Θρασίμια...

«Σφίχτε τα ζωνάρια σας», φωνάζουν πάλι στον ελληνικό λαό. «Υπάρχει πολύ λίπος», «όγκος ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα»…, εκείνοι που σιγά – σιγά, μεθοδικά και σχεδιασμένα την οδήγησαν στα τάρταρα με τη συνθήκη υποταγής, το γνωστό πια ως μνημόνιο. (Κι ήταν εκείνο το πρώτο. Για ν’ ακολουθήσουν άλλα δύο χειρότερα). Κι αυτό για να το κατορθώσουν – οι ίδιοι θά ‘λεγαν «καταφέρουν», αλλά εδώ μιλάμε για το κατόρθωμα – είχαν οπωσδήποτε σχέδιο. Αλλιώς δεν επιτυγχάνεται τέτοιος άθλος μέγας. Πολύ όμως αμφιβάλλω αν έχουν σχέδιο τώρα που, όπως διατείνονται, θα μας σώσουν.


«Βάλτε πλάτη όλοι σας να περάσουμε τον κάβο». «Να βγουμ’ από την κρίση την οικονομική και την άλλη». «Όλοι οι Έλληνες να βοηθήσουν γι’ αυτό»…

Όλοι πλην ημών των τριακοσίων, βουλευτών. Αυτό όμως δεν το λένε, το πράττουν. Κι άλλο να λες άλλο να κάνεις. Τα έξοδα της Βουλής μειώθηκαν είπαν στον προϋπολογισμό κατά 1,1%. Σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου. Προσοχή, παιδιά, θα φτωχύνετε.

Πλάτη λοιπόν όλοι, ξεκουφαίνουν τον κόσμο αυτοί που δεν άκουσαν τίποτα για χρηματιστήρια, ομόλογα, SIEMENS, C 4I, δημόσια έργα, συνδικαλισμούς, τοπική αυτοδιοίκηση.

Οι Νομοθέτες που κρατούν στα χέρια τους το Νόμο. Το φόβο και τον τρόμο. Μόνον ο Χάρης (Καστανίδης), το παιδί που κανακεύει τη δικαιοσύνη, είπε πως θα τεντώσει την παραγραφή, και θα την κάνει λάστιχο να της το δώκει να σωθή. Μην της πέσει το βρακί της δικαιοσύνης και ξεφτιλιστεί.

«Τα μέτρα πρέπει να είναι άμεσα και αποτελεσματικά», μας είπε ο Πρωθυπουργός στο πρόσφατο διάγγελμά του. Έχουμε πόλεμο και έκτακτη κατάσταση.

Και άμεσα και αποτελεσματικά. Σκοπίμως όμως λέω άφησε έξω το «από κοινού». Και δεν ανεφέρθη στην περικοπή των πολλών και ποικίλων και παντοειδών απολαβών τους. Να δώσουν και το παράδειγμα, αδερφέ. Ακόμα και με τη μείωση του αριθμού τους. Που, επιτέλους, προβλέπει το Σύνταγμα. Από 200 έως 300 δεν επιτάσσει; Λοιπόν, γιατί δεν μειώνονται, αφού το Σύνταγμα δεν χρειάζεται καν τροποποίησή του αλλά απλή εφαρμογή του; (Να μπουν κι αυτοί στη νεροτριβή, δηλαδή τη «δεξαμενή κινητικότητας», όπως τη λένε). Ύστερα τη «δουλειά» λέτε να μη μπορούν να τη βγάλουν πέρα οι διακόσιοι; (Τώρα που κυβερνούν οι Γερμανοί κι οι δικοί μας κάνουν χαβαλέ του τύπου «μίστερ Αλέξης», μπλούζας Ραχήλ με στάμπα παπαγάλο, τσάντας Βούλτεψη, αν θα οπλοφορούν κ.τ.λ. κ.τ.λ.).

Όλοι σας λοιπόν πλην ημών. Γιατί εμείς έχουμε καθήκοντα σοβαρά. Φτιάχνουμε επιτροπές, τρομάρα μας, που θα ερευνήσουν τα σκάνδαλα. Αλήθεια όμως ποιά σκάνδαλα; Μα, ημών αυτών. Και, μεταξύ μας, με σκοπόν να φουσκώσουν οι τσέπες μας χρήμα, όπως πάντα ζεστόν.

Διότι ποίος δεν γνωρίζει ότι οι εκλογές, τελευταίες και προηγούμενες κι όσες ακολουθήσουν, λειτουργούν ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ κι όλα τα σκάνδαλα αποδημούν για νά ‘ρθουν νέα που κι εκείνα θα μισέψουν;

Συμπέρασμα λοιπόν πρώτον: Κουβέντα να γίνεται. Και στάχτη στα μάτια του ελληνικού λαού που τον είπαμε κυρίαρχο και μας έκανε άρχοντες, κυβέρνηση κι αντιπολίτευση… Αλήθεια, πόσες ανθρωποώρες και φαιά ουσία θα καταναλωθή για να εξαπατηθή του κερατά το πόπολο μ’ επιστήμη την παλιανθρωπιά;

