Ο λαός την πρόοδο την γνωρίζει και τον δρόμο της, αλλά στον κίνδυνο να χαρακτηρισθεί “αντιδραστικός”, προτιμά να συστοιχίζεται , αποφεύγοντας τους κραδασμούς και να σπρώχνει μαζί με τους άλλους την άμαξα στον γκρεμό, οικτρά απατημένος, γλιστρώντας στις λάσπες και πατώντας σε ναρκοπέδιο. Σαν μορφή ιδιόμορφου αυτομαστιγώματός του και αυτοκαταστροφικού ιδεασμού, που ο ίδιος επέλεξε, χωρίς να ενοχλείται ακόμη και αν η πετριά που τον κτύπησε κατακούτελα, τον έστειλε στις πρώτες βοήθειες του νοσοκομείου, ζαλισμένο, αιμόφυρτο και ημιθανή… Χωρίς κανένας να του εγγυάται την παραμικρή αισιοδοξία για μελλοντική του ανάρρωση. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην χώρα μας, διαχρονικά από συστάσεως του Ελληνικού κράτους και εννοώ μετά την δολοφονία του Καποδίστρια, υπήρξε ο αχαλίνωτος λαϊκισμός όχι της κοινωνίας που εκπαιδεύτηκε από το κράτος που συγκρότησαν οι ομάδες συμφερόντων, να σκέφτεται έτσι, αλλά από την ίδια την εξουσία που κατέστη αυτοσκοπός. Κανείς βέβαια δεν τόλμησε, να μιλήσει για θετικά κεκτημένα της πολιτείας που δεν οδήγησαν στην υπονόμευση (όπως η “πατάτα” του Καποδίστρια) της συλλογικής μας ύπαρξης, αλλά στην θεσμική της θωράκιση. Από εκεί και πέρα, ήταν θέμα δικό μας αυτό της διαχείρισης. Η ευρωζώνη αφορά πολύ περισσότερα από ένα, κράτη-μέλη, η πορεία όμως των κρατών αυτών είναι πολύ διαφορετική. Και παρά τις διαιρετικές τομές που όντως είναι υπαρκτές κοινωνικο-οικονομικά (βοράς-νότος) και επισωρεύουν αδικίες, το κυριότερο πρόβλημα ήταν η πολιτική διαχείριση στο εσωτερικό των χωρών. Έχουμε γίνει κακομαθημένα γιατί φοβούμαστε να δούμε την “πατάτα” ως προϊόν και έχουμε εκπαιδευτεί στο “τυράκι” της κομματικής φάκας. Είτε αυτό λέγεται “ζήτημα του χρέους”, είτε αυτό λέγεται “κακή ευρώπη” είτε όπως αλλιώς. Δεν σκεφτόμαστε ότι η ανεργία δεν θα παταχθεί με συμφωνίες του νότου (ενδεχομένως και αυτό να έχει την σημασία του), αλλά με διάρθρωση της οικονομίας, ανταγωνιστικότητα, λειτουργικό κράτος, δημόσια διοίκηση και θεσμούς ανεξάρτητους από την κομματική ιδιοποίηση. Αυτά δεν τίθενται στην δημόσια ατζέντα και έχουν μουρλάνει τον κόσμο με τα συνθήματα, τα ιδεολογικά τσιτάτα περασμένων αιώνων, με κακομοιριά. Η λύση σήμερα, είναι -φυσικά διαφωνώ αισθητικά- τα κόμματα που πιστεύουν στην υπαρκτή πολιτεία, του συνταγματικού κράτους δικαίου , κατόπιν εκλογών ή έστω με όρους που δεν θα υπαγορεύουν -αν φοβούνται τις εκλογές- συσχετισμούς δυνάμεων που έτσι και αλλιώς έχουν ανατραπεί σήμερα στην κοινωνία, να επιλέξουν μια σοβαρή κυβέρνηση εθνική, τεχνοκρατών, των καλύτερων παντού και να την αφήσουν για 1-2 χρόνια να εργαστεί πάνω σε ζητήματα, να βγούμε από το μνημόνιο-πλαίσιο που μας έχει φορεθεί καπέλο και οι νομενκλατούρες συντηρούν ανέπαφες τις αιτίες που το επέβαλαν. Και δεν συμμερίζομαι τις ευκαιριακές ιαχές του όποιου Λεβέντη, που δεν θυμάται την μια ώρα τι είπε την προηγούμενη, αλλά σκέπτομαι με όρους υπέρβασης της κρίσης. Και μετά εκλογές, όπου τα “αριστερά” τσιτάτα θα τελειώνουν και θα επανέλθει μια κανονικότητα στην χώρα με όρους αυτοκριτικής από όλες τις πλευρές. Αυτή είναι -πρακτικά- η πλέον βιώσιμη λύση, για όσους έχουν το κουράγιο να το παραδεχτούν, καλώς ή κακώς. Καλό θά ήταν νά έχετε ολοι οι φιλόδοξοι πολιτικοί φωστήρες κατά νού,ότι το έδαφος είναι τόσο εύφλεκτο στη χώρα μας που υποφέρει από θεσμική υπανάπτυξη, παραγωγική αποσύνθεση, συστημική διαφθορά και εκρηκτικές ανισότητες. Ενας κόσμος που βουλιάζει στον καναπέ του, δεν είναι οπωσδήποτε αδιάφορος ή συμφιλιωμένος με την πραγματικότητα. Κάποιος που δεν ελπίζει τίποτα και φοβάται πολλά, που θεωρεί μάταιη οποιαδήποτε αντίδραση και παραιτείται από τη δράση, που δεν εκφράζει το θυμό του- αλλά τον βιώνει σιωπηλά, μπορεί εύκολα να περάσει από την παθητική στην ενεργητική επιθετικότητα. Αρκεί ένα τυχαίο γεγονός, μια σπίθα…η κακιά στιγμή.
Γράφει ο Κωσταντίνος Παντελάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου