Για να σηκωθεί ψηλά η πατρίδα, πρέπει να πάψει να είναι στα γόνατα και με απλωμένο το χέρι, ο λαός της.
Θέλει δουλειά πολλή και πείσμα και ψυχή και τόλμη κι αποφασιστικότητα.
Νά ορίσουμε σε ποια κατεύθυνση, με ποιο περιεχόμενο και με ποιους στόχους πρέπει να αναπτυχθούν οι αγώνες.
Ηταν οι εγκληματικές μας επιλογές, που εξουσιοδοτούσαν ανίκανους, και ξεπουλημένους να διαχειρίζονται τις υποθέσεις μας, να εκχωρούν με το αζημίωτο πλούτο και διευκολύνσεις σε ημετέρους και ξένους ”χορηγούς”, να ρίχνουν ψίχουλα στο πόπολο για να εξασφαλίζουνε ψιλικατζήδες ”συνεργούς”.
Η ανοχή της εξουσίας στην ανομία των πολιτών, προδίδει τη διαφθορά και τη σήψη που την χαρακτηρίζει.
Να εξαφανίσουμε λοιπόν τους ενόχους, σκοτώνοντας για πάντα τον ανόητο, ευκολόπιστο και κουτοπόνηρο ραγιά, που λουφάζει καιρό τώρα μέσα μας και τους οπλίζει με σιγουριά, αλαζονεία και θράσος.
Ο μύθος για τα “χωριά Ποτέμκιν” είναι διδακτικός.
Ο πρίγκηπας Γκριγκόρι Αλεξάντροβιτς Ποτέμκιν, ο ευνοούμενος της Μεγάλης Αικατερίνης είχε δώσει εντολή να στηθούν προσόψεις σπιτιών που αναπαριστούσαν χωριά, στην Κριμαία, στις όχθες του Δνείπερου ποταμού.
Η αυτοκράτειρα Αικατερίνη επισκέφθηκε το 1787 την περιοχή κι έμεινε ευχαριστημένη με τις κτήσεις που είχαν ενσωματωθεί στην αυτοκρατορία.
Εβλεπε όμορφα χωριά και ευτυχισμένους χωρικούς που χαιρετούσαν το τρένο, χωρίς να γνωρίζει ότι ήταν προσόψεις ενός σκηνικού ενώ οι υποτιθέμενοι χωρικοί ήταν στρατιώτες με ανάλογα ρούχα.
Κάπως έτσι λειτούργησε το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα για να εφαρμόσει τις δεσμεύσεις από το Μνημόνιο.
Προσπάθησε να δημιουργήσει χωριά Ποτέμκιν για να παραπλανήσει τους ελεγκτές και τους ψηφοφόρους.
Οι σαρωτικές αλλαγές στην παγκόσμια οικονομία κάνουν τό ενιαίο μέτωπο ζήτημα ζωής και θανάτου.
Όλη η Ευρώπη έχει πρόβλημα, και η Ελλάδα είναι ο πιο αδύναμος κρίκος, με δομές της δεκαετίας του ’70.
Το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί και δεν θέλει να καταλάβει την πραγματικότητα. Θα επινοεί συνεχώς “ισοδύναμα”, δηλαδή κι άλλους φόρους, για να μην προχωρήσουμε στις αλλαγές που θα κάνουν βιώσιμη την οικονομία.
Θα αδημονούμε ως κοινωνία να δανειστούμε ξανά με υψηλά επιτόκια από τις αγορές, όπως κάναμε πάντα, αρκεί να απαλλαγούμε από τους ενοχλητικούς που μιλάνε για αναγκαστικές αλλαγές ώστε να πάρει μπρος η οικονομία.
Είδατε κανέναν από όλους αυτούς που εξεγείρονται εναντίον του χρέους προς τα ευρωπαϊκά κράτη, να λέει τίποτα για το καινούργιο χρέος που προσθέτουμε με επιτόκια τριπλάσια;
Κοινός ο αγώνας τους , να διατηρηθεί ο κρατισμός, το πελατειακό κράτος, ο παρασιτισμός και ελπίδα καμμία.
Δυστυχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου