Η καταστροφή της μεσαίας τάξης

Η καταστροφή της μεσαίας τάξης

Αυτό που κυρίως ξεχωρίζει τις προηγμένες από τις τριτοκοσμικές κοινωνίες είναι η μεσαία τάξη. Οσο μεγαλύτερη είναι, τόσο μεγαλύτερη και η εγγύηση για τη δημοκρατία, την ομαλότητα, την κοινωνική συνοχή. Στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, η μεσαία τάξη απουσιάζει και αυτό είναι μία από τις αιτίες της συγκρουσιακής υφής των κοινωνιών αυτών. Στην Ελλάδα, η μεσαία τάξη δημιουργήθηκε και δημιούργησε τη συνέχειά της μέσω της κατοχής ακινήτων. Η χώρα μας δεν διέθετε ποτέ αξιόλογη βιομηχανία ούτε αξιόπιστο χρηματιστήριο. Ετσι, η μόνη διέξοδος για μικρομεσαίες επενδύσεις και για εξασφάλιση εισοδήματος ήταν τα ακίνητα. Η ιδιοκατοίκηση δεν υπήρξε για τους Ελληνες γνώρισμα πλούτου ή κοινωνικού στάτους. Οπως απέδειξε έρευνα της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας, ακόμα και οι Ελληνες που βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας, ζουν σε ποσοστό 90,6% σε δικό τους σπίτι. Ηδη από το 1994, όταν έγινε η πρώτη μέτρηση για την ιδιοκατοίκηση στην Ε.Ε., η Ελλάδα ήταν πρώτη με 86%, με τον μέσο όρο στην Ε.Ε. στο 45%.


Αυτά τα ακίνητα, οι κυβερνώντες τα χτύπησαν με ιδιαίτερη μανία. Η αλήθεια είναι ότι είχε δημιουργηθεί μια τεράστια φούσκα, η οποία έσκασε. Αλλά η μανία των κυβερνώντων δεν σταμάτησε εκεί. Συνεχίστηκε με λυσσασμένη φοροεπιδρομή. Δεν ήταν απαίτηση της τρόικας. Ηταν έμπνευση του τότε υπουργού Οικονομίας Ευ. Βενιζέλου για να πετύχει ισοσκελισμό του προϋπολογισμού χωρίς να μειώσει τις κρατικές δαπάνες. Δηλαδή για να προστατεύσει τα «δικά μας παιδιά».

Η φορολογία στα ακίνητα είναι άδικη. Δεν αποτελεί φορολόγηση εισοδήματος, αλλά περιουσίας. Περιουσίας, μάλιστα, που δεν φέρνει πάντα εισόδημα. Ιδίως τον καιρό της κρίσης. Ετσι, ο επιβαλλόμενος φόρος μπορεί να πληρωθεί μόνο από τα «έτοιμα». Και επειδή τα έτοιμα δεν είναι άπειρα, υπάρχει ημερομηνία λήξης της δυνατότητας πληρωμής. Για πολλούς, η ημερομηνία λήξης έχει ήδη φτάσει. Η ίδια η κυβέρνηση υπολογίζει ότι 20% των υπόχρεων δεν θα μπορέσει να πληρώσει τον νέο φόρο ακινήτων (η τρόικα υπολογίζει 30%), στέλνοντας 1.000.000 υποθέσεις (και πολίτες) στη διαδικασία των ληξιπρόθεσμων χρεών προς το Δημόσιο και στις ιδιαίτερα σκληρές πλέον νομικές τους συνέπειες: στη φυλακή!

Προς τι αυτό το άγος; Μήπως για χρηματοδότηση ανάπτυξης ή έστω για εξόφληση χρέους; Οχι. Για σκοπούς όπως π.χ. πληρωμή συντάξεων 222.000 ατόμων κάτω των 55 ετών, που αποκλείεται να έχουν καταβάλει τις αντίστοιχες εισφορές. Η Δράση υπολόγισε τις συντάξεις αυτές στο ύψος των 2,1 δισ. ενώ τα προσδοκώμενα έσοδα από το «χαράτσι» είναι μόλις 2,2 δισ. Οι κυβερνήτες μας συνεχίζουν να αποδεικνύονται μοιραίοι. Συνεχίζουν να ξεκληρίζουν με απίστευτη ελαφρότητα τη μικρή και τη μεσαία τάξη της χρεοκοπημένης χώρας μας. Και τη βυθίζουν στην απελπισία, όσο και αν προσπαθούν οι άνθρωποι να την κρύψουν από «αξιοπρέπεια». Αλλά, όπως έγραψε ο Αλέξης Παπαχελάς, δεν υπάρχει χειρότερος σύμβουλος από την απελπισία και την αίσθηση πως «ακόμα και να βουλιάξει η χώρα, εγώ δεν μπορεί να πάθω τίποτα χειρότερο».


Tου Διονυση Γουσετη / diongus@otenet.gr








kathimerini.gr