Θεωρείται η αφετηρία μιας νέας περιόδου, στην οποία η Γερμανία αύξησε κατακόρυφα το δείκτη επιρροής της στην Ελληνική πολιτική και οικονομική ζωή.
Μία σειρά έργων και προμηθειών πήγαν σε γερμανικές εταιρείες ενώ η γερμανική αμυντική βιομηχανία πήρε το πιο μεγάλο κομμάτι της πίτας στις προμήθειες οπλικών συστημάτων.
Την ίδια στιγμή είδαμε να έρχεται στο προσκήνιο ένα νέο πολιτικό προσωπικό, πολιτικά πρόσωπα που είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: είτε ήταν γερμανοτραφείς είτε ήταν φιλικά διακείμενοι προς το Βερολίνο.
Τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, αυτή η φιλική διάθεση επενδυόταν με την πίστη στην ιδέα της πολιτικής και οικονομικής ένωσης της Ευρώπης και του καθοριστικού ρόλου που θα μπορούσε να διαδραματίσει η Γερμανία σε αυτή την προοπτική.
Τη συγκεκριμένη περίοδο είδαμε να αναδεικνύονται στελέχη όπως η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Χ. Βερελής, ο Τ. Γιαννίτσης κ.α.
Τη μοναδική φορά που ο κ. Σημίτης ήρθε κοντά στους Αμερικανούς ήταν τις πρώτες ημέρες της θητείας του και όταν ξέσπασε η κρίση στα Ίμια.
Κατά τη διάρκεια της κρίσης, τόσο η Ε.Ε όσο και η Γερμανία ήταν κυριολεκτικά εξαφανισμένες και απαιτήθηκε η παρέμβαση των ΗΠΑ για να εκτονωθεί η ένταση και να αποφευχθεί μία ένοπλη σύγκρουση ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία.
Η μοναδική παραχώρηση ή κίνηση καλής θέλησης του κ.Σημίτη προς τις ΗΠΑ ήταν η τοποθέτηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου στη θέση του Υπουργού Εξωτερικών.
Από τις αρχές του 1997, βοηθούντος και του τότε καγκελάριου κ.Σρέντερ ήταν φανερό ότι η Ελλάδα είχε αρχίσει να προσεγγίζει τη Γερμανία, να περνάει στη σφαίρα επιρροής της.
Ο κ. Σρέντερ ήταν ιδεολογικά εγγύτερα προς τον κ.Σημίτη, υπήρχε απόλυτη ταύτιση αφού και οι δύο εξέφραζαν την σύγχρονη εκδοχή της σοσαλδημοκρατίας ενώ ο Γερμανός καγκελάριος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να ενταχθεί η Ελλάδα στην ΟΝΕ, παρακάμπτοντας όσους εξέφραζαν προβληματισμό για την ορθότητα και την ακρίβεια των οικονομικών δεικτών που παρουσίαζε η Ελληνική πλευρά.
Στην πραγματικότητα, η νομισματική ένωση με τον τρόπο που μεθοδεύτηκε και τέθηκε σε εφαρμογή, αποτέλεσε μία κορυφαία στρατηγική κίνηση των Γερμανών, έναν ελιγμό που μεσοπρόθεσμα εγκλώβισε τις οικονομίες των χωρών του Νότου και τις έκανε ευάλωτες στην κρίση χρέους.
Ταυτόχρονα το ευρώ ενίσχυσε απεριόριστα τις γερμανικές εξαγωγές προς τον ευρωπαϊκό νότο, με τεράστια κέρδη για τις γερμανικές επιχειρήσεις.
Ένα μεσαίο στέλεχος της Αμερικανικής πρεσβείας, εκείνη την εποχή, όπως λέγεται, είχε επιχειρήσει, παρακάμπτοντας την ιεραρχία, να ενημερώσει εμπιστευτικά το State Department και να εκφράσει τις ανησυχίες του για την αύξηση της γερμανικής επιρροής στην Ελλάδα. Τελικά μετακινήθηκε από την Αθήνα κατά ένα περίεργο τρόπο και η εδώ διπλωματική αποστολή των ΗΠΑ έπαψε να έχει στελέχη με παρόμοιες ανησυχίες.
Ακόμα και οι δύο από τους τρεις τελευταίους πρέσβεις των ΗΠΑ στην Αθήνα, οι κ.κ Ρις και Σπέκχαρντ υποτίμησαν το είδος και το μέγεθος της διείσδυσης των Γερμανών στα ελληνικά πολιτικά πράγματα.
Η ταχύτατη και ραγδαία φθορά της κυβέρνησης Σημίτη, την δεύτερη τετραετία 2000-2004, δημιούργησε ανησυχία στους Γερμανούς.
Οι προσπάθειες προσέγγισης προς τον Κώστα Καραμανλή απέβησαν άκαρπες, αφού ο πρώην Πρωθυπουργός είχε τη δική του αντίληψη για το γεωπολιτικό ρόλο και τις αντίστοιχες επιλογές που θα έπρεπε να κάνει η χώρα. Θα τολμούσε να πει κανείς ότι οι θέσεις του Κώστα Καραμανλή πλησίαζαν ή βρίσκονταν κοντά στις θέσεις του Α.Παπανδρέου σε ότι αφορά τις Ελληνογερμανικές σχέσεις.
Με Υπουργό Εξωτερικών τον Π. Μολυβιάτη και Υπουργό Εθνικής Οικονομίας τον Γ.Αλογοσκούφη, υπήρχαν νέα δεδομένα, διόλου ευνοϊκά για τους Γερμανούς, γεγονός που αποτυπώθηκε σε πολλές συνόδους υπουργών της Ε.Ε αλλά και σε συνόδους κορυφής στις οποίες μετείχε και ο τότε Πρωθυπουργός και στις οποίες η Ελλάδα βρέθηκε, πολλές φορές, απέναντι στη Γερμανία.
Ο κ. Καραμανλής αλλά και οι δύο υπουργοί του, σε ότι αφορά τις καταβολές τους, ήταν κοντά στο αγγλοσαξονικό πρότυπο πολιτικής σκέψης, πρακτικής και κοσμοθεωρίας που βρισκόταν στην αντίθετη όχθη από το προτεσταντικό πρότυπο των Γερμανών αλλά και από την διαφαινόμενη, από τότε, πρόθεσή τους να δημιουργήσουν μία Γερμανική Ευρώπη.
Το Βερολίνο δεν άργησε να προχωρήσει σε επιθετικές κινήσεις απέναντι στην κυβέρνηση Καραμανλή, θέλοντας να στείλει σαφή μηνύματα.
Η ματαίωση, με παρέμβαση της Ε.Ε, του νόμου για τον βασικό μέτοχο εικάζεται ότι έγινε με παρασκηνιακή παρέμβαση του Βερολίνου ενώ οι Γερμανοί φρόντισαν με την υπόθεση Χριστοφοράκου-SIEMENS να φράξουν το δρόμο σε μία ενδελεχή και λεπτομερή έρευνα που θα εξέθετε πολλούς «δικούς» τους ανθρώπους στην Ελλάδα.
Στην κυβέρνηση Καραμανλή, υπήρχαν στελέχη που διατηρούσαν φιλικές σχέσεις με το Γερμανικό παράγοντα όπως η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Γ.Σουφλιάς.
Η πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή το φθινόπωρο του 2009, βρήκε τους Γερμανούς έτοιμους. Και για τη διάδοχη κατάσταση αλλά και για το «μεγάλο κόλπο» του Μνημονίου.
Το Βερολίνο ήταν αποφασισμένο να ελέγξει, αυτή τη φορά, οριστικά την κατάσταση στην Ελλάδα, είχε αντιληφθεί ότι ο πολιτικός έλεγχος μιας χώρας όπως η Ελλάδα, είχε μία και μοναδική προϋπόθεση: τον οικονομικό έλεγχο και την δέσμευση της χώρας με ισχυρές ασφαλιστικές δικλίδες.
newsbomb.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου