννήθηκε» το ΠΑΣΟΚ;

Οι καιροί έχουν αλλάξει και οι προσαρμογή στη σημερινή πραγματικότητα είναι αναγκαία, θα απαντήσουν πολλοί.
Έτσι είναι.
Αλλά μήπως οι ίδιοι θα έπρεπε να αναρωτηθούν αν (λέμε τώρα…) είναι άλλο η προσαρμογή, ο –αναπόφευκτος- ρεαλισμός και άλλο, εντελώς διαφορετικό το ιστορικό Κίνημα του Αντρέα να έχει μεταλλαχτεί σε… συνιστώσα της Ν.Δ.;

Πόση σχέση, επίσης, έχουν ο εθνικοαπελευθερωτικός χαρακτήρας του αντιστασιακού ΠΑΚ με το «ευχαριστώ την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών» που ξεστόμισε ο Κ. Σημίτης αμέσως μετά τη μοιραία νύχτα των Ιμίων ή με την αμέριστη και άνευ επιφυλάξεων στήριξη της προαναγγελθείσας αμερικάνικης επέμβασης στη Συρία, υπέρμαχος της οποίας είναι ο σημερινός επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ, ο Β. Βενιζέλος, με την απίστευτου (;) ακολουθητισμού και πολιτικού θράσους δήλωσή του;
Και αυτά –και πάρα πολλά άλλα, τα οποία θα χρειάζονταν σελίδες επί σελίδων και τόμοι ολόκληροι για να περιγραφούν!- τα γνωρίζουν πολύ καλύτερα τα ιστορικά στελέχη του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Λαλιώτης, ο Λιβάνης, ο Ρέππας, ο Τσούρας, ο Χαραλαμπίδης, ο Αρσένης, ο Τζουμάκας και χιλιάδες άλλοι.
Και είναι καιρός να μιλήσουν.
Θα ήταν πιο έντιμο, αν η σημερινή ηγεσία επέλεγε να εγκαταλείψει και τυπικά τις ονομασίες και τα σύμβολα που έχει ουσιαστικά απαρνηθεί, αντί να τα περιφέρει κακοποιημένα και να τα χρησιμοποιεί, μάλλον να τα οικειοποιείται προς άγραν συσπειρώσεων και πρόσκαιρων επικοινωνιακών παιγνίων!
Όλα αυτά τα χρόνια και κυρίως αφότου ανέλαβε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ο… «συνιδρυτής» Κ. Σημίτης ο ελληνικός λαός που είχε συσπειρωθεί τη δεκαετία του ’70 και του ’80 γύρω απ’ τον Αντρέα βασικά αλλά και από αρχές που πρέσβευε τότε το Κίνημα, έχει παρακολουθήσει τον διαρκή πολιτικό μεταμορφισμό, τη μετάλλαξη, την έκπτωση και κατάπτωση, τη μετατροπή του ΠΑΣΟΚ σε ένα κόμμα δεξιό, πολύ δεξιό, καθεστωτικό, κεντρικό πυλώνα του συστήματος της εξάρτησης, της κοινωνικής αδικίας, της διαπλοκής και διαφθοράς.
Μοιάζουν ως εκ τούτων κακόγουστα αστεία, ιστορικές προκλήσεις, έως και επιχείρηση βιασμού της ιστορικής μνήμης οι παράτες που οργανώνει ο Βενιζέλος για να… τιμήσει την επέτειο ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ!
Ίσως θα ήταν πιο έντιμη η σιωπή ή κάποια συγγνώμη, από ένα κόσμο που πίστεψε και προδόθηκε…
Αλλά αυτά απαιτούν τη στοιχειώδη πολιτική εντιμότητα και αυτογνωσία.
Απαιτούν γενναιότητα.
Και αυτά λείπουν (και) απ’ τη σημερινή ηγεσία.
Μια ηγεσία που μοναδική έννοια έχει το πώς θα διασωθεί, το πώς δεν θα χρεωθεί την πλήρη κατάρρευση και διάλυση του ιστορικού Κινήματος. Και το πώς θα συνεχίσει να μοιράζεται την εξουσία με το «αντίπαλο» κόμμα, του οποίου έχει καταντήσει συνιστώσα…
Εξουσιολάγνοι, καθεστωτικοί, συμπληρώματα του διεφθαρμένου συστήματος. Έχουν άραγε την παραμικρή σχέση με το Κίνημα που τότε, στις 3 Σεπτέμβρη του 1974 ήρθε και συνήγειρε, ενέπνευσε, πρόσφερε οράματα, δημιούργησε προσδοκίες, λειτούργησε σαν τη σπίθα που έβαλε φωτιά στον κάμπο;
Την παραμικρή;