Η κουλτούρα τρόμου της ΧΑ, πολιτική σπέκουλα και μνημόνια

Ωραία. Η ηγεσία της Χρυσής Αυγής ετοιμάζεται να φιλοξενηθεί στας ελληνικάς φυλακάς, έχοντας χαρακτηριστεί ως «εγκληματική οργάνωση». Πολλοί φωνάζουν ότι η στόχευση ήταν πολιτική και άλλοι ότι νομικά οι κατηγορίες που αντιμετωπίζουν δεν στέκουν, διώκεται ένας ΚΥΠατζής διότι ίσως είναι συγγενής με Χρυσαυγίτη (μαζί και με άλλους έναν-δύο ικανότατους αξιωματικούς), ενώ άλλος δηλωμένος και… τεκμηριωμένος μένει ανέγγιχτος, να σώσει τον κλάδο συνδικαλιζόμενος. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση στην Ιταλία καταρρέει θέτοντας σε θανάσιμο κίνδυνο την Ευρωζώνη.

Του Μιχαήλ Βασιλείου

«Του Κουτρούλη ο γάμος» που λέμε στην απλή ελληνική, αναμένοντας να διαπιστωθεί εάν ο «φύρερ» Μιχαλολιάκος θα έχει αρκετό χρόνο να συγγράψει το δικό του «Mein Kampf», ώστε να δώσει συνέχεια στην επανάληψη της Ιστορίας ως φάρσα, με όσα ακολούθησαν τα της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης».

Το σημερινό σημείωμα σκοπίμως ξεκινά τόσο «χαοτικά». Κι αυτό διότι στόχος του είναι να τελειώσει εξίσου χαοτικά, καθώς χαοτική είναι η κατάσταση που ζούμε, με τις αναλύσεις – άλλες περισσότερο κι άλλες λιγότερο σοβαρές – να… σφυρίζουν στον αέρα αδέσποτες, προσθέτοντας ολοένα και περισσότερα στοιχεία στην παράνοια που ζούμε.



Η συγκυρία βολεύει πολιτικά την κυβέρνηση, εντός κι εκτός της χώρας, υποστηρίζεται, υπονοώντας ότι όλα ήταν προσεκτικά επιλεγμένα και… διαβολικά σχεδιασμένα. Έστω ότι αυτό ισχύει, πότε υπήρξε κάποια κυβερνητική απόφαση, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στον κόσμο ολόκληρο, όπου οι υπεύθυνοι στρατηγικής δεν επιχείρησαν να πετύχουν εσωτερική-εξωτερική νομιμοποίησή της, αλλά και να είναι συμβατή με το πολιτικό συμφέρον των κυβερνώντων;

Έλα όμως που υπάρχει μια δυσκολία στη συγκεκριμένη θεωρία. Εάν τα ανωτέρω ισχύουν, τότε θα πρέπει να δεχτούμε ότι το γεγονός που έθεσε σε κίνηση τις διαδικασίες, η δολοφονία δηλαδή του Παύλου Φύσσα, ήταν προσχεδιασμένη! Στην πολιτική υπάρχει όμως όπως και στη ζωή το «τυχαίο», ή εναλλακτικά, το μοιραίο λάθος που θα γίνει και θα οδηγήσει σε αλυσιδωτές αντιδράσεις. Το να υποστηριχτεί ότι η κυβέρνηση είχε διακρίνει ότι τα συμφέροντά της στο εσωτερικό και το εξωτερικό θα εξυπηρετούνταν μια χαρά εάν μπορούσε εύσχημα να βουτήξει την ηγεσία της Χρυσής Αυγής και αν τη διαπομπεύσει, είναι απόλυτα λογικό. Το πρόσχημα όμως της το έδωσαν οι άλλοι.

Αυτό που συγκαλύπτεται όμως όταν υιοθετηθεί τέτοιος τρόπος σκέψης είναι η ουσία της δράσης της Χρυσής Αυγής όλα αυτά τα χρόνια. Έχει σπείρει μια κουλτούρα τρόμου στην ελληνική κοινωνία, ακόμα και στη δημοσιογραφία. Γνωρίζουμε αρκετές περιπτώσεις δημοσιογράφων πουδεν τολμούσαν να υπογράψουν τα ρεπορτάζ ή/και τα σχόλια τους για την οργάνωση, υπό τον φόβο αντιποίνων.

Η ίδια λογική είχε καλλιεργηθεί εμμέσως και στον απλό καθημερινό Έλληνα πολίτη ο οποίος ανεξάρτητα από το πόσο υποφέρει από την οικονομική κρίση, φοβότανε να μιλήσει ανοικτά καταδικάζοντας την οργάνωση, αφού υπάρχουν πολλοί που αισθάνθηκαν ξαφνικά πανίσχυροι στο πλαίσιο της γνωστής ψυχολογίας του όχλου και όποιον δεν γούσταραν έψαχναν την αφορμή για να τον καρφώσουν ως «αριστερό εχθρό», ή ακόμα απλά να απειλήσουν ότι θα το κάνουν. Το αποτέλεσμα ήταν ίδια. Φόβος και τρόμος μήπως εμφανιστεί μια ομάδα των «ουγκ» από το πουθενά και επιχειρήσει να… λύσει με τα γνωστά ειρηνικά μέσα την «παρεξήγηση».

Όλα αυτά έχουν όμως ημερομηνία λήξεως. Σύμφωνα μάλιστα και με «ψιθύρους» που ακούστηκαν, η ετοιμότητα της Χρυσής Αυγής στο Κοινοβούλιο να συμμετάσχει στην τήρηση ενός λεπτού σιγής στη μνήμη του Παύλου Φύσσα, σε συνδυασμό με αυτό που φέρεται να άκουσε ο δολοφόνος του από τον επικεφαλής του τοπικού γραφείο του κόμματος «όπως έστρωσες θα κοιμηθείς», δεν έκαναν και την καλύτερη εντύπωση στους οπαδούς, πολλοί εκ των οποίων σοκαρίστηκαν, θεωρώντας το «πούλημα».

Εν ολίγοις, τους βοήθησε να αντιληφθούν ότι είναι όλοι αναλώσιμοι, με πρόσχημα τον «μεγάλο σκοπό». Κάπως έτσι τα είπε στην παρέμβασή της και η κορούλα του «φύρερ» (κατά το κατηγορητήριο-πόρισμα των ερευνών) Μιχαλολιάκου, μιλώντας για ανώνυμους που δίνουν τα πάντα για τον αντικειμενικό σκοπό… Όσο «ουγκ» και να είσαι, όσο φανατισμένος, δεν μπορεί να μη σε ταράξει λίγο το να συνειδητοποιήσεις το πόσο αναλώσιμος είσαι, ένα πραγματικό ΤΙΠΟΤΑ.

Επίσης, όσο και να σε έχουν πείσει ότι το κάνεις για την πατρίδα (πολλοί οπαδοί είναι πραγματικά αγνοί πατριώτες… που ξέφυγαν από τη λογική και το μέτρο στην πορεία) δεν μπορεί παρά να αποζητάς κάτι περισσότερο ηρωικό. Ας πεθάνεις πολεμώντας τον εξωτερικό εχθρό, όχι να σαπίσει στη φυλακή εξυπηρετώντας κάτι νεφελώδες σε έναν ιδιότυπο εμφύλιο…

