Τακτικισμοί επί των ερειπίων

Δεν είναι παράλογο να αναγνωρίζεται και να εξορκίζεται η πολιτική αστάθεια ως μείζων κακό – και δικαίως – από την κυβέρνηση και μάλιστα να απειλεί ο πρωθυπουργός τους απεργαζομένους καθ’ οιονδήποτε τρόπον (π.χ. με δηλώσεις ή κάποιο αναιμικό συλλαλητήριο) με τιμωρία διά μαστιγώσεως και διά δημόσιας διαπόμπευσης, ιδιαιτέρως τους εκ του κόμματός του παράφωνους, και ο ίδιος να προκαλεί τη μέγιστη πολιτική αστάθεια; Διότι τί άλλο είναι αυτό που συμβαίνει αυτές τις ώρες, παρά η πανηγυρική κήρυξη του πολέμου της αστάθειας με την αναίτια αίτηση-προσφυγή στη Βουλή με την προαναγγελθείσα πρόταση για ψήφο εμπιστοσύνης; Αυτό και αν είναι αυτοκτονική πράξη.

 

Μοιάζει με κάποιον που θέλει να επιβάλει ησυχία, ας πούμε σε ώρα κοινής ησυχίας, σε κάποιους που φωνασκούν όχι και εκκωφαντικά και παίρνει μια οξύηχη καραμούζα (σαν του συγχωρεμένου του «Ατίλιο», του σαλπιγκτή του Ολυμπιακού) για να καταδιώξει τους θορυβοποιούς του ψιθύρου με παρατηρήσεις για ησυχία, κάνοντας πανδαιμόνιο και επιφέροντας πανικό. Στον πανικό διερωτώνται οι δυνητικοί επενδυτές, τους οποίους θέλει να προσελκύσει η κυβέρνηση (ακόμη και αυτοασελγούμενη και αυτοπαρενοχλούμενη δι’ ασέμνων προσφορών): «πέφτει η κυβέρνηση; τί σημαίνει η πρόταση για ψήφο εμπιστοσύνης; σπάει η συμμαχία των δύο συγκυβερνώντων κομμάτων;». Και άλλα τέτοια και περισσότερα ερωτήματα γεννώνται στον επιχειρηματικό και επενδυτικό κόσμο, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, ανάλογα με τη φαντασία και την κατασκοπευτική δεινότητα του καθενός. Ο παραλογισμός των κυβερνώντων στην κορύφωσή του.

 

Οι αρχαίοι Έλληνες όριζαν το άκρον άωτον του δεσποτισμού και της τυραννίας σαν τη στιγμή που οι αφέντες πράττουν παράλογα – ίσως και χωρίς κανένα όφελος – και διατυπώνουν προσπαθώντας να επιβάλουν παράλογες-τρελλές απαιτήσεις στον απελπισμένο και παρητημένο λαό. Τότε είναι και το τέλος της τυραννίας. Δυστυχώς όχι ειρηνικό και ανεπαίσχυντο. Αλλά καταστροφικό (για το σύνολο, όχι μόνον για τους δυνάστες) και επαίσχυντο! Την ίδια ώρα – άλλος τακτικισμός και αυτός! – γιορτάζουν εν κλειστώ βεβαίως-βεβαίως τα 40 τους. Δεν έχουν συναίσθηση της καταστάσεως. Εύκολη η διάγνωση. Η βλάβη είναι ανήκεστη. Παίζουν θέατρο, όπου οι ηθοποιοί – κακοί ηθοποιοί και ψωνάρες – είναι ταυτόχρονα και θεατές του εαυτού τους. Ναρκισσευόμενοι, νομίζουν πως κοροϊδεύουν το ανύπαρκτο ακροατήριό τους.

 

Απάτη, τσαρλατανισμός, αγυρτεία, «κιτσαρία», επίδειξη της οικογενειοκρατίας, του νεποτισμού, του υπαίτιου και παρηκμασμένου κατεστημένου, όλα μαζί, φροντισμένα με αυτοθυσία από τους μπράβους της «συμμορίας» και προβαλλόμενα από τους «μεντιακούς» συνεταίρους! Πρόκληση μ’ έναν λόγο. Αν είχαν μια στάλα μυαλό θα ήσαν λίγο διακριτικοί και σεμνοί και ταπεινόφρονες. Όχι προκλητικοί τακτικιστές που νομίζουν ότι απευθύνονται σε ανοήμονες και δουλικούς υπηκόους που χαίρονται (μέσα στη δυστυχία τους) να παρακολουθούν μπουρλέσκες παραστάσεις της comedia del arte!

Βύρων Πολύδωρας

dotnews.gr