Και συμπέρασμα δεύτερον: Η «αποζημίωση» των βουλευτών που θα συμμετάσχουν στις επιτροπές που θα ερευνήσουν τάχα το σκάνδαλοSIEMENS ανέρχεται στο πενιχρό ποσό του 1 εκατομμυρίου 700 χιλ. ευρώ. Πήραν τη δουλειά φατούρα που λένε, χωρίς να ξέρουν πόσες ώρες θ’ απασχοληθούν μέχρι να κάνουν την όρεξή τους. (Για τη λίστα Λαγκάρντ που την πιλάτευε έξη (6) μήνες η επιτροπή, με τρία χρόνια αχούρα (= προθέρμανση ερωτική) δεν είπαν ακόμα πόσο χρήμα τσέπωσαν αυτοί από τη «ρουφιανολίστα» του Διώτη και του Βενιζέλου και πόσο το ταμείο του κράτους, για το οποίο υποτίθεται πως δούλευαν οι πατεράδες κι οι μανάδες του Έθνους).

Από την άλλη πάλι ποιός δεν γνωρίζει πως αυτοί δεν δίνουν λογαριασμό ποτέ και για τίποτα; Για να προστατευτεί το πολίτευμα, Θεέ μου! Κι έχουν καθιερώσει, άκουσον άκουσον, για τους εαυτούς τους α-συλία. Από το ρήμα συλέω ή συλάω ή συλεύω. Που σημαίνει: λαφυραγωγώ, διαρπάζω, λεηλατώ, σκυλεύω, εξαπατώ. Και με το άλφα (α) το στερητικό μπροστά α-συλία = λογαριασμό δε δίνω.

Αλήθεια σκεφτήκατε ποτέ, ποιά η ουσία, όχι η δικαιολογία, αφού δικαιολογίες βρίσκονται για όλα, της καθιέρωσης της ασυλίας; Και ποιός ο βουλευτής που τον λένε αντιπρόσωπο του λαού = υποθήκευση του δικού μας μυαλού στο δικό του κεφάλι, ποιός λέω ο βουλευτής που βγάνει νόμους στους οποίους υπακούουν οι άλλοι, ποτέ όμως ο ίδιος; Γιατί αρνείται τον έλεγχο; Την κρίση της δικαιοσύνης της πατρίδος; Και νάναι ο συνταγματολόγος Βενιζέλος με το στέλεχος Βαρβιτσιώτην οι οικοδομήσαντες την ασυλία και την παραγραφή των εγκλημάτων τους οπλίζοντάς την συνταγματικήν ισχύν. (Και τώρα ο κ. Βαρβιτσιώτης, αφού πολλά χρόνια στεγάστηκε προστατευθείς υπ’ αυτής, αρθρογραφεί εναντίον της από τις στήλες της «Καθημερινής»).

Και εν τέλει πού πάει η φράση του Πλάτωνα που λέει:

ΞΕΝΟΣ ΕΛΕΑΤΗΣ: Ο έλεγχος της δικαιοσύνης της πατρίδος είναι ο μεγαλύτερος και ο σπουδαιότερος καθαρμός. Και να ‘μαστε βέβαιοι πως όποιος δεν δέχεται να του κάνουν έλεγχο έστω κι αν είναι ακόμα και ο μέγας βασιλεύς των Περσών (ο Ομπάμα θα λέγαμε σήμερα) είναι πάρα πολύ ακάθαρτος, απαίδευτος και αισχρός, εκεί που ίσα ίσα πρέπει να είναι καθαρότατος και υποδειγματικός. Και ο

ΘΕΑΙΤΗΤΟΣ: Είμαι πέρα για πέρα σύμφωνος. (Άπαντα. Πλάτωνος τόμος 12ος Σοφιστής Α΄ σελ. 106-107. Εταιρεία Ελλην. Εκδόσεων 1966). Και το αρχαίο κείμενο

ΞΕΝΟΣ ΕΛΕΑΤΗΣ: «Τον έλεγχον λεκτέον ως άρα μεγίστη και κυριωτάτη των καθάρσεων έστι, και τον ανέλεγκτον αυ νομιστέον, αν και τυγχάνει βασιλεύς ο μέγας ων, τα μέγιστα ακάθαρτον όντα, απαίδευτόν τε και αισχρόν γεγονέναι ταύτα α καθαρότατον και κάλλιστον έπρεπε».

ΘΕΑΙΤΗΤΟΣ: Παντάπασι μεν ούν. (Πλάτωνος Σοφιστής Ε 230 Άπαντα. Αναπαραγωγή από τη στερεότυπη έκδοση Λειψίας Χέρμαν Εταιρεία Ελλην. Εκδόσεων 1966 Τομ. 17ος σελ. 235)

Και μήπως ο πολύς κ. Κριαράς που γέρασε και τά ‘χασε και χτύπησε πάλι, προτείνοντας πεισματικά χρόνια τώρα, την κατάργηση των αρχαίων Ελληνικών, λες κι ο ίδιος κακόπαθε, που τά ‘μαθε, κι ο κ. Πρωθυπουργός (Παπανδρέου) βρίσκει την πρόταση πολύ πολύ ενδιαφέρουσα; Ύστερα τί είναι το κόμμα; Μη δεν είναι μετεξέλιξη του παρτίδο των φεουδαρχών; Και τώρα να δούμε με το… Γερμανικό μοντέλο.

