"η σκληρη πραγματικοτητα και το παγκοσμιο πειραμα..τα προγραμματα διασωσης δεν οδηγουν πουθενα."

του Κώστα Παντελάκη.
Απαιτειται Αμεσα:
Καταγγελια των μνημονιων ,και των Δανειακων συμβασεων.
Διαγραφη του επαχθους και επωνυδηστου χρεους.
Εγγραφη στον Κρατικο Ισολογισμο ,του Κατοχικου Δανειου και των Γερμανικων Αποζημιωσεων.
Μπούχτισε ο λαός μας 4 χρόνια τώρα με μαύρες ειδήσεις.
Η τροικα ειναι εδω, και συνεχιζει τους πειραματισμους της εξαθλιωσης.
Εκτός αν αρρωστήσαμε στο μυαλό και την ψυχή μας,και μας αρέσει το σκοτάδι.
H κρίση του συστήματος ειναι ΔΟΜΙΚΗ.



Δηλαδή ΔΕΝ ανήκει στις βραχυπρόθεσμες και μεσοπρόθεσμες κυκλικές διακυμάνσεις του, αλλά στην κατηγορία των κρίσεων που σηματοδοτούν το τέλος εποχής για την συγκεκριμένη αρχιτεκτονική, με την οποία λειτούργησε το σύστημα για μία ολόκληρη περίοδο.
Για το ξεπέρασμα των ΔΟΜΙΚΩΝ κρίσεων απαιτείται η ριζική αλλαγή της αρχιτεκτονικης αυτης, δηλαδή η αναδιάρθρωση του συστήματος.
Η αλλαγή αυτή είναι ΕΥΡΙΣΤΙΚΗ,δηλαδή προχωρά με την μέθοδο της ΔΟΚΙΜΗΣ και του ΣΦΑΛΜΑΤΟΣ.
Η έκβαση της δεν καθορίζεται μόνο από τα σχέδια ,και τις εσωτερικές ισορροπίες του κεφαλαίου(συμφερόντων και αντιπαραθέσεων μεταξύ μερίδων του κεφαλαίου) ,αλλά και από την ΣΤΑΣΗ του κόσμου, και ιδιαίτερα από το εάν θα υποστεί παθητικά τους πειραματισμούς του κεφαλαίου ή θα τους αμφισβητήσει.
Γι’ αυτό, μετά από δομικές κρίσεις, ανοίγει μία μακροχρόνια και ταραγμένη περίοδος δοκιμής διαφόρων πολιτικών καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.
Mετά την κρίση του 1973 το κεφάλαιο προχώρησε σε διαδοχικά κύματα αναδιαρθρώσεων: αρχικά κεϋνσιανές πολιτικές, ακολούθως νεοφιλελεύθερες πολιτικές κλειστής οικονομίας (τον μονεταρισμό), στη συνέχεια νεοφιλελεύθερες πολιτικές ανοικτής οικονομίας (την παγκοσμιοποίηση).
H σημερινή κρίση εκφράσθηκε ως κρίση στεγαστικής πίστης (στις ΗΠΑ), μεταφέρθηκε στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, και επέστρεψε για να επιτείνει την κρίση του παραγωγικού κεφαλαίου.
Η δράση του χρηματικού κεφαλαίου διευκόλυνε κατ’ αρχήν το παραγωγικό κεφάλαιο,καθώς ετεροχρόνισε την επαπειλούμενη κρίση.
Όμως τελικά ο ετεροχρονισμός της κρίσης ,οδήγησε, όταν αυτή αναπόφευκτα ξέσπασε, στο να πάρει ακόμη Χειροτερες Διαστάσεις.