Από τον σημερινό αχταρμά δεν θα μπορούσε να λείπει και λίγη «αντίσταση». Με ένα μουγκρητό πληγωμένου θηρίου, ο βουλευτής Παναγιώταρος φώναξε «το βράδυ να φάτε μνημόνιο», μάλλον προδίδοντας απογοήτευση για την κατάληξή του (κάπου αυτές τις μέρες παντρεύτηκε πριν ένα χρόνο, έχει και ένα μικρό αγγελούδι), αφού ήταν – ένας ακόμα – αγωνιστής κατά του μνημονίου των «τοκογλύφων» (αυτών που μας δίνουν χρήμα με 1,5% επιτόκιο ενώ στις αγορές το επιτόκιο που μας… προσφέρουν είναι διψήφιο).
Πόσοι δεν στήριξαν τον δικό τους αγώνα στο ίδιο επιχείρημα τα τελευταία ένα-δύο χρόνια. Αυτό το «αντιμνημονιακός» είναι για παράδειγμα η «γέφυρα» ανάμεσα στον προαναφερθέντα με την κατά τα άλλα ιδεολογικό εχθρό του, τη δημοσιογράφο – σοπράνο του ΣΚΑΪ τα απογεύματα που είναι σα να δουλεύει για τις φαρμακοβιομηχανίες που παράγουν παυσίπονα, χάπια και αναβράζοντα, για άμεση ανακούφιση από τον πονοκέφαλο.

Κάπου εδώ γίνεται και το μεγάλο μπάχαλο. Στον ίδιο «κουβά» όλοι. Κάποιοι επιδιώκουν να μπουν στις λίστες των «αντιμνημονιακών κομμάτων» (βοά η «πιάτσα» για πολλούς, άλλους τους θέλουν κι άλλοι το παλεύουν…) και συναγωνίζονται σε κραυγές και αγανάκτηση, ώστε να καταξιωθούν στην κοινωνία που θα κληθεί να τους κάνει βουλευτές… Κάποιοι άλλοι έχουν τη λιγότερο ή περισσότερο πειστική εναλλακτική οικονομική συνταγή εξόδου από την κρίση.

Κοινός τόπος; Το ότι αυτή η τόσο ψεύτικη διαχωριστική γραμμή (μνημονιακοί vs. αντιμνημονιακοί), αφού θα πρέπει αν είσαι απλά χαζός για να συμφωνείς σε τόσο σκληρά μέτρα ή στην εξάρτησή σου από δανειστές – ελεγκτές, δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Όλοι, με τον τρόπο που αναζητούν τα ατομικά τους «αντιμνημονιακά» διαπιστευτήρια, υπονοούν ότι υπάρχει τρόπος σχετικά «αναίμακτος» να βγούμε από την κρίση, αλλά οι «σαδιστές» που μας κυβερνούν αρέσκονται στην εξάρτηση από τη Μέρκελ.

Μπορέσαμε ποτέ ως κοινωνία να συμφωνήσουμε για το ποια μέτρα θα πρέπει αν λάβουμε από μόνοι μας για να βγούμε από την κρίση χωρίς να εξαρτιόμαστε από τον οποιονδήποτε; Όλοι διαμαρτύρονται για τις περικοπές των αποδοχών τους, κανείς δεν μπαίνει όμως στον κόπο να αναρωτηθεί εάν τα χρήματα που έπαιρναν θα υπήρχαν για να τα εισπράττουν. Όλοι είναι έτοιμοι για «ανένδοτο», κανείς δεν είναι έτοιμος για θυσίες, σα να μην υπάρχει καν πρόβλημα. Συμφωνήσαμε ποτέ σε κάτι, ή ο ένας έλεγε Ανατολή και ο άλλος Δύση;

Όταν έχει χαθεί η κοινή λογική, δεν πρέπει να εκπλήσσει το ότι ο καθένας μπορεί να δηλώνει (και να το πιστεύει, αυτό είναι το χειρότερο) ότι αποτελεί τη σωτηρία για τον τόπο. Είτε έχει μοσχαροκεφαλή και μούσκουλα, είτε είναι κουφιοκεφαλάκης της άλλης άκρης που νομίζει ότι αν πάει εις τας Ευρώπας με τα επιχειρήματά του, η γης θα σείεται στο πέρασμά του και όλοι θα τρέχουν πανικόβλητοι να κρυφτούν.
Ας ελπίσουμε απλά ότι στην περίπτωση μας δεν ισχύει το γνωστό «μωραίνει Κύριος»…