Έτσι φτάνουμε στην ασυδοσία των πολιτικών. Που ως λέξη αποκαλύπτεται στο αντίθετό της. Τη συδοσία. Που είναι η δημόσια συνεισφορά. Δηλαδή η καταβολή φόρου. (Το ρήμα είναι συνδίδωμι). Κι εκείνος που δεν κατέβαλε φόρους εγκαλείτο για ασυδοσία. Ήταν ασύδοτος.

Σήμερα ασυδοσία είναι η αχαλινωσία. Το ανεξέλεγκτον. Το άνευ μέτρων και περιορισμών και ελέγχων. Η αυθαίρετη δράση.

Να όμως που διατηρείται η διπλή έννοια της ασυδοσίας αυτούσια στα πρόσωπα των βουλευτών. Που ούτε φόρους πληρώνουν, διότι έχουν ονομάσει τις παντοειδείς απολαβές τους αποζημίωση για να μη φορολογούνται. (Αλήθεια τί ζημιά κάναμε εμείς σ’ αυτούς που βγάλαμε το σβέρκο μας να τους ζητωκραυγάζουμε, τους ψηφίσαμε κιόλας και τώρα τους ανεχόμαστε, για να τους αποζημιώσουμε κι από πάνω;). Και δεν λογοδοτούν για τίποτα.

Έτσι η λέξη έχει μόνο σ’ αυτούς και την παλιά και την καινούργια αυθεντική και κυριολεκτική της σημασία.

Το ότι έχουν και για τα δύο, ασυλία και ασυδοσία, πολιτική ευθύνη τάχα, τούτο είναι τουλάχιστον κωμικό.

Και πέστε τώρα με το χέρι στην καρδιά αν αυτά κι άλλα πολλά των ανεύθυνων νομοθετών είναι σκάνδαλα και οι πολίτες σκανδαλίζονται. Με την έννοια που έδωσε στη λέξη κι ο ίδιος ο Θεός. Αφού ο Χριστός λέει: «Ος δ’ αν σκανδαλίση ένα των μικρών τούτων, των πιστευόντων εις εμέ συμφέρει αυτώ ίνα κρεμασθή μύλος ονικός επί τον τράχηλον αυτού και καταποντισθή εν τω πελάγει της θαλάσσης». Και τί τους πρέπει. Αν δηλαδή είναι για καταποντισμό, με μυλόπετρα στο λαιμό σαν ‘κείνη που σέρνει ο γάϊδαρος στο λιοτρίβι (μύλος ονικός).

Αυτοί πρώτοι ή οι πολίτες τους οποίους χρόνια εξαπατούσαν ατιμωρητί και τώρα εκδικούνται για να μας σώσουν απ’ την καταστροφή που οι ίδιοι μας ωδήγησαν, αλλά απ’ την κοινή προσπάθεια απέχουν, γιατί τούτοι είναι σωτήρες. Οι ολετήρες δηλ. ξαναγίνονται σωτήρες.

Κύριοι της Βουλής: Το κύρος σας δεν έχει τρωθή. Είναι ανύπαρκτο. Δεν υπάρχει κύρος. Είστε ά-κυροι επί της ουσίας, αφού απ’ τα πρόσωπά σας και το τελευταίο ψήγμα σεβασμού που πρέπει να εμπνέετε και να βρίσκει ο πολίτης σε σας και στο κοινοβούλιο της κομματικής πειθαρχίας, του «ναι σε όλα» και του χαβαλέ, έχει χαθή.

(«Τι να κάνει κι αυτός – ο βουλευτής – μου είπε ένας φίλος προχτές. Δεν τον ρωτάει κανείς». Είχε, βλέπεις μια δικαιολογία για σένα βουλευτή. Κι αναφερόταν σ’ όλους σας. Σχήμα λόγου έκανε ο άνθρωπος. «Το μέρος αντί του όλου», όπως το λένε.

Κι όμως, ενώ, τό ‘βλεπε δικαιολογία, βαρύτερη τελεσίδικη καταδίκη για σας δεν είχα ακουσμένη! Έτσι ήχησε στ’ αυτί μου. Εσύ ο ίδιος πώς ακούς άραγε το «δεν τον ρωτάει κανείς;» Μήπως είναι ώρα να τσακιστείτε να φύγετε αμέσως τώρα όλοι, αφού ο παιδόφιλος και παιδεραστής δεν γίνεται ποτές δάσκαλος και παιδαγωγός, που θ’ αποκαταστήσει και την τιμή του θύματός του, ούτ’ ο ληστής αστυνόμος και δικαστής);

Όσο για μένα αφήστε με. Είναι καιρός τώρα που παραμιλώ μοναχός μου. Αφού γέροντας πια καλούμαι να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου με ενοχές («μαζί τα φάγαμε», πλην η λίστα Λαγκάρντ σας διαψεύδει) σε πατρίδα ντροπιασμένη.

Κ.Χ